Bore- out en andere labeltjes.
Misschien heb ik een post -operatieve depressie, of anders een ex -kanker patiënten dipje.Hoe het ook zei: ik kan mijn draai niet vinden en bevraag mezelf naar het hoe wat en waarom. Nou ben ik zelf van oorsprong niet zo van het labellen want ik heb af en toe het idee dat sommige mensen een label ten onrechte gebruiken om kut gedrag te vergoelijken.Soms waarschuwen ze je gelukkig al op voorhand met een:ik heb (vul zelf maar in) en kan dus niet...dan heb ik de keuze te maken of ik blijf of ik maak dat ik weg kom.Een label maakt ook soms dat we de mens vergeten te zien achter het label.De labels zijn dan zo groot en -of veel geworden dat de labeldragende mens onzichtbaar is .Soms echter is een label handig om een mens zijn gedragingen beter te begrijpen en hem of haar beter te kunnen begeleiden. Zodoende ben ik op zoek naar mijn eigen label.Het stuk van mezelf na kanker , zeg maar de Brigitte + ken ik niet en ik weet er ook nog niet precies de wijze met haar om te gaan.
Als ik zeg dat ik mijn draai niet kan vinden is dat nogal zacht uitgedrukt , ik draai helemaal niet meer voor mijn gevoel, nu draait de aarde ook en voel ik dat ook niet maar toch baart het mijn niet draaien gevoel me zorgen. Er is op zijn zachts gezegd wel van alles gebeurd de afgelopen maanden en echt rustig is het nog steeds niet maar een beetje vuurpaard bijt zijn tanden erin en gaat voort en komt niet knarsentandend tot stilstand. Maken dat ik wegkom van mezelf is zowel met als zonder label lastig. Zou ik een winterdepressie hebben?
Wie Kikker gaat fietsen heeft gelezen weet dat er voor alle psychische ellende die een mens kan over komen maar 1 echt goede remedie is en dat is in beweging blijven. Hij beschrijft hoe hij zich uit een burn-out fietst.Hij fietste en fietste en ik liep toen ik het wat moeilijker had urenlang door de bossen te zwerven.Kijkend naar de grond , bomen, wolken. Een geruststellend idee dat de natuur altijd door gaat. Sterk en krachtig altijd wetend wat te doen.Bladeren verliezen, rusten , nieuwe bladeren maken. Een appelboom bedenkt niet opeens dat hij dit jaar maar eens peren moet gaan maken zei mijn coachingsdocent ooit.Het zijn van die one- liners die ik nooit vergeten ben.
Ondanks dat ik voorzien ben van een rugzak vol met coachingstools en helpende one -liners lukt het me niet mijn draad weer op te pakken en zwerven door de bossen is er ook niet bij.Ik vraag me af wat me zo dwars zit.
Ondertussen ben ik begonnen met re-integreren en was ik zo dwars om na 1 keer 2 uurtjes de volle 5 uur aan de slag te gaan. De voorgestelde 5 dagen een uurtje zag ik niet zitten .Ik had het reuze naar mijn zin want ik mocht kasten reorganiseren en hielp ondertussen cliénten met het maken van hopelijk verkoopbaar spul. Nu heb ik zelf de ballen verstand van theezakjes vouwen en plakken , maar vond als snel uit wie dat wel had en de bereidheid was groot om elkaar te helpen. Ik keek stiekem mee, dan weet ik het de volgende keer ook. Dat elkaar helpen was heel goed voor de groepscohesie en we zaten uiteindelijk al zingend te vouwen en te plakken . Niet te lang zingen natuurlijk want stel je voor dat iemand overprikkelt zou raken. (volgens de gelederen zou ik zelf hier ook een grote kanshebber voor zijn die overprikkeling)Al met al een prima dag ik had het idee dat ik weer mee tel en er toe doe.Mijn collega geeft aan dat ze hoopt dat ik mag blijven.
Als ik echter aan mijn re-integratie coach vertel dat ik voor de volle bak ben gegaan zegt ze: O Brigitte toch.Waar ik het idee had dat ik mezelf kon gaan beter melden , blijkt dit echter nog lang niet inzicht. Eerst mag ik nog een maand 1 x per week 5 uurtjes doen , en daarna mag ik de collega vragen om weg te gaan zodat ik kan ervaren hoe het is om de volledige verantwoording voor de groep te dragen . En o ja , ik moet ook nog naar de bedrijfsarts heb ik daar al een uitnodiging voor gehad ? Nee dus. De moed zakt me in de schoenen. Ik mag je ook nog een psycholoog aanbieden namens de stichting die gespecialiseerd is in het begeleiden van mensen met een burn -out of kanker. Ik hoop dat de psycholoog zelf kanker heeft gehad bedenk ik nog voordat ik mezelf hoor zeggen , ja hoor ik wil alles doen wat behulpzaam kan zijn.
Misschien kan de burn -out en kanker psycholoog me helpen met het uitvinden waarom ik mijn draai niet kan vinden, mijn boerenverstand zegt me dat ik gewoon weer aan het werk moet , ik ben geen appelboom die opeens peren wil gaan maken , maar als dit re integreren lang gaat duren ben ik bang dat ik in een bore out (van verveling stress krijgen ) terechtkom,Hopelijk is ze daar ook in gespecialiseerd..
Liefs Brigitte
6 reacties
Wat leef jij in een merkwaardige wereld waar je een rugzak met coachingtools voor nodig hebt en labelwriter. Zweef had geen label. Was hoogstens een vreemd kind en dat was het. Dat er toch een plakplaatje op moest, kwam pas later en ook alleen maar omdat dat gemakkelijker uit te leggen was. Plakplaatje klinefelter dus een brak geheugen. Maar verder een uitstekende knul op wie je kon bouwen, tenminste.....als hij de afspraak niet was vergeten. Hetgeen zelden voorkwam; het brakke geheugen lag op een ander vlak.
En nu jouw draai. Hoe wil je draaien? Weer helemaal zoals voordat het vuurpaard de vlammen uit haar reet kreeg? Dat zal wel even duren nog en in de tussentijd wordt het lijf ook ouder en wat je aan tomeloze energie had, heb je niet zomaar weer opgebouwd, als je het al opgebouwd krijgt. Dus tijd voor nieuwe draaien, misschien tegendraadse draaien, zodat je geen vergelijkingsmateriaal hebt?
Hihi , dan was Zweef misschien het vreemde kind in een normale wereld en Vuurpaard de normale in een merkwaardige wereld ! Parallel universum van MR Willy of zoiets.
Je hebt gelijk wat betreft de draai en ben me ervan bewust dat ik in de rouw zit , afscheid van wat was en nog niet kunnen zien wat komen gaat..De overgave is nog even ver te zoeken.
Liefs.
Nou , ik vind het gewoon stom dat je zelf niet kan gaan werken op het tempo dat je wil . Hoe sneller je kan reintegreren ,hoe beter ,toch ?
Een stap terugzetten kan toch altijd ?
Herken er wel wat in. Ik zou zo graag weer het volledige leven oppakken zoals het was voor mijn diagnose alleen is er in die tussen liggende tijd heel veel gebeurd en ben ik me er bewuster van geworden dat de toekomst niet altijd zo zeker is. Ergens moet je daar wat mee om weer verder te kunnen, alles is veranderd en ergens ook weer niet. Hoop dat jij als vuurpaard het in beetje kan vinden met die burn-out kanker psycholoog en dat ze wat handvaten kan geven.Je hebt de kennis om een ander heel goed te helpen maar dat toepassen op jezelf is soms een heel ander verhaal.
Ooit was er een tijd dat mensen met een hoge dwarslesie zo snel mogelijk weer mee moesten doen al postzegel likkend bij wijze van spreken. Nu wordt je blijkbaar lam geknuffeld om het vooral niet te hoeven. Risico-inventarisatie en bang voor claims lijken nu de driver. Ik zie het vuurpaard de hindernissen nemen!
Na zelf een burn-out gehad te hebben, heb ik echt een broertje dood gekregen, aan coaches, psychologen, begeleiding, en noem het maar op, boeken waar iemand je vertelt hoe het moet, goede raad, en wat al niet meer.
En dat ligt niet aan hun, ik weet zeker dat het ligt aan het feit dat ik voor mezelf vindt, dat ik het zelf moet doen, zelf uitvinden waar het probleem ligt, en zelf de oplossing bedenken.
Op een andere manier kan ik het niet, en ik heb het heus wel geprobeerd.
Voor mij lag de weg, uit de Burn-out, in het leegmaken van mijn hoofd, met Djembé trommelen, waardoor ik ineens veel energie kreeg, die ik weer nodig had, om de volgende dag aan te kunnen, en zo heb ik me eruit gewerkt.
Nadeel van de burn-out was wel, dat het werk, waar ik ooit heel goed in was, niet meer op kon brengen.
Het plezier daarin is nooit meer terug gekomen.
Ik kan me zo voorstellen, dat je, jezelf na kanker, ook een stukje of stuk, opnieuw moet gaan uitvinden, wat hoort bij mij, waar wordt ik blij van, geen boek, die mij daarbij kan helpen.
Veel gelezen, maar ik kan er niks mee, en doe het ook niet meer. Iedereen heeft een manier die bij 'm past.
Dat Djembé buiten plezier, ook veel energie kan geven, hebben een aantal mensen tijdens de Djemanido mee mogen maken
Labelen, is iets waar ik ook niks mee heb, vinkjes in hokjes zetten, en uit het aantal, en de plaats waar ze staan, kun je dan concluderen, hoe iemand is, of wat haar of zijn manco is.
Ik haat hokjes denken.
Als Margreet en ik het hokjes denken hadden gevolgd, en wat de specialisten concludeerden over onze zoon, had hij nu plantsoenetjes staan schoffelen, want dat was de toekomst die ze voor hem uitgestippeld hadden, vooral niet teveel van verwachten.
Hij heeft luchtvaarttechniek gestudeerd, heeft zowel het diploma voor de elektronische kant als de mechanische kant van vliegtuigen.
Hij had een coach, die niet in hokjes dacht, en die kon zich absoluut niet vinden in de conclusies van de specialisten, hij zocht het eerder in hoogbegaafd.
En daarom houd ik niet van hokjes, hokjes, en labeltjes, zijn beperkingen die anderen je opleggen, of jij jezelf.
Blijf maar lekker Brigitte, misschien is er wel geen labeltje dat bij je past, maar ben je je eigen label, een Brigitte, uniek
Liefs Peter