26. ACUPUNCTUUR EN WAT IK NOG MEER KAN DOEN sept 2020
Op het internet heb ik gelezen dat acupunctuur kan helpen tegen de bijwerkingen van bestraling. Op een of andere manier heb ik een heel hoofdstuk uit mijn vrij chronologische beschrijving van gebeurtenissen overgeslagen. Zo gestructureerd werk ik dus … niet …
Maar goed, flash back! …
Acupunctuur, ik heb daar hele fantasieën over! Oosterse geneeswijzen, met kruiden, rituelen en kraanvogelachtige bewegingen. En natuurlijk zo’n meester Miyagy die mij dan op een hele speciale manier kennis laat maken met de oosterse mysterie. Wax in … wax out … Ik verheug me er enorm op en zie het echt als een soort levensreddende actie. Ik heb dus ook echt een praktijk gezocht met een oosterse naam. Vlak voor de eerste bestraling bel ik op om een afspraak te maken. De meneer die ik spreek, klinkt heel Nederlands, maar daar laat ik me niet door van de wijs brengen. Google Maps begeleidt mij 2 weken later, op de dag van de afspraak, naar een groot wit huis, in de wachtkamer staat de radio aan … geen mystieke helende klanken, maar gewoon 538 … dat vind ik jammer … de acupuncturist is ‘gewoon’ een Nederlandse man met een Nederlandse naam. Gelukkig is het wel een hele aardige man, dat dan weer wel. Wel heel jammer dat het van oosterse rituelen niets heeft. Ik heb het gevoel dat iets dan nog beter werkt. De acupunctuur werkt goed, want ik heb heel weinig klachten. Ik besluit dat het helpt. Het is onmogelijk voor mij om me te gaan afvragen wat ik had gevoeld als ik het niet had gedaan. Overdoen is niet echt een optie en een controlegroep is er niet. We spreken om de week af en ineens is het klaar, ik ga niet meer. Het begint met een griepje en daarna maak ik geen afspraak meer. Het gaat goed met me, de eigen bijdrage is best hoog … mijn focus is weer verplaatst naar iets anders.
Bijna gelijk met de start van mijn acupunctuur, begin ik met trainen in de sportschool, onder begeleiding van een fysiotherapeut/personal trainer. Omdat ik een longoperatie heb gehad, mag ik een jaar lang onbeperkt sporten. Kijk, dat is nou een leuk nieuws :) Niet eens dat ik zo verschrikkelijk van sporten houd, maar ik snap wel dat het voor mijn herstel een goed idee is. Ik hoest nog best veel, vooral als ik inadem. Dat doe ik nogal veel. Als ik me heb gewassen en aangekleed beneden aan kom, heb ik het gevoel dat ik er alweer een dag heb op zitten en ga ik het liefst weer rechtsomkeert naar mijn mandje. Het frustreert me nogal ... In mijn hoofd heb ik allerlei plannen, maar uitvoeren gaat gewoon (nog) niet ... In het ziekenhuis krijg ik het advies om er vooral aan toe te geven. Dit is wat het is. Maar mijns inziens schiet eraan toegeven niet echt op. Als ik aan mijn gevoel toe ga geven, gebeurt er niet meer zo heel veel, ben ik bang.
Bij het sporten gaat het om het opzoeken van mijn grenzen. Zo zal mijn conditie langzaam aan verbeteren. Gelukkig maar dat er iemand naast staat want ik kom erachter dat ik alleen veel eerder klaar zou zijn. Net die laatste paar keer zitten in dat grensgebied en die zou ik in mijn eentje lekker over slaan. Ik maak niet echt de sprongen die ik had bedacht.
Per week neemt mijn spierkracht toe en houd ik de oefeningen langer vol, maar de fitte ik, die ik me zo voorstelde, is helaas nog ver te zoeken. Op een of andere manier blijft die saboteur, die ergens in mijn onderbewuste huist, venijnig roepen dat we GEEN zin hebben om te sporten... zolang ik dat kan negeren.... Gaan we de goede kant op! De kunst is er niet over na te denken en gewoon te gaan. Opstaan, kind naar school en door naar de sportschool. Gelukkig hebben we het gezellig onder het sporten. Mijn personal trainer en ik hebben genoeg gespreksstof en we lachen wat af!
En dan gebeurt het dat ik op een dag wakker word en mij niet lekker voel. Het schiet door mijn hoofd: ‘als je niet lekker bent, kun je beter thuis blijven’. Ik ben het hier heel erg mee eens en heb medelijden met mezelf .. en zo eindigt heel langzaam mijn immense sportcarrière. Wat had kunnen zijn, is de vraag die over blijft. Dit is het begin van het einde .. iedere keer is er een reden waarom het niet goed uit komt … een onderzoek, Robert die op tijd weg moet waardoor ik Floris naar school moet brengen en gestrest ben, geen kleren schoon, last van de rug, extreem vermoeid, naar de huisarts, naar het ziekenhuis… enzovoort. Mijn personal trainer gaat langere tijd op vakantie en ik bedenk dat ik op zich ook wel dagelijks een uur kan gaan lopen … dat is ook gezond heb ik ergens gelezen.
Ineens is het jaar om en geldt de aanbieding van CZ niet meer. Ik mag niet meer gratis sporten … hè wat jammer!! Ik wilde net weer naar de sportschool gaan …. J