Prominente klieren in rechteronderbuik
Bij deze wens ik jullie mee te nemen in de afgelopen periode vol onzekerheid, stress, hoop en angst.
Eerst een korte inleiding. Ik ben een 40-jarige man met vrouw en een klein kindje. Ik heb al een langere geschiedenis van Chronische Medische problemen. Het afgelopen jaar is een zeer moeilijk jaar geweest.
Eerst ben ik mijn moeder onverwachts verloren, mijn beste kameraad is eveneens in 2023 overleden na een lange en zeer pijnlijke oneerlijke strijd tegen kanker. Mijn medische problemen zijn ook erger geworden waardoor ik meermaals per week naar het ziekenhuis moet in afwachting van een nieuwe nier.
Hoe het allemaal begon.
Eind November 2023 moest ik naar het ziekenhuis voor meerdere onderzoeken in een pretransplantatie bilan. Ze doen dan meerdere onderzoeken om te kijken of alles in orde is. Deze onderzoeken omvatten heel wat zaken ( oa, oogtesten, testen van de tanden, testen op huidvlekken, … ). Vandaag was het een echo van het hart, eentje van de buikholte en een foto van de longen. Tijdens één van de echografische onderzoeken zijn er 2 anomalieën gevonden in mijn rechteronderbuik. De radioloog vraagt me of ik pijn heb, hetgeen ik ontken. Ik had tot op heden geen enkele pijn ervaren op die plaats.
Met het recent overlijden van mijn beste kameraad slaat de angst over me heen, ik vraag dan ook meteen :”dokter, dat is toch geen kanker?”. Hij geeft aan dat dit normaal gezien geen kanker is, maar kan me geen 100% zekerheid geven. “Laat ons zeggen dat er een kans van een paar procenten is dat het om iets kwaadaardig gaat, maar normaal gezien niet.” Het betreft volgens hem over “2 reactieve klieren in mijn rechter fossa”.
Nog dezelfde dag wordt ik onderzocht door een dokter, die checkt mijn andere klieren ( nek, hals, oksels en lies ), deze voelen allen normaal aan. De dokter maakt zich geen zorgen. Dit komt nog voor, alleen weten we het meestal niet ( hetgeen klopt want mocht ik die echo voor iets anders niet moeten hebben doen, zou ik het niet geweten hebben! ). De dokter overlegt met zijn professor en samen beslissen ze om een CT Scan onderzoek in te plannen.” Normaal gezien zouden we een aantal maanden wachten en dan nogmaals kijken maar in het kader van een mogelijke nieuwe nier kunnen we dit niet maken.”. Dit zal echter een formaliteit blijken volgens hem. Wel wordt ik op non actief gezet op de transplantatielijst. Immers mocht ik een nieuwe nier kunnen krijgen, moet mijn immuunsysteem volledig plat en als het dan iets kwaadaardig zou zijn, dan kan dit heel snel heel erg uitbreiden.
De CT wordt een maand later ingepland. Ik ga met een dubbel gevoel weg uit het ziekenhuis. De dokter was er wel vrij gerust in, maar in mijn hoofd spookt het. Het relaas van de dag zeg ik meermaals op om zoveel mogelijk hun woorden te begrijpen. Ik betrap mezelf er ook op dat ik naar achterliggende betekenissen zit te zoeken van bepaalde woorden, zinnen, … Naarmate de avond vordert, spelen de zenuwen meer en meer op.
De volgende dag en de eerste 2 weken is het stress niveau onder controle. Ik hou mezelf immers voor,” de dokter heeft er een goed oog in, en het is ook nog niet voor meteen.” Maar naarmate de datum eind december nadert, stijgt ook mijn stress, onzekerheid … Een week voor de geplande CT krijg ik bericht dat deze met 2 weken wordt uitgesteld naar begin januari, na de feestdagen. Het klinkt misschien raar, maar in eerste instantie is het een opluchting. De dag wordt immers uitgesteld waardoor ‘ik langer heb voor een mogelijk slecht verdict’. Ik hou hier op dit moment ergens rekening mee, ik ben van nature ook een vrij negatief ingesteld persoon’
De feestdagen zelf verlopen niet super. Het is immers de eerste Kerst zonder mijn moeder en de dag ( 2 Januari ) komt ook steeds dichterbij. Ik tel iedere dag hoeveel dagen er nog zijn en probeer mezelf rustig te houden “Het is nog niet vandaag, morgen of overmorgen…” de dag nadien “het is nog niet voor vandaag of morgen…”