Even bijkomen en de scans

Het duurt even om bij te komen na de laatste kuur. Al die weken vechten en doorbikkelen ijst zijn tol. Ik ben op, lichamelijk en optioneel.

Mijn haar groet terug, maar daarvoor in de plaats raak ik mijn wimpers en wenkbrauwen kwijt, zelfs mijn nagels laten los van het nagelbed. Ik verander langzaam in een dik opgezet Dexamethason monster. Nu ik dacht klaar te zijn met al die chemo symptomen, valt dit echt even enorm tegen. Ik moet het even toelaten.

Toch ben ik  al snel terug strijdbaar. Nog diezelfde week maak ik een afspraak voor revalidatie zwemmen in het ziekenhuis. Het is zwaar, maar het water is lekker warm en het is een begin. Ik heb wat krachten nodig voor de operatie. Na de eerste les, ben ik gesloopt en val gelijk in slaap, ook de dagen erna ben ik nog moe, maar ik voel me trots. Het is een begin.

Lang heb ik niet om bij te komen want het hele circus gaat weer van start. Vorige week stonden een echo, mammografie, MRI en petscan op de agenda.  Gedeeltelijk in het AMC en gedeeltelijk ik het flevoziekenhuis. En bah wat ben ik ziek geworden na de MRI kompleet van de kaart. Helaas nam de arts daar me niet heel serieus waardoor ik kotsmisselijk op de banken in de hal van het ziekenhuis belandde. Een puntje van aandacht tijdens het bezoek aan mijn oncoloog. 

Afgelopen weekend was ik jarig, 38 jaar, en dat zet je toch even aan het denken. Moet ik blij zijn met 1 jaartje erbij, of krijg ik er nog 38 bij? Het zijn vragen die niemand weet, maar na een kanker diagnose, sta je er ineens toch even anders in. Helaas kon ik niet lang genieten van de dag, ik ben wakker geworden met ontzettende maagkrampen, bijna ondraaglijk en behoorlijke bloed bij mijn ontlasting. Ik beland na heel veel onderzoeken op de spoedpost in het ziekenhuis. Ik mag uiteindelijk met morfine naar huis. Een infectie in de darmen is diagnose, nog een nastuip van de chemobehandling. 

Wanneer mijn maag wat rustiger begint te worden, word ik gebeld door het ziekenhuis. Ik ben met al mijn scans overlegd door de artsen voor het eindresultaatvan de chemo, maar ze zijn de marker in mijn borst kwijt. Ik moet op nieuw komen voor het maken van een echo. Gelukkig kan dit morgen, net voor ik de uitslagen krijg, zodat ik niet extra naar het ziekenhuis hoef te komen. 

1 ding is zeker, met al deze extra zorgen heb ik geen tijd gehad om me zorgen te maken voor de uitslagen. Omdenken noemen ze dat,  haha.

 Nog 1 nachtje, dan weet ik wat de 20 weken chemo hebben gedaan. En dan weet ik wat voor operatie ik krijg. Nog 1 nachtje, ik hoop een goed nachtje.