Zucht...

  • Openbaar blog
  • woensdag 5 juli 2023
  • 538 x gelezen

Als je vergeet dat je vergeet, ben je toch geen sukkel. Vind ik.

Ik vergeet
dat ik vergeet
ben me niet bewust
van enig onrust
onder jou en jouw gevoel
wat ik voel 
maar niet begrijp
dan ook misgrijp
met mijn vraag
enig onbehaag
het zal wel ernstig zijn
het doet me pijn
heb geen besef
van deze ophef
onbedoeld
bekoeld
die blik
ik slik
want ik weet
dat ik vergeet
maar ik weet
niet
wát
help mij
dat ik weet
wat ik vergeet..

Ooit was ik dat mens met het olifantengeheugen. Absoluut. Overigens ook niet altijd gemakkelijk, maar dat terzijde. Nu ben ik gedeeld door twee. De ene helft heeft altijd nog dat olifantengeheugen. Dat andere deel is binnen twee tellen kwijt wat haar gevraagd is. Ik beloof je ja, sta op en weet dat al niet meer. En... ben me daar totáál niet van bewust. Als jij niets zegt, is er voor mij niets aan de hand. Want 'hét' is weg. Gewoon weg. Bij mij dan. Niet bij jou. Jij verwacht iets van mij. Wat ik je vervolgens niet geef, of wat vervolgens niet gebeurt. En nee, het is niet zo dat iedereen die ouder wordt dat heeft. Dit vergeten heeft niets met ouder worden te maken. Puur gevolgen van de (zware) behandeling. Hematoloog was er duidelijk over. Of ik wel wist hoe zwaar mijn behandeling is geweest. Ja hoor, ik was er zelf bij. Zucht...
Ooit dacht ik dat dit weer goed zou komen. Heb gefoeterd tegen mijn hematoloog. Ik mankeer toch niets aan mijn hersens? Maar ja, daar hapert nu net wél het een en ander. In principe weet iedereen die me kent dat ook. Maar toch... zijn er van die gebeurtenissen waarbij van mij wordt verwacht 'dát' en ik dat 'dát' dus niet weet. Niet méér weet. Het wist. Jawel. Maar vergeet. Kwijt is het. Weg. Dus. Zucht...

Nog altijd, ja zelfs na 13 jaar loop ik er nog tegenaan. Dat ik er niets aan kan doen, dat weet ik. Heb ik met héél erg veel moeite 'geaccepteerd'. Fout. Niet geaccepteerd. Ik heb er mee leren omgaan. Moeilijk. JA! Ik vergeet contract op te zeggen of te verlengen. Ik vergeet terug te bellen of mail te lezen. Ik lees mail maar vergeet te reageren. Ik vergeet medicatie op te halen of een afspraak te maken. Zucht...
En ja... of nee... die vele instanties waarmee wij sowieso te maken hebben allemaal, hebben niet bepaald begrip voor mijn 'excuses'. Nee, ik zeg er niet meteen bij waarom, maar beken wel eerlijk dat ik het vergeten ben. Zeg sorry. Als het moet, geef ik aan dat er een reden voor is. Als het nog erger moet, vertel ik wát de reden is. Maar ondertussen gebeurt het niet zelden dat ik zie, hoor, voel dat de andere kant er zuchtend van overtuigd is het met een of andere sukkel te maken te hebben. Of met iemand die smoesjes verzint om iets gedaan te krijgen of ergens onderuit wil komen. Eerlijk duurt het langst? Nou, niet in het geval van onbedoeld vergeten zonder dat je daar ook maar íets aan kunt doen. Zucht...

Weet je wat ik niet vergeet?
Dat ik hier míj mag zijn! Je moest eens weten hoe ontzettend waardevol dat is!
Dat er mensen zijn die om míj geven. Om IK zoals ik ben. Hoe bijzonder is dat!
Bijzonder
mens
jij
ik
gewoon
zijn
ik
zoals
ik
als 
ik
ben
voel
doe

Geven 
om 
mij
kaal
naakt
alleen
maar 
ik

Veel liefs xxxxx Hebe

Reageren
Volgend blogbericht

40 reacties

Och jeetje... Dit is ander vergeten... je kunt er gewoon niets aan doen😥😔. 


misschien rare vraag, maar helpt opschrijven ook? Of helpt dat wel en je weet vervolgens niet waar de agenda is... ?

de reactie van de andere persoon wordt anders als je wél uitlegt waarom; dat je een zware behandeling achter de rug hebt waardoor je geheugen dermate is aangetast maar je blij bent nog hier te zijn. Dan hebben ze ineens wel begrip maar zover zou het niet moeten komen... 🙈

warme knuffel 🥰💕

Laatst bewerkt: 05/07/2023 - 16:30
Reageren

Dankjewel lieverd!

Ik zou een klein huis kunnen behangen met alle briefjes die ik heb geschreven. En vergeten ben dat ik ze had. Of vergeten ben wáár ik ze had. Om ze dan op onverwachte momenten op de meest onverwachte en minst logische plekken terug te vinden. En ja hoor, inmiddels kunnen we er de meeste keren om lachen. En soms even niet...

Ik heb meegemaakt met het opzeggen van een abonnement - waarbij ik 2 weken te laat was - dat de ander heel begripvol was. Maar ja, ik was te laat dus u gelieve gewoon te betalen... En daarbij heb ik meteen opgezegd voor het jaar daarop. Uhm.. dat moet u schriftelijk doen. Nou...?? Dát dacht ik niet! Nou... voor deze keer dan... Ja. Echt heel begripvol..

Ik voel me oké hoor! 
Maar ik kan er gewoon niet tegen als iemand doet alsof elk ouder wordend mens hetzelfde meemaakt als ik. Als wij. Nee. Want dat is niet zo. 

Knuffel terug xxx Hebe

Laatst bewerkt: 05/07/2023 - 20:59
Reageren

Erg herkenbaar en soms wil ik mensen wel toe snauwen dat ik echt wel normaal begaafd ben. Maar heel veel vergeet, pffff. Ook ik ben maar gewoon mezelf. Vooral hier, waar dat kan.

Mooie foto!

Heel veel liefs! en Lief en ik komen binnenkort op de koffie ;-) XXX

Laatst bewerkt: 05/07/2023 - 17:08
Reageren

Heel eeg herkenbaar! En volledig geaccepteerd vanuit deze kant! 

Niet alleen na een zware behandeling ook na een zware depressie (bij moi) lan het geheigen zwaar aangetast zijn, en dat komt helaas ook niet meer goed. De omgeving kan me de spreekwoordelijke P krijgen. Ik doe mijn best, maak 100 briejfjes per dag (die ik dan weer vergeet, want waar lagen ze ook al weer) 

Dus ja als de ene vergeetachtige naar de andere... je doet je best, jij bent jij! En jij bent prachtig, machtig en bijzonder!

Laatst bewerkt: 05/07/2023 - 17:25
Reageren

Ach Hebe , het enige dat je kan en moet doen is dat  zoveel en zo dikwijls mogelijk tegen iedereen vertellen . 
Tenminste dat doe ik toch . 
Maar het blijft moeilijk . Mensen begrijpen dat wel , of zeggen dat ze het begrijpen , tot het moment dat je iets vergeet , waarvan zij vinden dat je dat eigenlijk niet kan of mag vergeten . 
Ja , en dan ?   
     Zucht .....

Laatst bewerkt: 05/07/2023 - 19:00
Reageren

Hey Hans! Hoi!

Ja, dat klopt. Dat vertel ik er ook vaak bij. Maar sja... bij die die het niet willen weten, helpt dat geen ene moer. Blijkbaar is het gemakkelijker iemand op iets aan te kijken waaraan hij of zij niks kan doen. Ik weet het niet. Ik wil never nooit 'schermen' met mijn ziekte. Echt niet. Maar hij ís er wel! En gaat niet weg. En de hele behandeling heeft zijn sporen nagelaten. Naast de beschadigingen die ik heb opgelopen door de fout van de huisarts, waardoor ik (veel) te lang heb doorgewerkt mét zich geopenbaard hebbende Kahler. 

Ik maak het oprecht nooit erger dan het is. Maar kan er absoluut niet tegen als iemand het bagatelliseert. Punt.
Amen.

Dank voor jouw reactie!
Liefs xx Hebe

Laatst bewerkt: 05/07/2023 - 21:10
Reageren

Lieve Hebe,

Ook ik merkte dat, sinds de chemo, wat draadjes in mijn hoofd zijn doorgeknipt. Ik heb mezelf aangeleerd om alles met omschrijving in de wekker van mijn telefoon te zetten. Alleen opschrijven in mijn agenda hielp niet, want daar vergat ik in te kijken. Nu gaat mijn mobiel tekeer als ik naar een afspraak moet, iemand moet bellen of mailen of iets anders echt MOET doen. Enige wat dan nog weleens fout gaat is dat ik de melding wegveeg, niet meteen handel en dan alsnog vergeet. Pfffff.

Maar het is wat het is. Ik doe mijn best. 

Liefs, Monique 

Laatst bewerkt: 05/07/2023 - 22:47
Reageren

Hoi Monique,

Die agenda werkt voor mij wel. Deels... 
Hij ligt open op tafel en ik kijk er elke dag in. Afspraak vergeten gebeurt niet. Maar soms moet je iets doen nav hetgeen in agenda staat, bv kaartje sturen. Kwam er pas nog eentje tegen voor de dochter van vriendin die baby gekregen had... Ligt kaart er nog, keurig geschreven met postzegel erop. Waarschijnlijk aan de kant geschoven met tafel dekken en dan 'verdwijnt' ie. 

Naast mijn agenda ligt een 'to do lijst'. Ligt ie.. gezellig te liggen...

Ik doe ook mijn best en ik vind dat ik het best oké doe. Maar soms baal ik zó ontzettend van mezelf! Zoveel kwijt / vergeten op welk o zo goed plekje ik het heb opgeborgen! Ik had net toch... Ja, nét. Nú niet. Zucht.. :-)

Liefs xx Hebe

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 21:59
Reageren

Ik voel en begrijp je zucht, maar probeer er maar luchtig mee om te gaan. Je vergeet niet opzettelijk een brief te posten of andere todo dingen. Het is frustrerend, maar ook dit is wat het is. Je hebt nog minstens 18 jaar te gaan 😉 dus wees maar lief en begripvol voor jezelf.

Liefs, Monique 

 

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 22:36
Reageren

Vertellen tegen die ander waarom je iets vergeet is niet altijd makkelijk want ja daar is die kanker weer met die behandelingen die er ook voor gezorgd heeft om jouw olifantengeheugen voor een groot deel af te pakken. Maar het zorgt wel voor begriip als je het uitlegt en is die er daarna nog niet…. Ja dan wel echt een hele megadiepe zucht hoor. Krijgt diegene van mij een dikke onvoldoende voor empathie.

Je doet je best en dat is meer dan genoeg. 

Liefs! 
 

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 07:14
Reageren

Weet je Hebe , waar ik het het moeilijkste mee heb is NIET die enorme vergeetachtigheid , NIET de zorg wat anderen denken of doen of het feit dat je te pas en te onpas je verhaal moet afsteken . 
Neen , het lastigste is die enorme onzekerheid over jezelf . Heb ik dat nu gezegd of niet , heeft die dat nu gezegd of niet ? Je weet zelfs niet meer dat je uberhaupt iets vergeten bent .
En daar is enorm moeilijk mee om te gaan . Je twijfelt aan alles . 
Ke zelfvertrouwen is gewoon weg , en wat doe je daaraan ? 

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 08:34
Reageren

Yep!
Daar heb je een punt.
Zelfvertrouwen weg, dat valt wel mee. Maar die twijfel 'heb ik nou wel of heb ik nou niet'? Dan vertrouw ik op die ander, omdat IK het écht niet weet. Kinders van neven en nichten krijgen centjes voor hun verjaardag. Heb ik dat nou wel of niet gegeven? Tegenwoordig mag ik dat overmaken. Mooi, want dan kan ik dat zelf nakijken. 

Ja, ik zucht om mezelf. Maar na zoveel jaren probeer ik er ook om te lachen. Anders word ik gek. En ja. Dat lukt natuurlijk niet altijd. 

Dikke knufs xxxx Hebe

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 22:08
Reageren

Bij Mevr Willies grootmoeder kwamen indertijd rond nieuwjaar alle kleinkinderen samen op bezoek + een aantal vrijers ( waaronder Mr willy dus ) .
En dan kwam die grootmoeder langs met een stapel bankbiljetten in d'r hand , en dan kregen we allemaal een voor een een briefje van 100 BF ( 2.5 € ) toegestopt  . Dat had charme . veel beter dan een overschrijving .

En we waren toen met ongeveer 20 man , dus dat was best een hele aderlating voor grootmoeder . 

Laatst bewerkt: 07/07/2023 - 09:32
Reageren

Ja! Zo leuk! Al heb ik geen grootouders gehad die dat konden doen. Maar toch..

Ik was ook zéér van de cadeautjes en deed mijn best altijd iets leuks / moois / bruikbaars of wat dan ook te vinden. Soms had ik het al maanden van te voren. Maar kinderen begonnen op enig moment te sparen voor 'iets groters'. Iets anders dan al die kleine presentjes. Begrijpelijk. En sinds de spaarpotten veranderd zijn in een bankrekening, doe ik wat de ontvangers het liefste hebben. 

xxxxx

Laatst bewerkt: 07/07/2023 - 22:12
Reageren

Lieve Hebe,

Wat herkenbaar,   gelukkig ben ik daar niet alleen in,  zo lees ik,  en ook  ik twijfel  zo aan mezelf,  en voel  mij een enorme sukkel. ik train mij , om te leren onthouden,  maar vergeet  toch nog zoveel.

Wat een mooi gedicht weer,  het geeft precies aan hoe het in ons hoofd er aan toegaat,  en brengt toch weer een glimlach op mijn gezicht!!

 

Lieve groetjes

Bets

 

 

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 09:49
Reageren

Fijn lieve Bets dat ik je toch een lach heb kunnen geven! 

En lieverd, ook jij bent geen sukkel! Net zomin als ik en al die anderen! Niet twijfelen aan jou, je bent een superlief heel mooi mens xxxx 

Liefs Hebe xx

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 22:10
Reageren

och das verdrietig om te lezen zeg.... 

natuurlijk doe je je best, natuurlijk baal je, je hoopt op begrip en krijgt het niet altijd... heel frustrerend. 
mensen oordelen altijd, en ook als iemand kanker heeft/had/palliatief... ze weten gewoon niet wat een behandeling doet omdat zij het niet hebben gehad. Een oordeel is makkelijk, heel erg makkelijk. maar er is niemand die in je schoenen wil staan...

never judge a book on its cover! you never know how much beauty is inside.💕 

Hier kun je het gelukkig kwijt 😀

lieverd, dank voor je blog en een hele dikke warme knuffel voor jou 🤗🤗🤗🤗🤗🤗

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 13:16
Reageren

Oo lieverd, wat mooi gezegd! Nee, niemand die ik ken zou in mijn schoenen willen staan! Zéker niet! Het zou mooi zijn een beetje meer begrip te hebben. Na ja, dat zit er vaak niet in. De pijn die dat doet, probeer ik om te draaien... 'als jij mij niet helpt, kan ik het niet helpen dat ik het vergeet'. Zoiets.

En ja, het is heel fijn om hier te mogen zijn en hier mijn ei te mogen leggen. Heerlijk jullie reacties te krijgen, want die doen o zo goed! Voel me niet meer alleen, omdat wij gewoon met z'n allen in de gammele schuit zitten. 

Dikke lieve knuffels terug xxxxx Hebe

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 22:13
Reageren

Oh lieverdje toch dit lees ik met tranen in mn ogen ,zo vreselijk naar chemobrein gelukkig voor jou word het hier begrepen en houden we gewoon van jou hebe het liefste mens die er is 

Ik knuffel je ff stevig liefs hes 🫂🫂🤗🤗❤️❤️

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 19:18
Reageren

Och lieve lieve Hes!

Ik het liefste mens dat er is ...hihihihi, dat ga ik onthouden en koesteren! Haha, ik ga het gebruiken als iemand me (even) niet lief vindt. Dan zeg ik dat Hes mij het liefste mens vindt die er is xxxxxxxxxxxxxxxxx YES!

Hele lieve liefdevolle knuffels terug xxxxxxxxxx Hebe

Laatst bewerkt: 06/07/2023 - 22:16
Reageren

Dankjewel lieve Hilde! Wat een bijzonder en mooi compliment! Lief van je xxx

Ik heb je net gelezen. Je hebt het zwaar gehad in je eentje. Ouderen hebben vaker de neiging je 'te claimen', maar eigenlijk zeggen ze dat ze het fijn vinden dat je er bent. Jij bent veilig en vertrouwd en kunnen ze gewoon zichzelf blijven. Bij een vreemde voelen ze zich vaak 'op de vingers gekeken' en hebben ze de kans dat die niet precies doen wát zij willen en hóe ze dat willen. 

Jouw vader zal heel eenzaam zijn geweest zonder jouw moeder. Zich eenzaam voelen, lusteloos zijn. Jij bent een stukje van hemzelf en jouw moeder. Als jij er bent kan hij (be)denken dat zij er ook nog is. Dat hij je al die dingen liet doen? Sja... dat deed jouw moeder ook altijd...

Ik hoop dat je je draai hebt kunnen vinden en minder pijnklachten hebt.

Lieve groetjes Hebe xx

Laatst bewerkt: 08/07/2023 - 20:59
Reageren

Dankjewel voor je lieve antwoord, zo probeer ik er ook naar te kijken. En stapje voor stapje begin ik nu aan een heel ander leven, waarbij de pijnklachten straks hopelijk minder worden.

Ik wens je een zonnige rustige dag ☼

lieve groet Hilde

Laatst bewerkt: 11/07/2023 - 09:20
Reageren

Een rustige dag zit er even niet in (zoals mijn volgende blog duidelijk maakt), maar zeker een dankjewel daarvoor!

Je had veel verdriet. Je had veel stress. Zeker dat laatste kan ook van invloed zijn op pijn. Je geest staat overhoop, en daarmee je lichaam ook. Die twee werken samen, uit ervaring ben ik daarvan overtuigd.

Ik wens jou rust!
En ik wens jou zeker dat jouw pijnklachten minder worden en zelfs verdwijnen!

Lieve groetjes Hebe

Laatst bewerkt: 11/07/2023 - 14:44
Reageren

Zo herkenbaar. Zeker sinds ik hormoontabletten slik. Ik zet zoveel mogelijk in mijn agenda. Of leg briefjes neer. En nog. Kijk ik 's ochtends in mijn agenda, vergeet ik alsnog die afspraak aan het einde vd dag. Zucht.... 

Maar ik zeg het ook gewoon, zodat ze het hopelijk begrijpen. Tot nu toe gaat dat wel goed.

Maar het is zo frustrerend soms.

Liefs, Karin 😘

Laatst bewerkt: 08/07/2023 - 21:13
Reageren

Hey Karin, 

Ja hè, opschrijven en briefjes zijn geen garantie voor succes. Ik leg mijn agenda open op de dag van morgen op de plek náást de plek waar mijn ontbijtbord komt te staan. En toch lukt het me te vergeten er in te kijken of te onthouden wat ik zie/lees. Gelukkig is er meestal nog ruimte alsnog te doen wat er staat. Net m'n allerliefste (en helaas ook laatste) tante gebeld voor haar verjaardag. Fijn dat daarvoor de hele dag telt. Maar ja, voor haar verjaardag heb ik geen agenda nodig, want die wéét ik gewoon. Zucht...

Ik zeg het ook gewoon. En als ze het niet begrijpen, jammer dan. Dát heb ik moeten leren hoor! En valt niet mee, maar die houding helpt me wel. Het zij zo, ik kan er niets aan doen en ik kan er ook niets aan veranderen. (was dat maar zo...)

Liefs xxx Hebe

Laatst bewerkt: 09/07/2023 - 14:39
Reageren