De opartie

23 november, de dag van de operatie. 

Ik had eigenlijk verwacht dat ik naarmate de operatie zou naderen, ik meer nerveus zou worden, maar dat viel reuze mee. Misschien komt het omdat ik genoeg afleiding had de afgelopen week. We mochten namelijk via Stichting Opkikker een  midweekje op de Eemhof verblijven met als kers op de taart, zijn we flink verwend met een Opkikkerdag. Voor het eerst kon ik deze ellendige zieke even vergeten, wat een geweldig, zorgeloze dag!

Op de dag van de operatie moet ik mij om 8:00 uur melden. Ik word naar mijn kamer gebracht, waar ik mijn mooie blauw jurk mag aantrekken. Ik krijg een bakje met allerlei medicijnen en er word gezegd dat ik deze om 12:30 moet innemen want ik word om 13:30 uur geopereerd.

Om iets voor 9 word ik opgehaald om naar de radiologie gebracht te worden. Ik krijg de draden geplaatst die naar de markers moeten leiden. In mijn bed word ik door het ziekenhuis gereden, ik zeg dat ik echt nog wel kan lopen en dat dit wat overdreven is, maar dat mag niet meer. 

Eenmaal bij de radiologie word er weer gezocht naar de marker in de borst, het blijft een lastige, maar deze keer word hij sneller gevonden. Ik word verdoofd en de ijzerdraadjes worden in de oksel en borst geplaatst. Ze zijn best lang, als ze ze niet tegen mij lichaam geplakt zouden worden, zouden ze rechtop in mijn oog prikken. Dennis zegt nog even dat het best handig is een eigen kapstok bij me te hebben. Ik kan er wel om lachen.

Vervolgens word ik met mijn bed in de gang van radiologie geparkeerd, het is best druk en ik moet wachten op de mammografie om te kijken of de draden goed zitten.

Helaas zitten de draden niet goed en moet ik opnieuw naar de radiologie voor een  3e draaad en opnieuw een mammografie voordat ik terug mag  naar mijn kamer. Het is een gedoe en dit alles neemt veel tijd in beslag maar ik vind het prima, zo word het sneller 13:30 uur, bedenk ik me. 

Om 11:30 uur kom ik pas terug op mijn kamer, nog maar 2 uur bedenk ik me, maar ik word meteen gehaald. Ik word eerder geopereerd, dat is schakelen. Snel werk ik de medicijnen naar binnen, ga naar het toilet en word naar de holding gereden.

Eenmaal op de holding vraag ik me af waarom ik zo snel gehaald werd, ik lig daar ongeveer anderhalf uur, maar nu zonder telefoon. Dan had ik liever nog even op mijn kamer de mensen ge-appt, die weten dat de draden niet goed zaten. Dat ze inmiddels wel goed zitten en dat ik eerder word geopereerd. Na zo een berichtje over verkeerde draden en vervolgens geen bericht schrik je je ook kapot natuurlijk.

Eenmaal op de operatie kamer, neem ik het een en ander door met de chirurg, de draden zitten nog niet helemaal lekker, maar daar komt ze wel uit zegt ze. Ze legt ook uit dat ze middels een blauwe vloeistof nogmaals naar mijn klieren kijkt, gezien er ineens een andere klier groter is dan mijn marker-klier, zodra die ook aanslaat als hoofdklier, haalt ze die er ook uit en nog een bol van 3/3,5 cm uit mijn borst. Ik vind echt alles best en wacht op de narcose. Loslaten heb ik wel geleerd ondertussen.

Eenmaal terug op de kamer, (de rest van ervoor mis ik) gaat het niet zo goed. Ik word niet echt wakker na narcose zegt men. Maar in werkelijkheid is er wat anders aan de hand. Ik ben net als na de eerste chemokuren van de wereld af. Ik reageer niet, en val zelfs flauw.  Het is moeilijk uit te leggen, maar ik ben er gewoon niet. Ik reageer wel, althans dat denken ze, maar als je me kent weet je dat ik dit niet ben en daar gaat het mis.

Er word veel aan me getrokken heb ik het gevoel, ik moet voor 19:00 uur naar huis want dan sluit de dagbehandeling. Waarop ik Dennis een rolstoel laat halen en mijn infuus laat verwijderen, oke dan ga ik, doei, denk ik. Ik zit dit thuis wel uit.

Maar wanneer is steeds rechtop kom val ik om. Dus ik geef opnieuw aan dat ik blijf want ik kan niks, wat eigenlijk al niks voor mij is, maar ik krijg te horen dat hun dat bepalen en niet ik. En dus bedenk ik weer om te gaan, ze nemen me echt niet serieus. Dit gaat zo 4x door, maar ik blijf een wrak en praat alleen het hoofdzakelijke, op de rest reageer ik niet. De echte Silvia is niet aanwezig. 

Uiteindelijk word ik naar een andere afdeling geplaatst,  waar ik kan verblijven. Halleluja! Pas de volgende morgen ben ik er weer een beetje voor mijn gevoel, kon ik mensen laten weten dat ik oke ben en kon weer helder denken. Al die andere tijd, zat ik in een hele slecht trip. 

S'morgens eet ik eindelijk wat na 1,5 dag en fris ik me op. Ik ben weer strijdbaar en vraag de medicatie op die ik tijdens en voor de opartie heb gehad. Ik moet dit uitzoeken, nog een teken dat ik weer terug op aarde kom. 

Op de medicijn-lijst stond Dexamethason, dit krijg je ook tijdens de AC kuren. Ook toen was ik van de aardbodem af.  Ik dacht dat het door de chemo kwam,  maar ik voelde me hetzelfde, alleen vele malen erger. Er gaat blijkbaar iets mis wanneer ik dit medicijn gebruik want dit gaat echt niet goed. 

Ik doe nog liever 10 chemo's, of een opartie, dan nog 1x die nawerking na een operatie. Ik wil dit niet meer. Tegelijk maakt het me bang. Er is een grote kans dat ik nog een keer moet. Ik vind alles best, maar niet zo. Niet deze troep, en geen getrek meer aan mijn bed dat ze me om 19uur weg willen hebben. Ik ga dit niet doen! Maar dit voor later wanneer ik mijn chirurg spreek.

Gelukkig, wanneer alle stofjes uit mijn lichaam zijn gaat het goed. De pijn is nauwelijks aanwezig wanneer ik me arm niet te veel gebruik. En anders zegt mijn lichaam vanzelf wel dat ik te veel doe. Rustig aan dus.

8 december komt de uitslag.