De waarheid is hard

Vandaag had ik mijn (van vorige week uitgestelde) reguliere check. Ik was wat zenuwachtig, bloeddruk was ook wat hoger dan normaal (nog altijd ruim binnen de grenzen maar toch) want ik heb al een tijdje af en toe wat last van mijn rug en schouder. Bij binnenkomst bij de arts gevraagd of mijn man erbij mocht zijn. Ivm covid is het beleid geen begeleiders, tenzij niet anders mogelijk is. Ik vind dat dat laatste op mij, en trouwens op alle kankerpatiënten, van toepassing is. Dus net zoals de afgelopen 2 keren vraag ik netjes of Hans erbij mag zijn en ook vandaag mag dat. Pluspunt!

Arts vraagt hoe het gaat, ik zeg heel erg goed. Mooi zegt hij, bloeduitslagen zijn ook goed. Wat een opluchting! Hij gaat verder: geen last van bijwerkingen? Nee, die zijn zo goed als weg. Af en toe beetje moe, klein kuchje, maar het mag geen naam hebben. Ik grap dat ik met deze pillen (Everolimus + Exemestan) nog wel 10 jaar verder kan. Arts tempert direct mijn positieve stemming en begint met een uiteenzetting van de werking van deze medicatie en de vorige medicatie (Ribociclib + Letrozol), dat de tumoren destijds resistent waren geworden voor de Ribociclib, dat we in de gaten moeten houden of dat ook met de Everolimus gebeurt etc. Maar gelukkig, zegt hij, zijn er daarna ook nog andere mogelijkheden met goed te verdragen (?) chemo... Ik kan me niet meer herinneren over welke chemo hij het had. Ik zit ondertussen te bedenken waarom vertelt hij dit zo uitgebreid? En het allerbelangrijkste is natuurlijk mijn kwaliteit van leven. Dat herhaalt hij me nét iets te vaak...
Als Hans en ik buiten staan hebben we beiden hetzelfde gevoel: fijn dat ik me zo goed voel, maar maak je vooral geen illusies....

Terwijl ik aan mijn calcium-infuus "hang" vraag ik de verpleegster of ze bij de arts een uitdraai van mijn bloedwaardes wil vragen (ik heb hier geen online toegang tot mijn dossier, dat moet nog uitgevonden worden...). Met de uitdraai in mijn handen ga ik naar huis. Daar bekijk ik de uitslag eens goed en dan valt alles op zijn plek. Ja, de meeste waardes zijn goed. Even een pluim voor mezelf voor wat betreft mijn leukocyten: 4,2!! Thanks again Wim Hof!
Dan naar de laatste pagina, de tumormarkers. Van 125 naar 210.....BOEM. Dit wist de arts dus, en hij heeft het me niet verteld. Wel heeft hij alle mogelijke scans aangevraagd om me helemaal door te lichten. Nu snap ik waarom.

Ik ben een beetje beduusd en weet even niet wat ik moet denken of vinden. Ik weet dat ik ziek ben. Ik weet dat ik niet meer beter word. En ik wil precies weten wat er speelt. Wat als ik geen uitdraai had gevraagd? Dan had ik dit niet geweten en was ik nog een maand "onbekommerd" vrolijk geweest. Maar dan was de klap volgende maand dubbel zo hard aangekomen. Is dit wat de arts bedoelt met kwaliteit van leven? Wat niet weet wat niet deert? Dat kan ik me toch ook niet voorstellen. Word ik wel serieus genomen?

Pffff, weet even niet wat ik ervan moet denken. Ik zit nu terwijl ik dit schrijf nog vol in mijn adrenaline. Mezelf kennende zakt alles wel weer en accepteer ik uiteindelijk hoe het er hier (op Mallorca) aan toe gaat. Want het leven is hier heerlijk en de zon schijnt. Dat dan weer wel.

Groetjes, Simone