5479
Vandaag precies 5479 dagen geleden (7 februari 2007) kreeg ik mijn stamcellen terug.
Het was op een vrolijke woensdagochtend in één van de isolatiekamers van afdeling E2 van het UMCG.
Regieverpleegkundige M, verpleegkundig specialist M., echtgenote H en dochter A waren aanwezig.
Het moest een feestje zijn.... een nieuwe start.... beter worden... een tweede verjaardag... elk jaar op 7 februari
Ik herinner mij de vrolijke stemming... het was een mijlpaal... een nieuw begin... een nieuw begin van ?
Ja ... zeg dat wel ...een nieuw begin van wat?
Naïef... of niet goed opgelet... onvoldoende assertief geweest ...wellicht misschien ook slecht geïnformeerd...... dacht ik dat het de start echt letterlijk de herstart van mijn oude leven zou zijn. Althans dat dit het resultaat zou moeten zijn.
Dus een gevoel van: Today is the first day of the rest of my life
Een paar hele zware weken volgden... ziek was ik.. doodziek... maar uiteindelijk kon ik zo'n vierenhalve week later het ziekenhuis verlaten en begon mijn nieuwe oude leven...
Al snel merkte ik dat dit nieuwe oude leven, echt in heel veel, -ik denk nu zelfs in alle opzichten-, niet op mijn oude leven leek...
Sterker nog... in de loop van de tijd werden de verschillen tussen mijn oude en nieuwe leven niet kleiner; integendeel... de verschillen, of beter gezegd, de veranderingen waren in alle opzichten groter dan gedacht en vaak toch ook nog eens iets slechter dan gehoopt...
De eerste paar jaar stond ik dus niet echt stil bij mijn "tweede verjaardag". Want, min of meer manmoedig bleef ik die eerste jaren zoeken naar mijn "oude leven".... daar paste het vieren van die dag niet in.
Gedurende de jaren vond ik enerzijds toch een nieuwe balans in privé, in werk, in gezondheid, in relaties en in omgaan met, -zeker met de kennis van vandaag-, de toen nog relatief beperkte late effecten. Maar, anderzijds werd in de loop van de jaren ook steeds duidelijker dat de late effecten (psychisch en fysiek) steeds groter en steeds meer impact op mijn leven kregen.
Langzaam maar zeker werden de veranderingen toch zo manifest dat ik echt heel blij en opgelucht was, dat ik op 1 januari 2015 met (betaald) werken kon stoppen.
"Nooit meer iets moeten... de wereld aan mijn voeten" luidde de tekst op de kaart die bij het cadeau zat die ik van mijn kinderen kreeg... Nooit meer iets moeten....
Inmiddels kreeg ik in de loop van de jaren wel steeds meer gevoel bij die 7 februari als de herstart van mijn leven.
De hoop op terugkeer naar mijn echte oude leven heb ik overigens al wel 10 jaar geleden opgegeven... Het nu is wat het is... het is wel anders... de fysieke late effecten nemen in omvang en heftigheid helaas niet af. Daardoor maak ik meer dan ik had verwacht en gehoopt gebruik van een hele schare aan (para) medische hulpverleners.
Dus ik vier inmiddels met verve jaarlijks op 7 februari mijn "tweede kans verjaardag".
Want ondanks alle pijn, het vele gedoe, soms het verdriet, de toenemende fysieke klachten, de soms moeilijk te vinden hoop en veerkracht, ben ik blij dat ik er nog ben... ik ga voor nog 25 jaar tweede kans..