Tabee

Omdat slapend medewerker geen optie was in mijn optiek ivm de financiële afhandeling heb ik aangeboden ontslag te nemen, hetgeen is aanvaard en gebeurd. Per 01-09-18 ben ik dus uit dienst,maar na zoveel jaar trouwe dienst krijg je wel een afscheidsfeestje, en omdat ik geen hekel aan mijn collega's had, heb ik dat aanbod aangenomen. Een speech van de ( nieuwe ) baas en 2 ontroerende speeches van collega's met wie ik jaren heb gewerkt, gewaardeerd wie ik was en soms ook hoe ik was, lekker simpel en recht door zee. In mijn speech heb ik hun en de overige collega's bedankt dat ze het zolang met me hebben kunnen uithouden en ze oprecht mis en als het mogelijk is ze zo nu een dan eens met een bezoekje te vereren. Na een tukje op de brancard in het ehbo hok, hebben we in stijl de avond afgesloten met een pizza bij de pizzaboer waar ik mijn versnapering haalde als ik trek had in iets lekkers. Alweer een hoofdstuk afgesloten van mijn leven, veelvuldig word je er aan herinnert dat je met de laatste pagina's bezig bent in een boek met een dood einde, de stilte in mijn hoofd maakt zoveel lawaai dat ik er rustig op kan slapen. Ik weet dat het niet logisch klinkt wat ik schrijf maar kan het anders niet verwoorden. Van de week werd ik door vriend Ko naar vriend Bert gereden, Bert heeft net als wij kanker en is met de moed der wanhoop bezig er nog een aantal maanden bij te krijgen. Het moeten aanvaarden van ons lot maakt ons gelijk. ook hem hoop ik nog eens met een bezoekje te vereren. Ik zie er nog steeds goed uit als je me ziet geloof je niet dat ik ziek ben 107 kilo schoon aan de haak Bert was 77 en nu 63 kilo, onze wilskracht is gebleven onze hoop vervlogen de genegenheid versterkt het begrip gekomen, ons moment om Tabee te zeggen sluipt dichterbij maar voor nu is het nog tot ziens