Te mooi om waar te zijn....?

Wát een week heb ik achter de rug, zeg! Een week die van minimaal tot maximaal ging!

Na mijn eerste chemo op vrijdag was er eigenlijk niet veel aan de hand. Het ging echt lekker met mij. Naast een paar lichte bijwerkingen voelde ik me prima. Ik had totaal geen last van misselijkheid, maar wel sterk verminderde eetlust. Ik had nog wel geur en smaak, maar ik had totaal geen behoefte aan eten. Ik ben een cola-drinker. Nou, ik heb wel 2 keer een glas vol cola weggegoten! Een heel gekke gewaarwording om geen behoefte te hebben aan eten of drinken.

Enfin, vrijdag ging goed, zaterdag ging goed en zondagmiddag ging goed. De mensen die ik sprak of zag, zeiden: "wat!? heb jij chemo gehad? Je klinkt goed, je ziet er goed uit, knap hoor! " Zelf dacht ik ook van: mooi, als dit het is, dan overleef ik het wel. Mijn lieve buurvrouw was zondag de hele dag in touw met mij. Zij bracht ontbijt, lunch en het avondeten. Het avondeten was echt een hoogtepunt: paella! Heerlijk, het kostte mij wel een uur om het op te krijgen, niet omdat de portie zo groot was, maar omdat ik gewoon moeite had met eten. Rond 18.30 was alles op en rond 19.00 begon ik krampen te voelen: darmkrampen. Die voel ik vaker als ik gegeten heb of als ik af moet gaan. Deze keer was het andere koek: ik verging van de pijn. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Zweten, hartkloppingen, de neiging om flauw te vallen. Ik kon het niet opbrengen om rechtop te zitten op de pot. Op een gegeven moment dacht ik: ik ga op bed liggen en ik doe het gewoon in mijn broek! Toch maar niet gedaan. Uiteindelijk lukte het om in drie keer mijn darmen te legen. Maar de kramp bleef en nu werd hij anders. Het was niet meer de darmpijn die ik voelde maar de sarcoompijn! De sarcoom, de tumor was aan het kloppen, steken en zeuren. Het trok helemaal door naar mijn lies en mijn rechterbeen. Ik ging op bed liggen en kwam er ook niet meer vanaf. Ik wist niet wat mij overkwam en waar ik het zoeken moest. Het leek alsof de tumor uit elkaar getrokken werd, een scherpe, snijdende pijn voelde ik. Ik kon mijn been niet meer optillen, ik kon er ook niet meer op staan en het deed pijn. Ik was bang dat ik misschien een acute darmontsteking aan het krijgen was. In anderhalve uur had ik 1500 mg paracetamol geslikt, maar de pijn werd alleen maar meer. Het leken wel bevallingsweeën met hele korte tussenpozen. Geen enkele positie bleek comfortabel. Ik bleef maar op mijn rug liggen, half op mijn rechterzijde. Zoonlief stelde voor om nu het ziekenhuis te bellen. Ik liet hem bellen en het woord voeren, want hij is veel kordater dan ik. We belden met het AvL en die zei, dat ik naar het Flevo moest bellen, omdat ik in zo'n acute pijn was; dat het beter zou zijn om vlak bij huis nagekeken te worden. en dat het Flevo dan contact moest opnemen met het AvL.  Of ik zelf naar het ziekenhuis kon komen was de vraag. Uhmmmmm....... dat wisten we niet zeker, lopen ging niet meer. Nou, de telefoniste zei, dat ze het even ging overleggen en dat we teruggebeld zouden worden. Na bijna een half uur belt het Flevo, dat ze een spoedarts naar mijn huis gingen sturen. Die zou dan de situatie peilen en met het AvL bellen. Weer een half uur later komen ze met z'n drieën. Ondertussen hadden we P-tje gebeld om te vertellen wat er aan de hand was en heb ik buurvrouw M, gebeld om te vragen of ze wilde komen. Ze kwam meteen en probeerde me te kalmeren en te sussen. Niets werkte meer. Ik wilde verlost worden van die pijn en wel onmiddellijk! 

Ik hoorde hoe de artsen met het AvL aan het overleggen waren. Ik moest een morfine prik krijgen van 5 mg en dat ik opgehaald werd door de ambulance. De artsen kwamen naar boven en vertelden mij wat er ging gebeuren. "Waar wilt u de prik mevrouw?" . OMG, een prik en ik moest ook nog zelf beslissen waar ik hem wilde. Bijna had ik geroepen: rechtstreeks in de tumor! Ik zei dat ik naalden eng vond, maar dat die prik toch niet méér pijn ging doen dan de tumor dus doe maar in de rechter arm. Zo geschiedde. Mijn buurvrouw had eigenlijk vóór de komst van de artsen al geopperd om een tas in te pakken voor als het nodig zou blijken. Goed idee, want ik dacht er zelf ook aan. Dus we checkten of ik alles had en wachtten op de ambulance, nog steeds in pijn, hé! Het duurde zowat een half uur voordat de ambu er was. De heren kwamen naar boven, stelde wat routine vragen en vroegen of ik zelf naar beneden kon lopen. Nou, zelf opstaan uit bed lukte niet door de pijn en mijn been dat weigerde. Dus werd ik overeind getrokken en naar beneden ondersteund. Ik was door de morfine wel al erg licht in mijn hoofd. Onderaan de trap kreeg ik nogmaals de vraag of ik zeker wist of ik per ambu naar het AvL wou. Ik dacht: what the hell, waarom ? Jullie zijn toch hier om me op te halen? Ik was toen wel kordaat: ik ga met de ambu, klaar! Bind me goed vast en neem me alsjeblieft mee!!

Ik hoorde mijn zoon en buurvrouw M nog in de verte praten over achter de ambu aan rijden naar het AvL. Tijdens het lopen naar de ambu zag ik een man op de bank zitten  (ik had geen bril op) en dacht: wie is die man nou? Het was mijn buurman TJ. Hij zag natuurlijk de kleine ambulance en later de grote ambulance voor de deur en kwam even kijken, maar wilde niet tot last zijn en bleef op de bank voor het huis zitten. Daarna was ik een stukje kwijt. Ik was blij en opgelucht dat ik op de brancard lag en dat er zo naar mij gekeken zou worden. Ik had nog steeds pijn!

In het ziekenhuis werd mij allerlei vragen gesteld en ik mocht vertellen wat mij daar bracht en hoe alles begonnen was. Ineens zie ik mijn buurman TJ. de kamer binnenwandelen! Ik was zo blij als een kind. Wat lief toch! Hij had voorgesteld om het van buurvrouw M. over te nemen en mij te vergezellen. Zulke mensen; goud waard! Zoonlief zou dit niet hebben getrokken, dus hadden ze dat zo besloten.

Er werd bloed geprikt en urine gekweekt. Ik kreeg morfinepillen in combinatie met paracetamol. Ik was zo suf als maar kon. De pijn was grotendeels weg. Zoals mijn buurvrouw Mi. dat zou goed zei: "de pijn was latent aanwezig". De dienstdoende arts vertelde dat zij dacht dat het een reactie van de tumor was op de chemo, gezien er geen aanwijzingen waren van andere complicaties zoals een blindedarmontsteking of nierstenen. Op zich was dat dan wel weer goed nieuws. Eigenlijk was de keuze aan mij of ik naar huis wilde, maar ik heb geweigerd; ik wilde in het ziekenhuis blijven. Ik wilde me veilig voelen en vooral slapen!

De volgende ochtend kwam weer een andere arts naar mij kijken. Bloed en urine waren goed. Zij dacht ook al dat het een reactie is van de tumor op de chemo. Ik mocht naar huis. Zo geschiedde. Lieve Tj. kwam me weer ophalen en gewapend met een flinke voorraad oxycodon ging ik huiswaarts. Lang werkend, kort werkend, paracetamol erbij. Fieuwww....De pijn was weg, nou hij was latent aanwezig, maar niet hevig. Ik sliep alleen maar en was erg suf. 

Woensdag begon ik me zorgen te maken over de hoeveelheid oxycodon. Ik vond het eng om maar te blijven slikken terwijl ik geen pijn meer had. En de bijwerkingen waren niet mals: slap, futloos en constipatie! Dus ik belde met het AvL en kreeg dokter onderzoeker aan de lijn. Hij was erg geïnteresseerd in hoe het met mij ging. Ik dat hele verhaal opnieuw vertellen.... Ik vroeg hem of we dit stukje hebben kunnen voorzien. Hij zei van niet. Dit was de eerste keer dat hij dit hoorde. Maar hij dacht ook al dat de tumor aan het reageren was en misschien zelfs (heeeeel voorzichtig gezegd) al aan het "shrinken" was. Ik vroeg ook of ik dit na de tweede kuur ook kon verwachten, maar daar kon de dokter niets over zeggen. In ieder geval ben ik nu mentaal voorbereid op wat er kan gaan gebeuren en kan ik nog mijn voorraad oxycodon aanspreken. Help! Voor nu mocht ik stoppen met de oxycodon en alleen paraceramol slikken om een spiegel te behouden.