Ontdekking en de eerste onderzoeken.

Ontdekking en de eerste onderzoeken.

Het begint in januari 2018, in het weekeind na mijn verjaardag ontdek ik tijdens het douchen een verdikking in de rechter borst. Met verbazing vraag ik mij af waarom ik dit niet eerder heb gevoeld en nu was het floep hier ben ik. Dit geloof je eigenlijk niet, dus stond ik een uur later nog eens te voelen, aan de buitenkant was er niets bijzonders aan de borst te zien. Voor zelfonderzoek wordt toch altijd wel gezegd dat veranderingen een waarschuwing kunnen zijn en dat men hierop moet letten. Als vergelijking is er een afbeelding met 10 verschillende citroenen.
Op maandag heb ik via de assistente een afspraak gemaakt voor de huisarts, ondanks dat ik aangaf dat het over een knobbeltje in de borst ging kon ik pas terecht bij de HIO op donderdag om 16u30. Dit was op dat moment de snelste mogelijkheid. Naarmate mijn traject vorderde zou mijn verbazing hierin stijgen, en niet alleen daarin, omdat ik later toch met de regelmaat van de klok hoorde dat lotgenoten nog dezelfde of de volgende dag al op het spreekuur konden komen.
Voor mij gold dat ik geen ervaring als patiënt had, laat staan hoe en wat bij borstkanker, en ik was al blij dat ik bij de waarnemend arts terecht kon nu ook bleek dat mijn eigen huisarts afwezig was.
Nu was ik in 2016 bij mijn eigen huisarts geweest om aan te kloppen over lichte pijn in dezelfde borst en voor een pietluttig wondje op mijn wenkbrauw wat maar niet weg ging, er werd toen een afwachtende houding aangenomen, pijn werd beschreven als passend bij het syndroom van Tietsche, en daardoor heb  ik beide maar op zijn beloop gelaten. In de loop van het jaar zou er nog een oproep komen van het BOB. Als verpleegkundige zou ik een patiënt adviseren om bij twijfel terug naar de huisarts te gaan, maar ja nu ging het om mij zelf.

De HIO bleek een alleraardigste mevrouw te zijn, straalde vertrouwen en betrokkenheid uit. Deed wat ze moest doen en besprak met mij de noodzakelijkheid om verder onderzoek te doen. Dat er verder onderzoek nodig en gewenst was wel al iets waar ik van overtuigd was en dat was ook de reden om bij de huisarts aan te kloppen. Ze nam alle tijd voor mij en vroeg of er misschien nog iets was waarin ze voor mij iets kon betekenen. Het wondje aan de wenkbrauw kwam dus ter sprake, in dubio wat hier mee te doen betrok zij haar mentor erbij. Biopt of geen biopt? uiteindelijk werd besloten om mij door te sturen naar de huidarts. Mijn bezoek aan de huisarts  was na enig wikken en wegen over de mogelijkheden beëindigd en ik vertrok met een machtiging om zelf een mammografie af te spreken, de afspraak voor de huidarts zou door de HIO gemaakt worden!!! Daarna zou ik dan via de post bericht krijgen wanneer de poliafspraak gepland stond.
Ik stond er nog niet zo bij stil hoe vreemd dit alles eigenlijk was, dat ikzelf de mammografie moest regelen, terwijl dat toch iets is waar je zo snel mogelijk uitsluitsel over wil hebben. Vandaag was het in ieder geval  te laat om nog iets te regelen, dus dat was voor de volgende dag.

Op vrijdag (19-01) nam ik contact op met de Rö afdeling voor de mammografie, afspraak werd gemaakt voor 30-01, iets wat mij verschrikkelijk lang leek te duren. Op mijn vraag of het niet vroeger kon werd ontkennend geantwoord. Er werd niet gevraagd of het om een controle of om een bepaalde urgentie ging.
Afijn de afspraak stond er maar ik was hier niet gelukkig mee. Een knobbeltje in de borst is verdacht tot het tegendeel bewezen is!  En dan wil je zo snel mogelijk weten wat er eigenlijk aan de hand is.
Nog dezelfde dag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben op de Rö afd. van de polikliniek binnengestapt. Eén van de medewerkers kende ik nog van toen ik in het ziekenhuis werkte en misschien kon zij wat voor mij regelen? De mammografie werd niet op haar afdeling gemaakt maar op de mammapoli in de hoofdlocatie. Toen ze hoorde dat het niet om een controlemammografie ging, maar om een diagnose te stellen nam ze contact op met haar collega en dank zij haar kon ik in ieder geval een week eerder.

Het weekeind prakkiserend doorgebracht en het af en toe loslaten, want er zou nog verjaardagvisite komen. Tot dan had ik er bewust ook voor gekozen om er met mijn partner pas na deze verjaardagvisite over te praten om de sfeer te behouden. Echter dit pakte iets anders uit dan dat ik gepland had. De bedoeling was dat ik mij zelf op deze manier verplichtte om tijdens de visite dit onderwerp te mijden, want wellicht wordt de sfeer dan in het licht van kanker geplaatst en vervolgens maakt iedereen zich dan zorgen om mij?
Bleef er voorlopig erg nuchter onder, zonder diagnose heeft het geen zin om constant bezorgd te zijn.

Mammografie, echo en biopt. De eerste onderzoeken.

23 januari, dinsdag, was het zover. We konden ons melden voor de mammografie. Over vriendelijkheid viel er niet te klagen. Men ging goed om met de onzekerheid van ons beiden. De assistente maakte de mammografie en maakte mij klaar voor het maken van een echo. De echo werd gemaakt door de radiologe, deze stelde zich voor en ging aan het werk. Al zeer snel vroeg zij of ik soms gevallen was want het leek op een kwetsuur van een val. Nou moest ik daar toch even over nadenken want vallen is niet mijn dagelijks ding. De enigste valpartij die hiervoor in aanmerking kon komen was zeker meer dan 4 jaar geleden, toen ik de honden uitliet en mijn voet bleef haperen achter een steentje. Het resultaat hiervan was dat ik plat op mijn buik terechtkwam, eigenlijk was mijn neus het enige wat de grond niet geraakt heeft. Bovendien ving mijn linker kant het meeste op.
Deze valpartij was in ieder geval te lang geleden en niet passend bij het beeld op de echo.  Voor de zekerheid werd er ook een biopt genomen van de knobbel  en vroeg hiervoor eerst mijn toestemming. Na de voorbereidingen nam zij de biopt en hield deze vervolgens triomfantelijk voor mij met: “Oh ja hoor, echt een kwetsuur van een val.” Op dat moment is dat dus een behoorlijke opsteker waar je mee naar huis kan, echt iets om je nergens zorgen om te maken. Had wel tot gevolg dat wij ons in de auto zot zaten te piekeren wat nou deze kwetsuur veroorzaakt had.
Nog voor we thuis waren hadden wij al een dader om de schuld in de schoenen te schuiven. Onze Bruno had het gedaan. Wie is Bruno? Bruno is onze allerliefste Spaanse adoptie hond. De sukkel is toevertrouwd aan een paar lollige pensionado’s en als die op de bank liggen dan mag hij regelmatig, spontaan en wat nog meer bovenop ons springen. Het is te begrijpen dat dit niet zonder geweld gaat en dat hij onbewust regelmatig op de edele delen beland.