Dit is het ,over relativeren gesproken.

Een aantal jaar geleden had ik het geluk om in Zuid Afrika te mogen zijn. Zuid Afrika is een land waar alles enorm intens is . De natuur, de hitte ,de rijkdom en de armoede.Zuid Afrika gaat in je bloed zitten en het gaat er nooit meer uit.We krijgen een rondleiding in Diepsloot.Dit is 1 van de armste wijken nabij Johannesburg. De shacks (hutjes)gemaakt van afval rijgen zich aaneen in een troosteloosheid die wij ons niet kunnen voorstellen.De ratten lopen op de zandstraatjes  en er is 1 koud waterpunt voor pak hem beet 500 ,1000 of meer mensen. Waar dit ooit begon als een tijdelijke woonvoorziening is dit voor de meeste inwoners een blijvende staat van zijn. Niemand weet hoeveel mensen hier bij elkaar wonen.Ze kunnen geen kant op. James staat in zijn shack en laat zien hoe hij leeft. Het is donker en in de donkerte kunnen we wat spulletjes ontwaren. Er staat een bed met beddengoed erop waarvoor wij niet eens meer de moeite nemen om het te wassen, geen denken aan dat dat ooit nog schoon gaat worden maar een ander setje heeft hij niet laat staan 1 of meerdere op de plank. James heeft 1 setje gewone kleding en 1 set voor naar de kerk wat nog het meest lijkt op een militair uniform. De rest van de tijd loopt hij in zijn bedrijfskleding . Die kleding ziet er allemaal onberispelijk uit , het is me een raadsel hoe hij dat voor elkaar krijgt maar het dwingt respect af.De shack wordt verlicht met een olielampje. Verder staat er niet veel , dat kan ook niet want meer ruimte is er niet.Over een Tiny house gesproken.

Dan zegt James iets waar ik nog vaak aan moet denken en iedere keer voel ik nog de brok in mijn keel die ik toen kreeg.Dit is het leven wat God voor mij bedoelt heeft !Hij zegt dit met een nederigheid en overgave waar ik nog een voorbeeld aan kan nemen.

We zijn de enige blanken die er rondlopen , we worden beschermd door James want hij heeft een hoge rang binnen zijn kerk iedereen heeft respect voor hem.Mijn hart krimpt samen door het zien hoe mensen hier iedere dag moeten vechten om te overleven.Dit is iets wat wij massaal niet willen (kunnen )zien.

Het is makkelijk mijn leven in overgave te leven in dit geweldige land , als ik in Diepsloot gewoond had was ik er waarschijnlijk al niet meer geweest. Maar toch ik was de afgelopen dagen een beetje aan het simmen, ik vind het lastig om nog niet te weten, hoe en wat nu verder.Ik wil te snel en ik weet niet wat ik wil.Hoe ga ik terug in mijn leven stappen? Mijn hoofd maakt overuren. De overgave was even ver te zoeken.Het zal er allemaal wel bij horen.Maar toch..

Dan , door een bericht van een vriend die me sterkte wenst met mijn heftig en intens proces , moet ik denken aan James.

Dit is het leven wat God (de bron , het universum ik zelf naar keuze in te vullen) voor mij bedoelt heeft.

Ik trek mijn laarzen aan en loop naar buiten, de herfstzon schijnt op mijn wangen.

Liefs Brigitte