There we go again
Maandag 23 mei, de telefoon gaat. Het is een onbekend nummer. Dat zal het ziekenhuis wel zijn denk ik nog, vandaag zouden ze mijn dossier doornemen en mij daarvan op de hoogte stellen.
Wanneer ik een datum verwacht voor het starten van de chemo, draaid het gesprek ineens 180 graden de andere kant op. " We hebben met de oncoloog je dossier doorgenomen, maar ze zien iets op je lever wat we toch even willen onderzoeken". Opnieuw word de vloer onder mijn voeten vandaan geslagen. "We gaan een afspraak voor je maken op afdeling radiologie om je lever te bekijken en eventueel een biopt te nemen". Me hersenen maken overuren, maar ik bedenk me: "Ik ben morgen toch bij deze afdeling om een 2e biopt te nemen en de marker te plaatsen, kan dat niet meteen gebeuren?" Gelukkig schakeld de arts snel en regelt dat ik gelijk mijn lever kan laten bekijken, na de biopt.
Net zoals voorgaande berichten, ging mijn gedachten weer alle kanten op. Hoe gaan we dit regelen? Wat met de kinderen? Mijn eigen bedrijf dat stil komt te liggen. De inkomsten zouden sterkt teruglopen. Kunnen de kinderen blijven sporten etc etc....
Vandaag 24 mei was het eindelijk weer zover, ik meld me bij de balie. Ik vraag nog even voor de zekerheid of mijn lever gelijk bekeken word? "Uhm nee mevrouw, deze staat er niet in. Bent u nuchter.?" "Nee" andwoord ik geirriteerd en zeg dat dit mij niet verteld is, maar dat het belangrijk is dat ze ook even mijn lever bekijken. "Ik ga even voor u bellen, neemt u plaats in wachtkamer 3, dan kom ik zo even bij u"
Eenmaal in wachtkamer 3, neemt de wanhoop toe. Moet ik nu weer 2 dagen wachten voor een afspraak? De uitslag word dan zeker na het weekend. Dit is niet te doen.
Dan komt de mevrouw van achter de balie aan lopen: " Mevrouw, we hebben geen tijd en u bent niet nuchter. Loop zo maar even naar boven om een afspraak te maken" Ik word nog boos om deze "mis-communicatie", maar het haalt niet veel uit. De balie-mevrouw loopt terug naar haar plekje.
Ondertussen beginnen mede-wachtende tegen me te klagen, dat het inderdaad allemaal zolang moet duren in dit ziekenhuis. Meneer had al weken pijn in zijn buik en behoorlijke nierstenen. De tranen lopen over mijn wangen. Ik bedenk me dat ik graag zijn nierstenen zou willen hebben, in plaats van deze verschikkelijke rotziekte. Maar ik houd verder mijn mond.
Gelukkig word ik snel opgeroepen. De vrouw, die vast wat voorbereidende foto's nam met het echoapparaat, legde ik nogmaals mijn probleem uit. Helaas voelde ik me niet echt begrepen. "We hebben het nou eenmaal erg druk, je mag blij zijn dat je er even tussendoor kan" zei ze tegen me.
Opnieuw rolde de tranen over mijn wangen. Ik kan niet meer. Deze onzekerheid sloopt me. Ondertussen loopt de dame weg en haalt de specialist. Ik ben erop gebrand om snel geholpen te worden. Oke de specialist deelt mee dat ik niet nuchter ben en gaat verder met mijn borst. Hij neemt 2x een biopt en plaatst een marker. Ook plaats hij een marker onder mijn oksel. Weer begin ik over mijn lever. "Vertrouw ons nou" zegt de specialist vriendelijk. "Ik vertrouw jullie wel, maar mijn lichaam niet. Als het inderdaad op mijn lever zit, maakt dit mijn kans stukken kleiner" zeg ik wanhopig.
"Ga maar op uw rug liggen, ik kijk wel even", zegt de specialist rustig. Ik doe wat hij zegt en de arts gaat over mijn lever heen. "Waarop zagen ze iets?"" Vraagt de specialist. "Op de Petscan" zeg ik. "Ik zie niks, ik ga even de scan achter bekijken moment". De arts loopt naar achter en ik ben opgelucht dat hij even wilt kijken ondanks dat ik niet nuchter ben.
Als de arts terug komt zegt hij niks bijzonders op de petscan te zien, maar gaat nog een keer met het echoapparaat over mijn lever. Wederom niks bijzonders. Ik ben al iets opgelucht. "moet ik nog een keer komen als ik nuchter ben?", vraag ik. Nee hoor, ik ben echt heel goed, vertrouw me maar. Ook een mammografie is niet meer nodig. Opgelucht loopt ik de kamer uit en bedank de specialist.
Ik loopt toch nog even naar boven en vraag of mijn contactpersoon er is, omdat ik het toch erg vervelend vind dat mijn een afspraak word toegezegd, terwijl ik deze helemaal niet heb. Helaas is mijn contactpersoon er niet, maar ik kom Jannet tegen. Ik leg het verhaal uit, en ze besluit haar pauze af te breken, om met mij te gaan zitten.
Jannet is begeleider in het ziekenhuis op de mammapolie. Ze legt me veel uit en stelt me gerust door te zeggen dat het begrijpelijk is in deze situatie dat ik zo onzeker ben. Op eens zegt ze, "ik ben schrijfster van het boek''. Ik weet even niet waar ze het over heeft. "Er zijn hier nu 6 dames in de 30 jaar, die dit ook mee maken. Jullie krijgen een boek, maar 2 hadden hem nog niet gekregen, dat ben jij dus". Ze loopt naar achter en geeft mij haar boek: LEREN LOPEN OP JE HANDEN-als ziek zijn je leven op ze kop zet-. "Je kan altijd met me komen praten als je daar behoefte aan hebt"', zegt ze. Ik blader door het boek en zie nu al fijne "weetjes" en erkenning. Ook zijn er mogelijkheden zelf dingen in te vullen.
Opeens is er ruimte voor opluchting.