Nawoord Kopzorg

Hi Ron,

Toen ik na mijn vijfde TACE behandeling te horen kreeg, dat alles goed was gegaan, had ik niet de verwachting, dat ik het nog lang zou maken. Dat was midden 2017. Ik kon nauwelijks lopen, eten was een probleem en er waren momenten, dat mijn hersens niet functioneerden.

Nu, midden 2019, kan ik me weer verplaatsen, zij het, dat ik het niet moet overdrijven. Eten is nog steeds een probleem, maar daar ben ik al meer dan 60 jaar aan gewend. Mijn hersenen geven er nog steeds af en toe de brui aan, dus ik ben voorzichtig met autorijden en activiteiten, die een hele dag duren, kan ik vergeten.

Ik heb mijn grenzen duidelijk gesteld. Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen en op het moment, dat dat zich aankondigt, neem ik afscheid. Net als jij wil ik geen patient zijn en zeker geen terminale leverpatiënt. Daar heb ik in mijn leven al genoeg van gezien.

Oh ja, net als jij rook nog steeds. En ze moeten me niet komen vertellen, dat ik dat niet meer mag....

Sterke .... H

Ron,

Ook ik heb aangegeven geen patiënt te willen zijn en afhankelijk van anderen te zijn. Ik heb een wilsbeschikking opgemaakt toen ik net wist dat ik ziek was. Ik heb toen in het gesprek met mijn huisarts ook besproken als ik bedlegerig vanwege een dwarslaesie zou worden of geestelijk niet meer mee kunnen draaien dat ik dat mensonterend vind. 

Mijn vader heeft toen hij in 1996 ziek werd ook aangegeven toen hij alvleesklierkanker kreeg. Hij is als studie object destijds geopereerd in het AMC. 7 uur zijn ze bezig geweest met hem hij had een litteken van de ene zijkant naar de andere.

Opgeven nee maar had meer pijn dan wij ooit uit hem kregen. Hij had een doel wat hij wilde halen. Hij en mijn moeder hadden een zaak waar hij niet meer kon werken wat zijn lust en zijn leven was. Ik heb die een jaar gerund voor hun daarna gingen ze over tot beëindiging van de zaak. Hier zat een postkantoor in. Onverkoopbaar zonder het postkantoor. Hier hebben ze gebruik gemaakt van mijn vaders ziekte. De 1 zijn dood de ander zijn brood.😡

Des ondanks hebben ze samen nog een jaar genoten. De tulpen op zien komen bij het prachtige chalet wat ze hadden. Lourdes waar mijn vader graag naar toe wilde. Door de morfine werd mijn vader wel achterdochtig en was hij niet meer wie hij was voorheen.😥 na Lourdes werd hij weer geel lever en gal voor de derde keer. Op zaterdag 6 juni kregen we te horen dat hij een hartaanval zou hebben gehad. Dit bleek later een verkleving  van de darmen te zijn. In het familie gesprek werd gevraagd wat wij wilden😳. Ik heb gezegd wat wij willen doet er niet toe. Wat mijn vader die met volle verstand er nog bij is is belangrijk. Zo gezegd zo gedaan. Mijn vader gaf aan niet meer opereren. Waarna pijnstilling steeds opgevoerd en hij maandags is overleden. In het bijzijn van ons allen. 

Mijn vaders grens was bereikt en wij hadden er vrede mee.

Ik mis hem ontzettend en nu ik zelf ziek ben zou ik graag nog eens met hem willen praten.

Ik bedoel hiermee Ron jij bent baas ook jij hebt je grenzen. Misschien moet je ze bespreken met je huisarts gezin en misschien vast leggen voor het geval je niet meer zelf kunt beslissen. Sterkte en misschien geeft het ook jou de rust die het mij geeft.❤🍀💪💪

Hallo Ron je hebt volkomen gelijk het is zo herkenbaar. Ook ik zoek regelmatig mijn grenzen op. En hoor nu dan de aanhouder wint. De 1e keer na mijn ziekte en nu op het werk. We zien elkaar te weinig ik mis je gesprekken heb daar altijd veel aan gehad. Gelukkig ga je weer vissen met je maatje en spreken jullie elkaar regelmatig. Het zijn de kleine dingen die zo belangrijk zijn. En medelijden daar heb je niets aan medeleven is iets anders. Hou je haaks luister naar jezelf en een beetje naar anderen. Spreken gauw wat af dikke knuf roelie

Dat pad dat niemand lopen wil

Je loopt t niet alleen

Je vrouw en zoon lopen naast je

Je familie en vrienden om je heen

De dood, die ons jou ontneemt

We zullen hem eerst haten

Toch komt er een dag, dat niemand van ons meer grient

En word de dood, ook voor ons, een vriend. 

T is voor jou een oudje Ron maar nog steeds gemeend

Ik hoop dat je nog fijne dagen (of dagdelen) mag plukken. Zonder veel pijn, pijn is afschuwelijk. Energie die verdampt, wat een treffende uitdrukking. Sterkte en veel liefs XXX

Niet kunnen plukken is zwaar klote. Dat je dat zou 'moeten' zeggen mensen die zich goed voelen. Hopelijk kun je nog wel vangen, een karper of twee.

Hey Ron, het hele traject is kut, zwaar klote en alle superlatieven die er voor zijn. Zoals velen onder ons, heb ik al vastgelegd wat wel, wat niet, waar mijn grens ligt en wanneer ik denk dat ik die bereik. Volop begrip van de huisarts en dat gaf / geeft een goed (en veilig) gevoel. Maar dan..... tja, dan loop je er toch tegenaan dat JIJ degene bent die duidelijk kenbaar moet maken dát je jouw grens hebt bereikt. Dat heeft al vaak in mijn gedachten gezeten en ik moet zeggen..... dat dat heel 'gemakkelijk' lijkt wanneer hét nog niet zo ver is.... 

Beste Ron, niemand kan je raden, niemand kan dit voor jou invullen. Helaas. Neem die beslissing die voor jou 'goed' voelt - terwijl dat helemaal niet kan, omdat NIETS hieraan ook maar enigszins goed voelen kan. Wens je wijsheid. Wens je sterkte. Wens je tijd. Wens je energie. Wens je nog veel mooie momenten. Wens je een dikke vis (of noem je dat niet zo?) of meer. Wens je nog veel shaggies die je smaken. Wens je nog zoveel..... En wens ons dat we je voorlopig nog niet hoeven missen....