Zet 7 kanjers bij elkaar en je ziet een gewoon vriendinnenuitje... maar ó zo bijzonder!

Zie ons zitten. Zie ons stralen. Zie ons en zie 7 gewone vrouwen. Je ziet 7 vriendinnen die elkaar beslist langere tijd niet gezien hebben, want ze vallen elkaar liefdevol in de armen. De dames zien er goed uit en niets verraadt dat er een wereld van kanker en emoties achter die mooie gezichten schuilgaat. Eerst één, dan de tweede, derde en vierde, vijf, zes en zeven. Vanaf het moment dat de eersten elkaar ontmoeten, is het in het gezellige beetje apart liggende hoekje van het restaurant niet meer stil geweest. Niemand die zou geloven dat hier 7 kankerpatiënten bij elkaar zitten. Er vet oké uitzien en het gezellig hebben met elkaar. In het kort samengevat: we hadden een hele, misschien wel twee dagen achter elkaar door kunnen praten. En luisteren. En lachen. Paar traantjes gelaten ook. Al die zakdoeken die we thuis gelaten hebben.... er stond een doos vol op tafel. De vriendschap en verbondenheid spat er vanaf. Openheid en geborgenheid. Vertrouwen en veiligheid. We raken elkaar. We herkennen onszelf in elkaar. We komen tijd te kort. Maar ja, voorafgaand aan deze date, stond voor ons al vast dat er een tweede en zelfs ook derde date zou komen. Geen verbazing onder ons dat we gewoon weten dat we ons voor de rest van ons leven zullen blijven zien. We kijken nú al uit naar onze volgende date! Kan me niet snel genoeg gaan! En ja, voor wie het nog niet weet: deze bijzondere 7 meiden - zo noemen wij ons - hebben elkaar vandaag voor de eerste keer ontmoet. Dat kan niet. Bestaat niet. Er zijn mensen die dat zullen zeggen. Die dat oprecht ook zullen vinden. Je kunt geen vriendschap voelen voor iemand die je nog nooit gezien hebt. Waarvan je 'alleen maar' een paar blogs gelezen hebt. Nou ja, en een 'paar' honderd appjes...... Toch, geloof me, het kan. Wij kunnen dat. Daarom zijn wij bijzonder. Wij kunnen ons op een bepaalde manier zó intens goed verplaatsen in de ander, dat er een onverbrekelijke band ontstaat. Die is al ontstaan. Voorzichtig door onze blogs op Kanker.nl. Maar we bloggen niet allemaal. Die is al ontstaan. Door de ontplofte groepsapp. Maar we appen niet allemaal. Wij staan open voor elkaar. Herkennen elkaar. Terwijl we elkaar niet kennen. Wij kennen elkaar. Terwijl we elkaar niet kennen. Wij zijn sterk. Stuk voor stuk. Wij zijn sterker; sterker met elkaar. Sterker door elkaar. Sterker dankzij elkaar. Ziek zijn. Ongeneselijk ziek zijn. En dan dít voor elkaar krijgen. Ha, doe het maar eens. Wíj kunnen dat. Ha! Goed hè! Om jaloers op te zijn. Gewéldig zijn wij. Stukken en kanjers. Met recht een stel meiden om trots op te zijn! 

Wat wij voor elkaar voelen is oprecht. Is oprechte vriendschap. We willen van elkaar horen; tot in detail. Heerlijk om naar alle mooie verhalen te luisteren. We wíllen ook luisteren! En vooral ook naar alle narigheid waar wij kankerpatiënten tegenaan lopen. Het mág! Wij mogen 'mekkeren en miepen' zonder dat we zielig gevonden worden! We vinden ons niet zielig! Willen ook niet zielig gevonden worden! We zijn niet zielig, maar willen ook niet dat mensen wat we hebben kleiner maken dan het is. We voelen elkaar aan.... inderdaad alsof we elkaar al járen kennen. Want weet je, als je wat wij hebben met iemand die herként kunt delen, is het net alsof je de zwaarte niet alleen hoeft te dragen. Niets ten nadele bedoeld naar alle lieverds die we om ons heen mogen hebben die zoveel van ons houden en om ons geven. Maar deze herkenning is zó bijzonder! In ieder geval deze. Omdat wij niet alleen ja en amen tegen elkaar zeggen, maar ook een andere mening ventileren als we die hebben. Herkenning, ja. Zeer. Maar ook verschillende manieren om met situaties - in de breedste zin van het woord - om te gaan. Met een paar herken je je en een volgende zegt dat ze het anders heeft aangepakt / er anders mee is omgegaan. Zó verhelderend! We leren van elkaar en leren aan elkaar. Dat geeft niet 'alleen'  een goed gevoel, dat geeft ook vertrouwen. En zelfvertrouwen. Want we hoeven ons niet af te vragen of de ander ons wel goed begrijpt. Wij begrijpen elkaar. Onze verbondenheid is enorm. Genegenheid naar elkaar spat in het rond. We vinden ons mooi. Kei mooi! We zijn kei mooi! En ja, wij zijn KANJERS! Stuk voor stuk kanjers aan deze tafel. Ik meen oprecht en tot in het diepst van mijn hart dat velen een voorbeeld aan ons kunnen nemen. Zóveel kracht! Zóveel bereidheid elkaar in die kracht te laten delen! Zó heel erg speciaal! Lunchen in Den Bosch. Een zo heel bijzondere ontmoeting. En zo heel bijzondere kennismaking. Een zo heel bijzonder stel meiden. Een bijzonder stel heel mooie bijzondere vrouwen die elkaar aanvullen en elkaar zeker verrijken. Op een moment en manier waarop je dat niet verwacht. Waarop je er aarzelend 'instapt'. Waarbij je in ontzettend korte tijd en in sneltreinvaart naar elkaar toegroeit. Waarbij je vrijwel direct voelt dat het goed is. Dat je 'veilig' bent. En niet alleen. Het lijkt wel een onwerkelijk verhaal. Een fantasie. Een schrijver zou rondom deze fantasie een boek kunnen schrijven. En wij zouden denken: goed bedacht..... Mooi verhaal. Bizarre verhalen. Bijzondere verhalen. Bijzondere vrouwen. Power vrouwen. Voorbeeld vrouwen. Jeetje..... misschien komt dat boek er wel....