Verrassing....!!!!!
Maandag naar het AvL geweest voor een controle bij de verpleegkundige. Mijn vaste verpleegkundige; een leuke, grappige, vriendelijke vrouw. Blij dat ik haar heb. Zij is geduldig en neemt de tijd om vragen te stellen en duidelijk alles uit te leggen. Ik was te laat maandag, omdat wij vast zaten in het verkeer. Nou moet ik eerlijk zeggen, dat we ook niet ruim op tijd vertrokken waren. Mijn afspraak was om 10.00 uur en we zouden om 10.10 arriveren. Het maakt niet uit hoe laat je naar Amsterdam moet, er is altijd wel wat aan de hand in het verkeer. Onderweg kreeg ik een telefoontje van de verpleegkundige om te kijken waar ik bleef. Ik had uitgelegd dat we vast zaten in de file. Het was geen probleem; ik kon meteen doorlopen naar verdieping één en mij bij de balie aanmelden.
Bij de balie herkende ik de "student met een kater". Hij vertelde mij dat ik naar het balkon moest. Ik: balkon??? "O, o ja", zei hij. "U loopt de gang uit en gaat dan linksaf, dan komt u vanzelf op het balkon". Ik ben daar nog nooit geweest. Ofschoon er in de uitnodiging geen bijzonderheden genoteerd waren, was ik diep van van binnen toch bang dat er een verrassing voor mij zou zijn, iets met naalden of zo. Ik merkte dat ik toch een beetje nerveus werd. Mijn zoon was in de auto blijven wachten, want het zou maar 10 minuten duren. Zoonlief zei tegen mij: "Mam, elke keer als we bij het AvL zijn, krijg ik een zielig gevoel". Ik antwoordde: "het is ook een zielige plek om te zijn!"
Enfin, de aardige verpleegkundige kwam me halen, vrolijk zoals altijd! Ze vroeg me hoe het ging enzo en ik vertelde dat het best goed ging. Ze zei dat ze het zag, want de laatste keer dat we elkaar zagen had ik nog alle toeters en bellen en liep ik met de rollator. Nu stapte ik kordaat de kamer binnen. En wat denk je? Ze vroeg of ik al bloed had geprikt. Ik zei: "ai neeeee!!!!" Ze zei: "sorry!" Ze keek nogmaals in de computer en ja hoor, het was tijd voor bloedprikken! Potverdorie! Ik had al de hele tijd zo'n gevoel. Ik heb het kunnen weten. Het moest; voor het onderzoek! De wondjes werden gecheckt; alles zag er goed uit. Ik hoef geen pleisters meer te plakken, alles was goed genezen. Ik heb gewogen (8 kilo's lichter sinds de diagnose!) en mijn bloeddruk werd gemeten. De bloeddruk was hoog. Nou, ik vond het niet gek; ik heb me de hele tijd zitten opvreten of ik misschien toch bloed moest prikken of niet. Dan stijgt mijn bloeddruk zeker.
Nou, daar ging ik dan, richting het priklab. OMG!!! Er waren 8 wachtenden voor mij. Het aftellen was desastreus. Ik hoopte maar op het beste, misschien had ik geluk............ Ik ging zitten in de stoel en zei meteen dat ik moeilijk te prikken was en dat ik bang was. Nou, ze ging haar best doen en alleen prikken als ze zeker was dat ze een goede ader te pakken had. Ze vroeg mij welke arm de voorkeur had. Ik vertelde dat ik dacht dat de beste kans aan de linker arm lag. Want ik ben in geen maanden meer geprikt aan de rechterarm, omdat het "waardeloos" was! Ze begon aan de linkerarm te voelen, niks! Kloppen, wrijven en bandje strakker trekken, niks hielp. Dus ging ze het toch rechts proberen. Ze prikte, maar er kwam geen bloed uit. Ze bleef de naald heen en weer bewegen en dat is juist wat mijn probleem is: ik wil de naald niet voelen! Uiteindelijk heeft ze de naald er maar weer uit gehaald. Schuin tegenover mij zat er een dame die ook geprikt moest worden. Zij was bang, zeg maar gewoon angstig! Ze begon te roepen: "au, au, au!!!" en ze pufte en zuchtte en begon te huilen. Ik wilde niet kijken, maar ik zag het toch en ja hoor, daar ging ik ook! De tranen liepen over mijn wangen; ik had het met haar te doen en ik vreesde dat mij hetzelfde lot stond te wachten. Alhoewel ik nog nooit hard heb geroepen. Bij mij rollen alleen de tranen over mijn wangen. De mevrouw riep: "het is alles bij elkaar....." Mevrouw, ik hoor je, ik weet precies wat je bedoelt....been there done that! Op dat soort momenten denk je aan de reden waarom je dit alles moet ondergaan en dan wordt je emotioneel. Ik ben de laatste tijd zoiezo heel emotioneel over alles.
Wel, mijn prikjuffrouw riep om hulp. De juffrouw van de overkant kwam ons te hulp schieten. Ik herkende haar, zij heeft mij al twee keer eerder geprikt en het ging in één keer goed. Ze overlegden even voor welke naald ze zouden gaan; het werd een ultra dunne naald en ze gingen weer voor links. Na heel veel kloppen en wrijven ging ze voor dezelfde ader waar er wel duizend keer in geprikt was. Nu zocht ze een stuk waar er geen litteken was: iets boven de knik. Helemaal gek word ik als ze aan mijn pols gaan zitten rommelen, want dáár doet het pas pijn! Uiteindelijk lukte het prikken én er kwam bloed uit. gelukkig hoefden ze maar 2 buisjes te vullen. Het bloed stroomde ook niet snel en ik was zó gespannen dat ik met opgetrokken schouders zat en vergat adem te halen. Daar word ik altijd op geattendeerd, dat ik mijn adem inhoud. Ik begin te geloven dat ik niet heel normaal ben, want ik krijg ook zo vaak te horen dat ik ontzettend koude handen heb. dat klopt en als ik de bibbers heb worden ze ijskoud!! Iets wat normaal 5 minuten hoeft te duren, duurt bij mij minstens 15 minuten!!!
In de auto kwam de ontlading. Zoonlief heeft al die tijd in de auto op me gewacht. Hij had het met me te doen en zei dat hij toch met me mee had gemoeten. Maar ik wist niet dat ik bloed moest prikken en bovendien had het niet veel geholpen; niemand deze angst wegnemen. Je kan me vooraf wel afleiden, maar het moment dat ik in die stoel zit, slaat de paniek toe.
Ik houd mijn hart vast voor de 21 ste: bloed prikken en infuus aanbrengen.