dwarrel gedachten
Met je hakken in het zand , met je kop in de wind
genieten van het leven gelijk een kind.
Accepteren moeten of willen, geluk kennen of zijn,
het geheugen van een lichaam, een lichaam met pijn.
Een lichaam met pech, een lichaam in nood.
Een lichaam in strijd, in strijd met de dood.
Zachtjes sluipt mijn leven weg, op kousenvoeten om het hoekje
het hoekje blijkt een flauwe bocht, dat lengt stiekem mijn leven.
Soms trein ik wat of vang ik vis, ik ouwehoer nog wel eens wat
Dat brengt mij wat geluk, mijn leven duurt nog even.
Hoop hebben is niet loslaten, maar is loslaten geen hoop meer hebben?
12 reacties
Beste Rono,
Loslaten is ons ultieme lot. De keus tussen hoop en loslaten is een oneerlijke keus.
Maar....we hebben geen keus.
Ik hoop dat je in vrede kunt loslaten.
Paul
Je wordt steeds poëtischer, Ron! Wat mooi.... Of het klopt? Het is geen wiskunde, het is de wetenschap van het gevoel. Wat is het voor jou, is loslaten gebrek aan hoop, of verwachting van vrijheid, of klaar met vasthouden of....
Of geen antwoord, nog even het kinderlijk genieten. Doe dat, met hart en ziel, Ron!
Liefs, Miranda XX
Hoop hebben is vasthouden aan een betere gedachten.
Hoop moet je hebben op nog meer tijd. Hopen dat dat zo lang mogelijk en je het handelen kan.
Wanneer de hoop verloren is. Je geen houvast meer hebt met een kans verder te leven wat voor jou draagbaar is dan komt loslaten. Loslaten dat je geen hoop meer hebt op een voor jou menswaardig leven. (Lijden)
Liefs Alice❤
Voor jou Ron hoop ik nog wat exstra tijd om te treinen vissen en ouwehoeren.
Wat prachtig geschreven
ben er stil van
steekte
Ik hoop, Ron, dat je hoop houdt. Dat je treint, vist, ouwehoert. Dat we je verjaardag mee maken (of zit ik er nou ernstig naast?), Kerst en Oud & Nieuw. Nieuw...en dan zien we wel weer verder.
Maar het is jouw leven. En als je los wilt laten, is dat aan jou. Je hoeft niemand verantwoording af te leggen. Thuis niet, en hier niet.
Maar ik heb hoop genoeg voor twee, en ik hoop dat je nog blijft XXX
Frie 04-12 klopt er zijn nog te weinig ongemakken om te stoppen, hoe gek dat ook klinkt. Weinig problemen uit Darmstad, gecontroleerde pijn in mijn lichaam die rottige vermoeidheid en een geest die waarneemt dat het minder word. Dat je wereld klein is en nog kleiner worden zal is begrijpelijk en te aanvaarden ernstige pijn of groot ongemak wil ik niet zolang dat niet speelt blijf ik nog even, ik zie wel hoelang dat duurt.
Helemaal mee eens Ron. Je kan overal over zeuren. Mijn MRI van de week gaf het oordeel: nieuwe aankleuringen. Maar ik voel daar niks van. Dus ik hoor het morgen wel. Pijn? Heb ik niet. Althans niet wat ik als pijn beschouw. Die vage pijn, die ik continu rechtsboven in mijn rechterzij heb, tel ik niet mee; die heb ik al jaren.
Wat telt is de vermoeidheid. Ik heb op het moment 4 à 5 uur, dat ik geestelijk actief ben. Daarna roept mijn bed. Maar goed. Ook daar kan ik mee leven. Mijn omgeving vindt dat wat minder geslaagd, maar daar trek ik mij niet veel van aan.
Wat is trouwens jou relatie met Darmstadt? Ik heb daar gestudeerd een een deel van mijn jeugd doorgebracht. Heb (klein)kinderen in die omgeving.
Sterkte.... H
Geen mdl klachten = darm stad en dan vooral mijn maag en darmen ik kan bijna alles eten wat ik wil
Ik krijg wel eens de indruk
Ron, die kan niet stuk
hij vist nog altijd verder
vindt zelfs nog wat geluk
Toch voert jouw lichaam strijd
al gaat het nogal traag
maar als het einde komt
is dat geen nederlaag
Wie sterft verliest geen strijd
die hij ook winnen kon
de dood is slechts het einde
van iets wat ooit begon
Sterkte, sterke Ron
Wat mooi, Hanneke! XXX
Weer een mooi en aangrijpend gedicht Ron, en ik ben, heel egoïstisch, blij dat je toch nog reden vind om door te willen gaan💋
Ron, dat is een man
die ellende zo maar kleiner maken kan
het is er wel, het gaat niet weg
hij legt het nog een tijdje achter de heg
leeft de uren in zijn leven
kan er vreugde aan beleven
deelt zijn pijn maar ook zijn lach
ouwehoeren omdat het nog kan en mag.
Je doet het mooi, je doet het goed
als je maar weet dat niks móet
pas als jij vindt waarvoor moet ik nog verder gaan
dan wens ik je een plekje naast de maan
waar we altijd nog naar kunnen kijken
en ons met jouw gedachtegoed verrijken.
Woorden zeker en bijzonder welgemeend
niet van een enkele snik gespeend....