Hij leeft nog...

Hij leeft nog...

Betaald werken zit er voor mij al een aantal jaren niet meer in; en daar ben ik zeker met de kennis en ervaring van nu, ook reuze blij mee.

De laatste paar jaren van mijn werkzame leven, was het lichamelijk en emotioneel vaak erg moeilijk om door te gaan… om de energie te verzamelen … de pijn te verbijten…. de concentratie te hebben om boeken, nota’s te lezen..en ...bovendien ook nog eens goed inhoudelijk tot mij nemen om tenslotte daarna ook nog eens precies de goede woorden te vinden voor de tekst die ik moest schrijven.
Tel daarbij nog eens op, het omgaan met de voortdurende stress om iets letterlijk op tijd af te moeten hebben… De deadline voelde soms bijna letterlijk aan als een deadline…
Al met al zal het niemand verbazen dat ik blij was te kunnen stoppen.

Die laatste werkzame jaren waren dus zeker in retrospectief, vaak zelfs letterlijk een ware fysieke,-en zeker ook geestelijke-, uitputtingsslag.

Maar gelukkig ook weer niet in de volle breedte van mijn werkzaamheden. Mijn werk als trajectbegeleider wetenschappelijk onderzoek bij de onderzoek & ontwikkeling afdeling van de grote zorgorganisatie, vond ik qua inhoud,- en zeker ook door alle brede en veelzijdige contacten-, echt waanzinnig interessant, uitdagend en bovenal heel erg leuk.

Het aanbod om dat werk te blijven doen, kon ik helaas niet invullen omdat het in formele zin niet paste in de vertrekregeling die ik had afgesloten. Uiteraard vond ik dat toen jammer..maar...zeker met de kennis en de ervaring van nu, was dat achteraf toch ook geen goed idee geweest.

De jaren tussen mijn feitelijke afscheid van betaald werk en de dag van vandaag, ben ik als vrijwilliger in verschillende,-de één leuker dan de ander-, klusjes, baantjes, functies verzeild geraakt. En heb ik bovendien mijn al bestaande hobby's nog meer leven in kunnen blazen. Soms voelt het bijna weer als een drukbezet man...;)

Onlangs werd ik, volledig onverwachts, door een oud collega benaderd om foto's te maken. Foto's voor een advertentiecampagne om specifiek geschoold personeel te (gaan) werven. Personeel voor een doelgroep die,-zeg maar-, niet "sexy is" en waarvoor het altijd al moeilijk was, en nu zeker is, om personeel is te krijgen.

Het gaat dan om de cliënten binnen de doelgroep voor IBG (intensieve begeleidingsgroepen voor mensen met ernstige psychische gedragsproblemen, die regelmatig ook nog eens fysiek agressief/destructief kunnen ontsporen)

Mijn fotografische opdracht is om deze in hun woon- en werk context in beeld te brengen. En meer in het bijzonder, vooral in hun contacten met de professionele begeleiders.

Volgens de oud-collega, die weet dat ik graag fotografeer en blijkbaar mijn fotografische stijl erg kan waarderen, was ik.. en ben ik zeker met mijn achtergrond in de zorg, gewoon de ideale fotograaf voor zo'n klus ;) "Beter dan welke commerciële fotograaf dan ook Bart" waren haar woorden.

Ze wist het dus wel te brengen... nee... beter .. ze wist mij wel te verleiden zeg maar...

Uiteindelijk ben ik natuurlijk gezwicht voor haar argumenten, complimenten en bovendien haar charmes. Want... "Nee" zeggen tegen leuke en aardige vrouwen vind ik nog steeds wel lastig...:)
Overigens is "Nee" zeggen tegen mannen die mij leuke en interessante dingen vragen net zo lastig... nou ja... bijna net zo lastig ;)

Als voorwaarde heb ik wel bedongen dat ik zelf wilde bepalen wie, wanneer en waar ik zou fotograferen. Sterker nog... "Ik regel het zelf wel" zei ik tegen mijn oud-collega"

Dat ze daar zondermeer mee akkoord ging was een bevestiging van het vertrouwen dat er nu en zeker ook voorheen was. Nothing changed zogezegd.

Al  met al een leuk... spannend maar ook interessant verzoek.

Binnen een paar dagen had ik met hulp van een paar andere oud-collega's op verschillende locaties met diverse cliëntgroepen afspraken gemaakt en de formele zaken als o.a. toestemming van de wettelijk vertegenwoordigers geregeld.

Kortom, een gevoel van ik kan het nog... ik weet nog hoe ik dit even snel moet aanpakken en niet onbelangrijk ... "Ik tel nog steeds mee" maakte zich van mij meester.

"Deze ex-kankerlijder... deze invalide oude baas is er nog steeds... Joepie...hij telt nog mee"

Op de afgesproken dag en tijd meld ik bij op tijd mij één van mijn oud-medewerkers die de praktische zaken voor de fotosessie had geregeld.

Tijdens het praatje vooraf, vertelt hij mij dat hij de gedragskundige van de cliënten die ik op de foto ga zetten ook even op de hoogte had gebracht.
Overigens ook een gedragskundige waarmee ik nog een aantal jaren intensief heb samen gewerkt.

Haar reactie:  "HUH BART... LEEFT TIE DAN NOG?"

Voor mij een reactie die mij eerst en vooral ook verbaasd... ik ben pas 64, maar bovenal een reactie die ik naast onbeschoft, vreemd bovendien nu ook, alweer een paar weken geleden,  als echt ontluisterend ervaar...

"Hoezo... leeft tie dan nog... ? "

"HUH JA... HIJ L E E F T  NOG..... JA....HIJ L E E F T  NOG"