de laatste hobbel.........

Na de scans volgden er op woensdag 2 hartonderzoeken en een gesprek met de verpleegkundige oncoloog. Ik ging die dag voor het eerst met zoonlief naar het ziekenhuis. Hij deed zijn best om me gerust te stellen; ik was zoveel geklets niet gewend. Enfin, ik was heel kalm en blij en opgelucht dat de onderzoeken er nu op zaten. Nerveus was ik niet, want ik hoefde niet geprikt te worden.......tenminste dat dacht ik!! Als eerste had ik een ECG, voor het hartritme. Toen we klaar waren, vroeg de ECG-mevrouw of ik nog andere afspraken had. Ik zei ja, een gesprek en daarna een hartspier onderzoek. Ze roept: "o ja, dan krijg je een contrastvloeistof!" O shit! Dus toch! Ik was helemaal vergeten hoe dat onderzoek ook alweer ging, want ik heb het al eerder gedaan. Nou, mijn opgewekte stemming was op slag weg. Ik was een brok zenuwen en was alleen maar binnensmonds aan het vloeken. Zoonlief probeerde me te sussen, maar ik was niet meer te bedaren. Niet wéér een infuus!  

We gingen voor de uitslag naar de verpleegkundige oncoloog. Gelukkig kon ik met toch goed concentreren op wat er gezegd werd. Alles zag er goed uit. Geen uitzaaiingen, de tumor was geslonken. De uitlagen van de onderzoeken waren prima. Alleen als ik nog een kuur had moeten doen, dan was het niet doorgegaan, omdat mijn waardes zo laag waren. Niks geks na 3 heftige kuren. Na tien dagen zou het wel weer bijtrekken. Voor de operatie is het belangrijk, dat ik bij koorts meteen antibiotica krijg om infecties te voorkomen, want mijn lichaam kan het zelf niet doen nu. Goed gesprek gehad, goed nieuws gehad, maar er hing nog die donkere wolk boven mijn hoofd van het allerlaatste onderzoek...............

Met tranen in mijn ogen en een trillende stem ging ik me aanmelden. Ik kon niet meer praten. Zoonlief nam het van mij over. We gingen naar de wachtruimte en hij ging op zoek naar een warmte doek. Later begreep ik van hem dat het een hele missie was. Want hij was amper weg of ik werd naar binnen geroepen. Ik herkende de dames nog van de vorige keer. Ik vertelde dat ik heel erg nerveus was en ook het hele verhaal van moeilijk te prikken. Het meisje deed heel goed haar best om mij gerust te stellen. Ze ging heel goed haar best doen. Ze zou ook een dunne naald gebruiken etc. etc.....

Nou, daar gingen we dan. Ik lag daar op dat bed. Ze keek naar mijn rechterarm, klopte wel 100 keer erop, niets! Volgende arm: ze zag wel een mogelijkheid, maar ja, de dag ervoor is er al 2 maal in geprikt in dezelfde ader. Nou, als dat de enige ader is die zichtbaar en voelbaar is, dan maar die. Ze prikte en wrikte: niets! Na enkele minuten haalde ze er nog iemand bij. Zij ging ook prutsen aan dat ding zonder succes. Ze haalden het eruit en gingen het elders proberen. Weer op mijn rechterarm kloppen, de rechterpols, de linkerpols.... Het werd de zijkant van de linkerpols. Pijnlijke plek, ik verbeet me en ze zei dat ik moest doorademen, want ik hield steeds spontaan mijn adem in. Nou, de linkerpols was ook niks. Minutenlang dat infuus bewegen en doen. Ik vroeg of ze alsjeblieft het echoapparaat wilden gebruiken. Dat zou eventueel kunnen, maar ze willen eerst de dokter erbij halen. Toen het nog steeds niet lukte smeekte ik de twee dames om de dokter te halen. Infuus ging eruit en de dokter werd gehaald. Ik herkende haar van de vorige keer toen het ook finaal fout ging. Zij werd toen ook gehaald om mij te redden uit mijn lijden. Maar zelfs de dokter had nu veel moeite met het plaatsen van het infuus. Ze plaatste het weer in de linkerarm. Uiteindelijk kreeg iemand het briljante idee om de camera van de scan te gebruiken om te kijken of het vloeistof doorliep. Ze spoten er een klein beetje vloeistof in en voilà, het liep. Dus werd snel alles erin gespoten en kreeg ik de scan. My goodness. Ik heb  na afloop de dames bedankt en me verontschuldigd voor de tranen. Ik liep naar zoonlief toe. Hij zei dat ik er verward uitzag en dat ik met gezakte schouders liep. Als een klein kind. Maar zo voelde ik me ook. Weer was ik doodmoe. Dit gedoe kost mij veel te veel energie! Zoonlief stelde voor dat ik hulp moest zoeken voor deze angst. Hij heeft gelijk. Het is een trauma geworden, een grote angst die ik niet meer kan bedwingen. Ik ga het doen!