Afspraak chirurg en 2e operatie

6 december heb ik een afspraak met de chirurg voor wond-controle en de uitslag. De uitslag weet ik inmiddels dus al en de wond ziet er goed uit. 

Toch krijg in nog iets van uitleg over wat er precies uit de borst is gehaald. Namelijk een bol van 3,5cm waarin een tumor zat van 0,8cm  met minder dan 10% actieve kanker cellen. Een goed resultaat, maar helaas dus in de rand waarvoor een 2e operatie noodzakelijk is. 

De borst heeft tot aan de spier voldoende marge en de borst zelf heeft voldoende volume om nog een operatie te ondergaan. Er word rondom nog een reepje van 0,5cm weggehaald een bol van samen 1cm dus.

Ik geef aan dat ik niet bang ben voor de operatie maar dat ik bang ben voor het wakker worden na de operatie. Ik heb er namelijk heel slecht bij gelegen en moest zelfs een nachtje blijven. Ik was totaal van de kaart, geheel afwezig en flauw gevallen. 

Er word besloten dat ik, om stress te voorkomen, hoe dan ook een nacht blijf slapen, het getrek van de vorige operatie was behoorlijk traumatiserend. Ook moet ik op de OK met de anesthesist overleggen wat we gaan doen aan de nare ervaringen van de laatste keer.

Zo gezegd,  zo gedaan,  2 dagen later lig ik opnieuw op de operatietafel. Dit keer in dikke tranen. Bang voor de gevolgen van na de operatie, geef ik de anesthesist aan dat ik denk dat het de Dexamethason is, ik herken ineens het gevoel dat ik had na de chemobehandlingen ook had. Compleet van de kaart en op een andere planeet....

De anesthesist geeft aan, mij geen morfine en Dexamethason te geven. Daarna spuiten ze het narcose middel in. Ik blijf de chirurg aankijken en hoop alleen maar snel te slapen zodat ik de angst niet meer meekrijg. Hoe sneller ik slaap hoe beter.

Wanneer ik 1 oog open doe, ben ik op de uitslaapkamer... het is maar 1 oog, maar hé, dit is veel beter dan vorige keer.  Vorige keer heb ik niks meekregen van deze kamer. Ik ben nu al opgelucht. 

Wanneer iemand komt kijken hoe het gaat, geef ik aan pijn te ervaren. Ze probeert een medicijn, een zusje van de morfine, een halve dosis. Maar ik val weg en reageer niet meer. Ze besluit te stoppen met deze medicatie en ik geef aan lieverd de pijn te dragen dan nog iets dergelijk te proberen.

Snel mag ik door naar mijn eigen kamer. Ik voel me oke, ik heb praatjes en eet al snel. Wat een verschil met afgelopen keer. Opnieuw word er gevraagd hoe de pijn is. Opnieuw geef ik aan dat het erger is dan de vorige operatie. De verpleegster zegt, dat mocht ik meer pijnstilling wilde, we naar de morfine houdende middelen moesten gaan. Ik sla af en mag snel naar huis. Het gaat goed. Opnieuw is het wachten op de uitslagen.