The day after ;o))

hè hè, weer thuis.

was helemaal goed het ziekenhuis, ik kan me er niet veel van herinneren ;o))

ben natuurlijk de dag van de interventie sowieso een halve dag bijna helemaal onder zeil geweest, het begon al met de 2 oxazepammetjes, die ik op de afdeling eigenlijk al een ½ uur voor opname in had moeten nemen ;o)) meteen daarna naar de verkoeverkamer waar ik een epiduraal (schijnt ook nog een anti-inflammatoire, anti ontstekings, werking te hebben) en een infuusnaald gezet kreeg.

Was nog gezellig ook daar, toen alles eenmaal liep werd ik naar de afdeling radiologie gebracht en mocht ik vervolgens over rollen op de slee van het CT-apparaat.

Werd lekker warm ingepakt en ik kreeg een kussen onder mijn voeten en één onder mijn hoofd / borst. Ik kreeg ook te horen dat ik heel stil moest blijven liggen, moeilijk hoor als je alles wil meemaken en zien, ik kreeg het dus niet één keer maar meerdere keren te horen ;o)) afijn iedereen was er klaar voor en ik ook, nog tegen de radioloog gezegd dat ie wel goed het PA biopt af moest nemen ;o)) omdat ik gehoord had van zijn collega dat dat lastig was en ze maar één kans hadden.

toen kwam de naald tegen mijn huid en dat voelde ik, op mijn reactie van ik voel het nog, werd actie ondernomen en daarna voelde en wist ik niets meer. Heel vaag kwamen er af en toe commando's door van diep inademen en adem vasthouden en u mag weer doorademen en op het eind, ook héél vaag, nog de radioloog die zei dat alles goed verlopen was.

Ik kwam weer langzaam bij en ben weer in mijn eigen bedje gerold, tijdens transport naar de verkoeverkamer kwam riena weer in beeld, die had uitgebreid zitten wachten en was net als ik ook blij dat we elkaar weer zagen ;o)) en ik nog leefde ook.

op de verkoeverkamer zakte ik weer lekker terug in dromenland maar dat mocht niet :o(( mijn bloeddruk (waarvoor adrenaline iv) en mijn zuurstofspanning, in het bloed, waren te laag als ik weer ging snurken dus werd ik, soms aaiend, soms met een klein tikje of mijn naam roepend, weer wakker gemaakt en moest dan een paar keer diep zuchten en dan waren we allemaal weer blij :o))

toen ze heel blij met me waren, ik gaf zelf al aan, door het alarm wat afging, ja daar komt ie weer, mocht ik terug naar de afdeling.

voor de rest van de dag ook veel geslapen met af en toe een knipoogje geopend naar de rest van de wereld. riena is maar naar het hotel gegaan, ik was niet erg gezellig en die kon ook wel wat slaap gebruiken, voor een siësta'tje.

In de loop van de middag begon me toch weer op te vallen dat ik weer overal, aan de randen van de epiduraalverdoving, jeuk had. Dit gezegd tegen de verpleging waarop ik een tavegilletje kreeg. Die deed dus niet veel maar men wist ook niet hoe en of wat. Vorige keer, in 2005, dachten we dat het de morfine was naar dat zat er nu niet in. 's avonds merkte ik dat de jeuk langzaam naar centraal migreerde, dus van de randen van mijn romp naar binnen toe, wat dus betekende dat mijn epiduraal niet meer goed zat want ik voelde mijn huid achter de jeuk ook weer en dat was dus niet de bedoeling! In overleg met verpleging epiduraal katheter afgekoppeld en dus geen centrale verdoving meer, in plaats daarvan werd het een paracetamolletje, grotere overgang kan ik niet bedenken, volgende keer in AvL toch misschien eens met de anesthesist gaan praten wat die jeuk nu is en wat we er kunnen doen voor een eventuele volgende keer.

's avonds en 's nachts toch wel redelijk veel geslapen, jeuk was nu helemaal weg, dus rest alleen de volgende ochtend, waarop ik al vroeg wakker was, waarin ik het ziekenhuis bewust heb meegemaakt.

ik heb me dus aangeboden aan de verpleging en we kwamen samen tot het besluit dat ik me toch eerst maar ging douchen. de epiduraal zat nog lekker vastgeseald op mijn rug met een soort van vershoudfolie en als ik eerst de epiduraal had laten verwijderen dan had ik een pleistertje gekregen die dan weer nat zou worden en zo :o))lekker gedoucht dus en wat een waterballet heb ik er weer van gemaakt, vloer vandoucheruimte, ook buiten het schot lag vol water ;o)) keurig alles opgeruimd (ben goed opgevoed ;o)) en mijn kleren aangetrokken, verpleegster kwam net binnen en vanaf

dat moment ging alles in sneltreinvaart, mijn epiduraal werd verwijderd (waar de pleister is gebleven weet ik niet, maar ik heb hem niet meer terug gezien ;o)) vervolgens, ik lag even op bed bij te komen kwam de uroloog binnen, heeft even met mijn mede-grawitzganger gesproken en na een blik op mij geworpen te hebben verdween ie weer met assistenten in zijn kielzog. had ook niet verwacht dat ie bij mij zou langs komen. ik ben namelijk onder behandeling van de interventieradioloog.

5 minuten later zie ik toch weer de uroloog de kamer op lopen, naar mij toe! hij ging toch een exitgesprekje met me voeren ;o)) het zit dus zo, ik word behandeld door de radioloog en die doet de nacontroles (CT scan) over 1 maand en later ook nog een paar keer, maar radiologen hebben geen patiënten, die behandelen en controleren alleen maar onder het specialisme waar jij als patiënt bij terecht gekomen bent, in mijn geval dus de urologie.

de uroloog was tevreden, hij had met de radioloog gesproken en er waren geen problemen en ik mocht dus naar huis, geen restricties qua eten, ik heb niet gevraagd hoe het met drank zat ;o)) leek me een beetje overbodig. gewoon maar even wachten de eerste 2 weken :o((

ik mag alleen geen NSAID's (dat zijn pijnstillers zoals ascal, brufen, diclofenac etc heel slecht voor je nieren) maar dat wist ik al van de vorige keer, wel paracetamol en morfine, mjammie :o)) wel nog de assistenten nageroepen terwijl ze al wegliepen dat ik de retard versie wilde van de tramal, dat is met gereguleerde afgifte. in 2005 kreeg ik hier van de apotheek de gewone en als je die inneemt knalt ie naar binnen en 4 uur later is het uitgewerkt, de retard versie doseert het veel beter en werkt dus ook langer ;o)

ik was vanaf dat moment dus al bezig om weg te gaan, tas gepakt, riena geappt en nog even met de buurman aan het praten komt de radioloog binnen. niet meer verwacht omdat de uroloog al langs geweest was, maar wat een service.

Ik moet wel even dit zeggen over het verschil in benadering, ik heb dus nu 2 interventieradiologen gezien en wat mij opviel was het aanstekelijke enthousiasme wat ze echt letterlijk (niet figuurlijk) uitstraalden, zo opgaan in het vak! daarnaast staan dan de andere specialisten die veel bedachtzamer zijn en meer op hun woorden letten, een wereld van verschil! zal ongetwijfeld te maken hebben met het verschil in gesprekken (onderwerpen in de gesprekken) die gevoerd worden. heb er niet naar gevraagd ;o))

ook de radioloog was heel tevreden, ik zei tegen hem dat ik me heel vaag nog iets kon herinneren dat ie aan het eind verteld had dat alles goed verlopen was en hij beaamde dat en zei dat ie er een "stuk van afgesneden" had, weer met die hobbyist-achtige aanstekelijkheid waar ik het net al over had. een mens, ik in ieder geval word daar vrolijk van, het onderwerp kanker word in mijn ogen daardoor ook een stuk makkelijker te bespreken. ik begrijp ook wel dat dat niet voor iedereen geld, maar probeer het eens zou ik zeggen! humor is in mijn ogen de enige manier die werkt om tegenslagen het hoofd te bieden, natuurlijk is tieren en razen ook wel lekker maar dat moet niet de hoofdmoot zijn.

even nadat hij weg was kwam riena binnen, ik zat net aan de koffie en riena had daar ook nog wel zin in, zijn dus maar naar de pantry gegaan en daar even gaan zitten om rustig, riena nam toch maar chocolademelk ;o) de drankjes op te drinken, was ook makkelijker voor de huishoudelijke schoonmaak troepen, wat dat betreft is het net een hotel, de volgende gasten komen er al weer aan, en toen ....... op naar huus! in de auto de stoel toch maar in ligstand geplaatst, rechtop met strakke broek gaf toch even teveel druk.

raar hoor, sta je weer thuis alsof er niets gebeurd is, geen echte littekens te zien, alleen een klein openingetje op de rug / flank waar de naald door de huid was gegaan, terwijl er binnen toch best wel het nodige geweld plaats had gevonden. een brandwond waar je normaliter voor naar het ziekenhuis zou gaan in plaats van ontslagen te worden uit het ziekenhuis, omgekeerde wereld hier. ik ben maar even op de bank gekropen, heerlijk liggen, alweer ;o) riena ging de tramal halen en wat boodschappen doen, de lieverd, gelijk ook maar kaasjes en toastjes gehaald voor de vrienden die wel zouden komen, alle lof en respect voor de mantelzorger, misschien de 9de van beethoven (vind ik mooi ;o)) maar opdragen aan alle mantelzorgers naast het feit dat ze alle emoties van zichzelf en de patiënt krijgen, ook nog klaar staan om allerlei randvoorwaarden te regelen en daarnaast vaak nog gewoon aan het werk ook! chapeau!

ik werd wakker van gehoest, zat een vriendin van ons in de kamer :o)) al 10 minuten! en ik maar snurken. ze heeft een sleutel en had zichzelf binnen gelaten ;o) riena kwam even later ook thuis en onder het genot van wat koffie met gebak en voor mij een tramalletje lekker zitten kletsen. we hoorden vandaag dus dat deze vriendin weer groei heeft van een metastase, kwam er uit bij een controle! kut!

die gaat dus ook weer het hele circus opstarten, kut!

het ouder worden brengt dus met zich mee dat je steeds vaker geconfronteerd word met dit soort zaken! Hoor het wel vaker van ouderen maar je wordt er nu zelf ook mee geconfronteerd, het gekke daarin is voor mij dat je het ook gewoon accepteert, lijkt wel een soort van levensfase en dit hoort daar gewoon bij!

later kwamen er nog andere vrienden met gebak langs en werd de wijn opengetrokken, helaas niet voor mij, wel beter maar toch wel jammer ;o(( ik heb dus de laatste 2 dagen veel op gebak geteerd, sta er zelfs mee op. Ontbijt, een mokkataartje, lunch overgeslagen, diner een tompouce. Wel lekker allemaal maar morgen toch maar weer gewoon doen met eten.

Vanmorgen bij het wakker worden voelde ik me vaag niet lekker en later op de dag bleek waarom. Ik heb dus een urineweg infectie ontwikkeld. begon met spoortje bloed in de urine en later branderig gevoel bij plassen en kleine beetjes plassen.

AvL gebeld en daar werd geadviseerd om maar even contact te zoeken met huisarts, er waren net 2 lieve vrienden aan komen waaien met de auto en die hebben mij vervolgens een rondje langs huisarts en apotheek en supermarkt gereden.

Bij huisarts moest ik even wachten na plasje ingeleverd te hebben en vervolgens werd ik binnengeroepen. hij wilde me al bellen, hij had net de brief van het AvL binnen en toen stond ik dus al voor zijn neus :o))

recept doorgestuurd naar apotheek en nu zit ik dus aan de antibiotica.

wordt vervolgd,

groet, roel