Muchu malu no ta morto...!

Dit kreeg ik vandaag te horen van een leerkracht die ook uit Curaçao komt. Dat betekent letterlijk uit het Papiaments vertaald: “veel te ziek is niet dood”. Ik ben ondertussen begonnen met re-integreren en was dus vandaag op een school om even wat te bespreken en de leerkracht was zo intens blij om me te zien! Ze zei: “weet je Norin, er schiet mij één gezegde te binnen als ik jou zo zie: muchu malu no ta morto!” En gelijk heeft ze; ik was best ziek, maar niet dood. Ik ben er nog gewoon!! 

Dus ik ben begonnen met werken en het bevalt prima! Met mijn baan in de Taalklas ben ik al begonnen 2 keer per week en dan 2 uurtjes per dag. En dan steeds opbouwend met 2 uren tot ik weer 100% kan. Zelf denk ik dat ik per januari dat bereik. Nu ben ik langzaam aan aan het opstarten met de ambulante begeleiding. Ik heb er onwijs veel zin in. Ik heb dit zo gemist. De kinderen om me heen, hun enthousiasme, leergierigheid en onschuld. Heerlijk! 

Nu dat ik weet dat ik weer aan de bak ga, probeer ik bewust te genieten van de vrije momenten (en straks de vakantie), want als de trein eenmaal gaat rijden, dan is het een drukte van jewelste. 

Iets van een heel andere orde. Afgelopen vrijdag heb ik verteld aan de therapeut dat mijn angst voor naalden veel groter is geworden sinds ik bij het AvL loop. Ik heb straks weer onderzoeken. Het gaat nu nog goed, maar ik weet zeker dat ik straks weer helemaal ga flippen hoe dichterbij de datum komt. Ik weet nu al dat ik straks door middel van een echo geprikt ga worden. Dat is dus “fijn”. Maar wat nog fijner is, dat mijn therapeut mijn geval gaat doorgeven aan een therapeut speciaal voor mensen die een prikangst hebben. Deze persoon zou mij dus kunnen helpen met tips en weet ik veel wat allemaal om over die angst heen te komen. De bedoeling is dat het vóór het onderzoek gebeurt. I cross my fingers!