En dan gaat alles ineens heel snel!

 

Na de diagnose had ik eigenlijk niet eens de tijd om na te denken!!

Binnen no time lag ik ingesnoerd op de brancard en na een snelle kus begon de race….

De race zeg ik want voor mij leek het alsof de ambulance met 250 kmph vanuit Gorinchem naar Rotterdam scheurde! Onzin natuurlijk want zo werd mij verteld mag de ambulance niet harder dan 160 kmph. Ik vermoed dat een ambulancemedewerker erop getraind is mensen aan het lullen te houden want op de vraag “wat ging er door je heen toen je in de ambulance lag?” moet ik op “oh mijn god mijn vrouw moet dit nu aan de jongens gaan vertellen” na het antwoord verschuldigd blijven! Trouwens mijn bakkes staat nooit stil dus misschien was dit nu ook wel het geval geweest!

Ik weet dat ik het daarover heb gehad met haar in de ambulance en over de top2000 en waar ik dacht dat we reden…. Uiteraard vol gas en met alle toeters en bellen aan! Eigenlijk was het best gezellig daar achterin die ambulance…… Wat een ontzettend leuk mens was dat en ik vind het serieus erg dat ik me de naam van deze leuke dame niet kan herinneren! Dankzei haar was de rit alles behalve vervelend!


 

Het enige wat ik erg vervelend vond was dat ik dit stukje alleen was…. De jongens moesten op de hoogte gebracht worden en ik had spullen nodig. Je kinderen door een ander laten vertellen wat er aan de hand is lijkt mij geen goede oplossing.


 

Zal het 21:00 uur geweest zijn dat ik aankwam in het Erasmus? Ik weet wel dat ik direct om een goede coronatest heb gevraagd want die mickey mouse test uit Gorinchem vertrouwde ik niet! Kamer 920 was mn kamer! Een ruime kamer met een grote tv en veel meer herinner ik me niet van die eerste momenten. Weet wel dat ik gelijk de tv op de top 2000 heb gezet want muziek is leven!!

Ik denk ook dat tijdens dat stukje bij mij alles op blokkeren heeft gestaan…. Lek geprikt… overvraagd….. hakken in het zand nu! Ik weet het echt niet meer. Toen de hematoloog kwam was mijn vrouw er gelukkig alweer! Zijn verhaal is volledig langs me heen gegaan want ik wilde geen als als als verhaal maar een duidelijk antwoord op wat ik kon gaan verwachten en daar was onderzoek voor nodig! En dat kost tijd…. “Ik ga toch niet mijn haar verliezen dokter?” Vroeg ik die vanaf zijn 13de al dagelijks met het mes zn schedel spiegelglad maakte. Beseft u wel dat u levensbedreigend ziek bent meneer??? Ja natuurlijk maar ik kom hier niet om dood te gaan maar om beter te worden! Laat ik daar even duidelijk in zijn!!

Of ik gereanimeerd wilde worden??? Wat is dat nou weer voor een domme vraag!! Natuurlijk!!

Samen strijdbaar vanaf het eerste moment. Daar heeft het echt nooit aan gelegen….. Er is die avond ook gelijk een zak bloed in gegaan. Dat was zeker niet de laatste.

Tussen de bedrijven door de eerste vrienden maar gebeld. Over zwaar gesproken! En hoe zwaar moet het dan in godsnaam geweest zijn om het de jongens te vertellen? Het enige wat ik daarover kan zeggen is dat we gelijk duidelijk en eerlijk zijn geweest maar dat komt vast nog een keer terug in een later schrijfsel.


 

Voor nu ben ik nog steeds pas in die eerste 24 uur.