Zó leeg, zó op, zó totaal uitgeblust...... Waar was ik?

De laatste maanden hebben erg veel impact gehad. Niet alleen mijn eigen verdriet, ook het verdriet van anderen. De pijn, de wanhoop, de machteloosheid, extra narigheid als 'nevenschade', een oneindige leegheid, oneindig veel verdriet. Zoveel negatief van alles, dat het op enig moment binnenkwam en niet meer wegging. Hoofd en hart waren leeg. Moe. Op. Ook al gebeurden er ook mooie en fijne dingen, die konden al het andere niet meer compenseren. Na het overlijden van mijn lieve vriendin, ging even het lichtje uit. Alles wat er gebeurt bij elkaar is zó dat wat ik niet wil in het leven!

Ik moet even bijtanken. We zijn fijn een paar weken op vakantie geweest en dat heeft erg goed gedaan. De eerste dagen hebben we eigenlijk niets gedaan. Nou ja, de klok rond geslapen. Nooit eerder gebeurd! Heel veel geslapen. Wat fijn dat dat kon. Na bijna een week zijn we gaan wandelen en hebben we van die inspanningen heel veel energie gekregen. Geweldige dingen gezien en heel intiem samen met een broodje op een steen. Te simpel voor woorden, maar absoluut heerlijk. Voor ons in ieder geval. We moeten verder en willen dat ook. Natuurlijk. Alleen even op adem komen en samen bedenken hoe we het verder handjes en voetjes geven. Eén ding staat vast; we gaan de Alpe d'HuZes volgend jaar weer lopen. De strijd tegen kanker laat ons niet los. Nooit meer. We gaan ervoor. Doodgaan aan kanker moet de wereld uit. 

Troost heb ik gevonden. Troost in mijn eigen boek. Nog steeds verbaast het me soms dat de gedichten die ik er lees, door mij zelf geschreven zijn. Een neef van mij attendeerde mij er toen op. "Hey Hebe, die gedichten van jou! Wow! Als je die leest, zeggen ze je net zoveel als de tekst." Helemaal verbaasd was ik. Ik schrijf een gedicht zoals ik tekst schrijf; het komt in me op en ik schrijf/dicht. Tekst tekst tekst dan prrrrrrt staat er een gedicht. Puur op gevoel en recht uit mijn hart. 

Het volgende gedicht had ik nu even nodig. Uit mijn boek. Het volgt na de tekst:

'Ik ben niet bang voor de dood. Dood is weer een nieuwe stap, niet meer en niet minder. Ik heb alleen voorlopig nog geen zin die nieuwe stap te zetten. Laat mij nog maar een tijd bij het oude....... Ik heb nog zóveel te doen! Moet nog zoveel dingen regelen en zeker ook nog heel veel dingen zien. Samen met Ruud. Natuurlijk. Samen met hem. Heel 'saai'. Gewoon het liefste alles samen met hem. Als ik bid, zeg ik ook tegen Hem dat ik voorlopig nog geen tijd heb. En geen zin.'

Sterren stralen een licht

en brengen mij dit gedicht;

een hemel vol flonkering

lijkt een dierbare hereniging

alsof een ieder die ik mis

ineens weer bij me is.

Een lichtpunt moet er zijn

al is het als een ster zo klein

zo lijkt het in een heldere nacht

alsof de hemel naar me lacht

dan lijkt alles zo dichtbij

en heel intiem voor mij.

In de hemel daar is iedereen

die uit het aardse leven verdween

en in mijn eigen fantasie

stel ik me voor dat ik ze zie

in elke ster die straalt

en mede mijn leven bepaalt.