Zometa

De kinderen zijn weer naar school en dat houdt in dat het ''normale'' leven weer gaat beginnen. Voor mij betekend dat dat ik mij weer bezig mag gaan houden met mijn behandelingen. 

Daarom stond gelijk na de vakantie een afspraak gepland voor het Zometa infuus. Ik slik natuurlijk dagelijks mijn antihormonen (Tamoxifen) en krijg iedere maand een Injectie (Lucrin) om mijn hormoonhuishouding plat te leggen. En nadeel hiervan is dat je (eerder) last kan gaan krijgen van botontkalking. Ik ben echter nog jong en de oncoloog maakt zich hier nog geen zorgen over, maar nu is er uit studies gebleken dat Zometa een positieve invloed heeft tegen de terugkeer van kanker.  Dus daarom krijg ik dit middel, preventief, 1x per half jaar voor 3 jaar lang. In 2025 staat pas de botscan gepland. 

12 September was het dan zo ver, het infuus. Al bij binnenlopen van het ziekenhuis werd ik hondsberoerd, terwijl het infuus nog niet eens geprikt was. Een klein chemotraumatje zou ik maar zeggen. Eigenlijk viel het infuus me 100% mee, maar ik heb me een beetje wankeling gevoeld tot ik weer thuis was. 

Eenmaal thuis, in de avond had ik nergens meer last van en ging met een opgelucht gevoel slapen. Maar hoe had ik nou durven denken dat ik nergens last van zou krijgen😅. Midden in de nacht werd ik namelijk wakker met zo ongeveer alle symptomen die je kan krijgen, hoofdpijn, botpijn, spierpijn, algehele malaise, en vooral heel veel rillen. Het was weer bijwerkingen-bingo dus.

Na 2 dagen in mijn bed te hebben gelegen ging het gelukkig weer wat beter. Naast de hormoonbehandelingen ben ik dus voorlopig even klaar en het infuus krijg ik dus pas weer over een half jaar. 

Op naar november, mijn eerst MRI na alle behandelingen.