veni, vidi, vici

veni, vidi, vici ;o))

heb het alweer gehad! het ging allemaal rap achter elkaar aan, afspraken, onderzoeken, gesprekken etc etc. en daar heb je het best heel druk mee!

de chirurg belde nog en het voelde meteen goed, een joviale man. hij wilde toch proberen om een laparoscopische operatie uit te voeren. mocht dat niet lukken dan ging ik alsnog open. ik kon me daar wel in vinden, het herstel is zoveel sneller! en dat bleek later ook!!

11 februari was dus de dag en dat is tot 10 februari aangehouden…………. als alles goed gaat (genoeg personeel, geen oplaaien van de covid) dan word je 11 februari geopereerd. in de auto onderweg naar amsterdam, 10 februari dus, kreeg ik een telefoontje van de afdeling waar ik terecht zou komen met de openingswoorden

“hallo, ik ben die en die van het amsterdam umc, afdeling 6c. ik bel u vanwege de opname morgen om alvast wat gegevens met u door te nemen en dat betekent tevens dat de operatie definitief doorgaat……….”

we hadden een kamer geboekt in het familiehuis bij het vumc en riena zou daar dan blijven een paar dagen, makkelijker dan heen en weer reizen. ik moest om 7 uur al op de afdeling zijn om te preppen, ecg, bloed en bloeddruk etc en omkleden in het ziekenhuiskostuum. zusje lief kwam ook nog even langs, die had die dag een vroege dienst op 5c, gezellig.

en toen naar de OK! nadat ik helemaal opgelijnd (ruggenprik, infusen, etc etc.) (de echt vervelende dingen zoals de katheter en de arterie-lijn in mijn pols, hebben ze gelukkig bewaard tot ik onder zeil was) begon het feest en werd het mij zwart voor de ogen!

6 uur later was ik er weer, de laparoscopische OK was gelukt! ik voelde me geweldig ;o)) ook door de opiaten natuurlijk maar ik was vlot wakker en had algauw dorst en dat heeft zich alleen maar doorgezet!

vrijdag erin en opereren, geen kattenpis, weekend in het ziekenhuis met een heel fijne, prettige roomie. de deur van de kamer werd regelmatig dicht gedaan omdat wij te veel luidruchtige lol hadden.

en op maandagmorgen kwam de zaalarts en die zei……..

                                       “het gaat zo goed, u mag eigenlijk wel naar huis”

ik was flabbergasted :(o) zag het niet aankomen! er moest nog………. een diëtist, diabetes verpleegkundige met instructies voor insuline en de uitleg over het gebruik van de sensor die de bloedsuiker meet, de fysiotherapie, de…….. maar het kon dus blijkbaar en toen ik van de 1ste schok bekomen was zei ik dus van dit…… en dat….. en zus…… en zo…… ik denk dat morgen beter is. later op de dag toch zoiets van waarom ook niet. ik aan de bel getrokken en ja, het mocht nog. recepten en brieven werden geschreven, de laatste instructies nog even, de medicijnen bij de apotheek ophalen en weg.

bizar, dat was 1 van de woorden die bij me opkwamen om de snelheid waarmee alles klaar was te beschrijven. ik besefte me later ook dat het, wat mij betreft dan, de heleboel omdraait. ik bedoel hiervoor was het lichamelijke, na de 1ste dreun van “u hebt kanker”, toch het belangrijkste voor mij, herstel! en daarna in rustigere wateren kwam het mentale / geestelijke deel, het verwerken wel.

nu beleef ik het andersom, door de snelheid van het herstel, ja wat lichamelijke ongemakken maar toch.

maar goed ik ben thuis, heerlijk! lekker genieten van het strand en de stormende winden en zoals vandaag een heerlijk zonnetje.

het begint nu allemaal pas, het wennen en leren beheersen van de diabetes met insuline en koolhydraten, best wel een puzzeltje om te fine tunen maar dat moet wel gaan lukken. ik ben er nu zo mee bezig dat ik zelfs mijn alvleesklier-enzymen af en toe vergeet en daardoor de volgende dag feest vier op het toilet.

iets nieuws voor mij was dat de chirurg vertelde dat de lymfeklieren mee waren genomen maar dat ze er niets van verwachten omdat……….

                                                            “metastasen niet uitzaaien”

EN DAT IS DUS KLINKKLARE BULLSHIT! 

en nu………… ? op naar de volgende?

wie weet!