Corona,

Heel voorzichtig leek het erop dat mijn leven weer een beetje meer op de rails ging komen.Na een goed gesprek met de psycholoog (ingeschakeld door het werk  ) die eigenlijk een coach bleek te zijn was het allemaal duidelijk. Wat mij gaat helpen is wat ik zelf ook al dacht , beter melden en langzaam verder uitbouwen.Ze had wat blogs alhier gelezen , waar ze al niet goed voor zijn , ik voelde me gezien  en begrepen. Ze vond mijn wens niet gek en ja wat is het ergste dat kan gebeuren dat als  het me om wat voor reden dan ook niet lukt ik  me terug ziek moet melden.Een paar dagen later ging ik weer braaf naar mijn re integratieplekje en besefte ik me dat als ik beter ben daar geen plek meer voor mij is. Dat voelde pijnlijk want leuke werkplek ,lieve gasten , leuke collega ś ,weer afscheid nemen , terwijl ik net begonnen ben , ik heb er helemaal geen zin in.Maar in de ziektewet blijven terwijl ik eigenlijk beter ben (tenminste die 5 uurtjes )voelt ook niet oké, misbruikachtig.

Ik deelde mijn gevoel met mijn collega en die zou het heel jammer vinden als ik niet meer kan komen, In ieder geval mag ik komende week nog wel komen zeg ik nog ten afscheid. . Als ik langs de collega loop die de administratie doet begint ze een praatje , Het gaat goed he met jou hier op de dagbesteding, ja zeg ik. Heel goed maar hoe weet zij dat bedenk ik me.Het is helaas bijna afgelopen ik mag me binnenkort  beter melden en dan houd het hier voor mij op. Zou je hier wel willen blijven Brigitte vraagt ze me.Ja zeg ik spontaan. Ik zou maar eens een gesprek aangaan met de leidinggevende zegt ze , ik denk dat er wel mogelijkheden gaan komen .. Blij huppel ik naar buiten.

Nou gaan dingen altijd anders dan je denkt (volgens mijn mamsie ) heb ik donderdag het gevoel dat er weer iets terug op de rails komt , wordt ik zaterdag wakker met het gevoel dat ik op de rails gelegen heb en de trein over me heen gereden heeft ,mijn hele lijf doet zeer, ik heb koorts en ben aan het ijlen. Allerlei hectische dromen waarin het heden en verleden op een heel rare manier door elkaar gehusseld wordt aangevuld met fragmenten van het een en ander waar ik in  totaal de vinger niet op kan leggen. Beangstigend en vermoeiend , Ik trek mijn dekbedden stijf om me heen en slaap 2 volledige dagen achter elkaar. Op maandag bedenk ik me dat ik me al een keer eerder zo gevoeld heb , vorig jaar. Toen had ik Corona, jawel. Het zal toch niet ? Maar het zal toch wel , de test is helder en onverbiddelijk. Corona.Ik kruip mijn bed weer in. Jij Corona , apt een vriendin hoe kan dat nou?. Het is me ook een raadsel ap ik terug . We zijn nog steeds wat naiëf over het feit dat ik schijnbaar bij een risicogroep hoor.

Maar het is dan nu toch gebeurd, ik dacht dat het ergste wat me kon gebeuren in re integratieland me ziek moeten melden als ik net beter gemeld was , maar met pijn in het hart  heb ik  me ziek moeten melden  terwijl ik nog ziek gemeld was. Mijn treintje heeft vertraging , station onbekend.

Liefs Brigitte

En ja , ik weet dat er mensen zijn die het veel slechter hebben dan ik..