op mijn sloffen

Hoop is een lichtje in je hart Wat je vandaag moed geeft en morgen kracht.

Mooi dat een mens op hoop kan bouwen en er in vertrouwen dat het beter gaat worden. Zonder die hoop zouden we allen een depressie krijgen en geen kracht meer hebben door te gaan. Hoop moet je ook houden, het maakt je sterker en er gebeuren altijd nog wonderen.

Dood wat is de dood? Voor de 1 een vlucht voor de ander omdat zij/ hij niet verder kan. Niet verder kan vanwege ondraaglijke pijn uitzichtloze diagnose. Het niet willen lijden tot je uitgemergeld bent. Je geliefden willen sparen. Triest en toch ook fijn te weten dat het kan. Dat jezelf hierin een keuze kunt maken geeft ook rust. Voor een ieder die geen uitzicht heeft tot genezing zal het eens zo ver komen, dan is het een geruststelling dat jezelf de beslissing kunt nemen. Hoe triest, verdrietig en onbegrijpelijk het misschien voor anderen is. Niemand kan die beslissing nemen alleen degene die het betreft.

Zij die gevochten hebben, hebben alles gegeven. Zijn moe van de pijn, het uitzichteloze pad wat ze zouden moeten doorlopen. Niet willen wachten op wat komen gaat. Daar kunnen we veel verdriet van hebben. Maar loslaten is ook lief hebben. Heel veel respect.

Liefs Alice❤

Ik lees je blog en krijg af en toe een glimlach op mijn gezicht. Ik ben het met je eens. Maar geniet nu nog even op mijn balkonnetje op Rhodos ook al word ik gek van de krekels. 🌞

Helemaal mee eens Ron. Ik hoor ook tot de pantoffelhelden. En ik koester het geschenk, dat ik heb gekregen: mijn status als een relatief gezonde palliatief patient. En dat is iets, wat ik mij niet laat afnemen. Waarom zou ik ook? Gezien mijn leeftijd nader ik het onvermijdelijke einde van mijn leven sowieso. Ik wil dat einde tegemoet gaan op een prettige manier. Als het even kan.

Ook ik lees soms met verbazing blogs/reacties van mensen. Mensen die helemaal naar Verweggistan gaan, omdat er een wonderdokter zit, die een wondermiddel zegt te hebben. Of mensen, die vol overtuiging beweren, dat een bepaald nootje uit de Andes helpt tegen kanker. Dat nootje moet liefst vervuild zijn met veel bestrijdingsmiddel; daar kan de kanker niet tegen.

Dan hebben we nog de mensen, die het veel beter weten, dan de dokter. Dat is een hele aparte catagorie. Ik weet best wel wat, maar pretendeer niet, dat ik medicus ben. Mijn enige doel om medische kennis te vergaren is, dat ik staat wil zijn de juiste vragen te stellen. Omdat ik weten wil in hoeverre mijn status als tevreden pantoffelheld in gevaar komt, als ik ergens toestemming voor geef. Meer niet.

Sterkte en wees dankbaar voor iedere dag, die je op pantoffels door kan brengen. Laat die anderen maar strijden, hoor. Terwijl ik in mijn luie stoel zit en me verbaas... H

Ron, wat ben je toch een originele geest en een wijze man. Ieder doet het op zijn eigen manier en iedere manier verdient steun en respect, dat maak jij heel goed duidelijk. Ik hoop oprecht dat je nog even blijft sloffen, jouw bijdrage hier is goud waard. 

Hanneke 

Prachtige blog, Ron, ik heb 'm met een lach en een traan gelezen. Zelf heb ik nog geen idee hoe ver ik zou gaan om mijn leven te verlengen. Ver, denk ik, maar dat is makkelijk gezegd nu ik me goed voel. Houd moed en hoop, zeg ik tegen bijna iedereen. Maar als moed en hoop op zijn, wil ik dat het einde er snel is. 

Blijf sloffen, als het niet met hoop is, dan met moed! XXX

Moed heb je jouw hele leven in overvloed gehad Ron, je bent al uit zovele diepe dalen gekropen, zonder dat wij, als familie dat hebben herkent of erkent. Uit dit dal kom je niet maar je staart de dood op je sloffen in de ogen. De Schoenmakers zijn allemaal gezegend met gevoel voor taal, maar enkele zinnen zul je ons niet snel horen zeggen, nl ik hou van je, en ik ben trots op je. Dus zeg ik het je op dit forum, ik hou van je en ik ben trots op je. Altijd al zo geweest en nu zeker. Slof rustig door lieve broer. 

Hallo Ron. Je hebt gelijk iedereen beslist op zijn eigen manier. Hoop doet leven en geeft kracht. Dit geld ook voor jou anders was je er allang niet meer geweest. Jij bent een realist en weet wanneer hoop veranderd in realistisch zijn. Anderen blijven hopen. Een waardig leven dat vind ik ook belangrijk maar je blijft te maken hebben met een waardig leven tegenover je leven delen met dierbaren. Als je veel van iemand houd dan wil je geen afscheid nemen en accepteer je een minder waardig leven. Laatst zei iemand tegen mij ach ze heeft er zelf niets van gemerkt. Nadat we te horen kregen dat een goede kennis en lieve vrouw overleden was en na 4 dagen gevonden werd. Ik vind dat zo hard en respectloos. Ook al merkt ze het zelf niet meer ik vind het onwaardig voor de persoon zelf maar ook voor de dierbaren. Tijdens leven maar ook bij overlijden heb je respect verdient maar ook een waardig afscheid.dus geniet nog even door al zijn het de kleine dingen waarbij dat is. Roelie

Ron wijze vriend en realist.

ik ben tegen alle verwachting in naar Zwitserland geweest. Wij hebben een lotgenotengroepje dat ontstaan is op dit medium.

we waren met 5 en hebben elkaar ook life leren kennen. Fijne contacten, begrip en herkenning. We mogen alleen nooit sorry zeggen voor wat we zeggen of schrijven.2 zijn er inmiddels niet meer en een van ons woont in Zwitserland. Dus vorig weekeind ben ik met een lotgenoot naar een lotgenoot in Zwitserland geweest. Een koffer met sondevoeding, aansluit stukken en containers, spuiten en extra pomp op vakantie hoezee. Maar nu was het niet zo erg, want ze weten alles en herkennen alles. En je mocht gewoon omdonderen van moeheid. . Het was goed, bijzonder en afmattend. . Maar heb jouw filosofie in mijn hoofd geprent en nou heb ik er naar gehandeld.  Ik wilde je dit stukje even laten weten na al jouw positieve stukjes

doei dieneke

Sterkte Ron en geniet er nog maar van zolang het kan.. Ik zit in t zelfde schuitje en zing.. 'Van je hela hola hou er de moed maar in'... bis repetitas.. 

Je een prettige dag wensend - op weg naar mijn 16e chemo alweer in t VU