11. Actie in de taxi ... eindelijk
31 januari 2020 eindelijk de eerste chemo; hier heb ik toch de hele tijd naar uitgekeken. Ik heb er veel over gelezen. Wat doen andere mensen? Wat doet het middel precies? Hoe kan ik mijn lichaam ondersteunen in dit proces? Hoe sterk en bepalend is mijn mindset hierin? Ik weet inmiddels wat stress en angst met mijn lichaam en immuunsysteem doen, daar heb ik veel over gelezen … Het is belangrijk dat ik voor mijzelf herhaal dat het goed is wat ik toegediend krijg. Het is goed voor mijn lichaam, het is helpend en het zal alle foute cellen aanvallen en elimineren. Het is mijn redding. Mijn lichaam is sterk genoeg om de goede cellen te beschermen en te herstellen. Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn lichaam moet vertellen hoe dit aan te vliegen … Alles is oké, ik ben veilig en geliefd.
Ik ben de afgelopen maand veel aan het wandelen en terwijl ik dat doe luister ik naar een meditatie van Roy Martina … Hij vertelt mij dat alle foute cellen opgelost worden in de kleur rood. Iedere dag word ik sterker en gezonder. Ik geniet van het proces om weer sterk en helemaal gezond te worden … en dit dan 45 minuten lang. In het begin deed ik dit liggend op de bank, maar hier werd ik heel onrustig van. Daarom ben ik gaan wandelen, stukken beter! Ik word rustig van zijn stem en zolang hij tegen me praat, voel ik dat we alles aan kunnen. Het gevoel dat alles goed komt. Telkens als ik iets roods zie dan voel ik de bevestiging dat het goed is en ik visualiseer een soort bubbleshooter die alle foute cellen kapotschiet.
De eerste dagen dat ik deze wandeling maak, is er veel angst en onzekerheid. Hoewel het tot nu toe mijn strategie is om emoties te parkeren en uiteindelijk (meestal) weg te beredeneren, besluit ik om het in dit geval anders te doen; verwelkomen en doorleven. Kom maar angst, wat is de angst, waar ben ik bang voor …. En waar zit de angst … Bijzonder is dat het gevoel ook steeds weer wegebt … het is een soort golf beweging … het komt aanrollen, slaat tegen mij aan – verlamt me heel even - en rolt weer terug …. Ondertussen sta ik nog gewoon rechtop … adem in …. adem uit ….. Met de angst komen ook de tranen. Niet het ongecontroleerde huilen, maar mijn ogen stromen vol…. En ook dat ebt weer weg … alles is tijdelijk. Na een aantal dagen lopen met Roy merk ik dat ik me krachtiger voel. Kanker staat niet meer boven mij, maar is een onderdeel van mij. Het zijn mijn eigen cellen die van het padje geraakt zijn. Ik stel mij zo voor dat ik een gesprek heb met de tumor … of in mijn geval tumoren.
Ik kan me trouwens voorstellen dat er mensen zijn die hier helemaal niks mee kunnen. Dat is ook oké.
In plaats van hulpeloos ondergaan, houd ik me liever bezig met het waarom, wat kan ik hiervan leren, wat ik anders kan/mag gaan doen. Dat geeft me regie en daar hou ik van. Ik hou van de diepere betekenis van alles en dus ook van ziekte. Borstkanker is volgens sommigen een teken van gebrek aan zelfliefde en longkanker gaat over het ‘je laten horen’. Ook is het zo dat wat het je ook kost het je altijd ook iets oplevert. Toen ik hoorde dat ik kanker had, schoot er naast alle paniektermen ook door me heen … ooooo, eindelijk tijd voor mezelf … dat is natuurlijk wel een beetje bijzonder dat ik juist dát denk. Deze gebeurtenis is ook een kans om dingen anders te doen. Nu hoor ik jullie denken, maar niet iedereen krijgt kanker, waarom de een wel en de ander niet … Heel eerlijk? Ik weet het niet, niemand weet het. Er zijn mensen die roken een pakje per dag totdat ze op hun 90e een natuurlijke dood sterven … en er zijn mensen die nog nooit hebben gerookt die longkanker krijgen. Ik denk dat je dat niet moet proberen te verklaren. Dingen gebeuren gewoon en daar heb je het maar mee te doen. Het leven is niet altijd ‘eerlijk’. Naast ‘o, dan heb ik tijd voor mezelf’ kwam er nog een soort martelaarsgevoel naar boven. ‘Kom maar, ik kan dit. Sommige mensen kunnen het niet, maar ik kan dit dragen, ik ben sterk, mijn levenslessen zijn altijd heftig’. Alsof het me ook een soort status oplevert. Daar heb ik wel even heel goed naar gekeken en heb vervolgens besloten dat die overtuiging toch echt niet helpend is voor een gezond, lang, zorgeloos leven! En eh … gezond, lang, zorgeloos leven, dat is nog steeds mijn bedoeling!!! Dat gaan we doen J