Het leven gaat keihard door.

Nog na hijgend van het ziekbed , de euthanasie, en de begrafenis van Mamsie halen we haar hele huis in noodtreinvaart leeg. Dat lijkt weinig respectvol maar is een keuze waarvan we hopen dat we achteraf kunnen zeggen dat we het goed hebben gedaan. Nicht en broertje willen ook graag weer naar het Zweedse thuisfront en we zetten met zijn allen een tandje bij. Geen tijd voor uitzoekwerk op detailniveau , alles gaat naar het goede doel. We gaan zo vlug dat er zelfs een beurs met geld en pasjes bij het goede doel beland.Zij vinden dit echter  te ruimhartig en geven de beurs eerlijk terug. Ze worden door ons beloond voor dit eerlijk gebaar met kristallen schaaltjes met chocolade en al. Tja.Mijn moeder had heel veel mooie spullenboel maar wat we ook meenemen uit haar huisje we krijgen haar er niet mee terug, gelukkig zit ze in ons hart.

Ondertussen vraagt ook mijn gezondheid aandacht , ik loop me weliswaar gek te sjouwen , maar er is nog steeds een gerede kans dat er ergens een feestvierend kankertje verstopt zit. Tijd voor de controle, nog steeds in het dagelijkse opstaan ritme met broer , roep ik slaperig , Koffietje maar  tegen de tijd dat ik de gebruikelijke plak ontbijtkoek met koffie naar binnen heb gewerkt realiseer ik me dat ik nuchter had moeten blijven voor mijn buikecho. oeps.

Aangekomen in het ziekenhuis besef ik dat ik mijn bloedprikopdracht vergeten ben, maar na uitleg van de situatie blijkt dit geen probleem er rolt een duplicaat uit de printer. Ik word geprikt door een alleraardigste indiaans uitziende jongen met geweldig mooie paardenstaart en de rest van de onderzoeken longfoto en buikecho gaan voorspoedig. Even wordt ik geplaagd door de herinnering aan december jl, mamsie ging toen  dezelfde route af, ik zie haar nog schuifelen door de gangen en hoor haar verzuchten dat die onderzoeken een fluitje van een cent zijn. De uitslag die volgde was echter een klap in het gezicht geen fluit aan.

Snel laat ik het ziekenhuis achter me en ga nog even naar de bloemist om het grafstuk te betalen op 1 of andere manier geeft dingen afstrepen op het te doen lijstje rust. Verder voel ik me nog steeds leeg van binnen ik zit duidelijk in de overlevingsmodus. Tijd om me druk te maken om mijn eigen uitslagen gun ik me niet, er is genoeg te doen.We gooien de container vol met niet weg geefbare dingen, onze bonus pappa was altijd erg handig zo maakte hij van hout een handvat voor een schaar die kapot was, Hout is goud was een gevleugelde uitspraak van hem, maar werd nu door ons omgezet in: hout kost goud. Een container van 6 kuub gevuld met ellende en wij laat in de middag doodop op de bank.

Zal ik even kijken of mijn bloeduitslag er al is opper ik. We zijn nu met zijn 2 en dat is fijner dan alleen wat voor nieuws dan ook, verwerken.En ja hoor dat is snel , tumormarker is oke, maar dat zegt me niet zoveel , ten tijde dat de tumor er wel zat was die ook oke. Maar toch..Maar dan zie ik dat de andere uitslagen er ook al zijn. Ik weet dat mijn praatgrage chirurg niet graag wil dat ik zonder hem in het dossier neus, maar ik kan me niet bedwingen. Echo buik, buiten wat activiteit van de darmen (HIHI peperkoek en koffie ) is alles normaal. Dan de longfoto :ook goed.

Hoe gemixt is dit gevoel met mij is alles goed, mamsie is er niet meer en na dit goed neiuws kan broertje terug naar Zweden.

Maandagochtend heb ik de date met de praatgrage chirurg, de medische erfenis van mamsie heb ik meegenomen voor zijn Ukrainse landgenoten . Ik heb een hele doos vol waarvan vermoedelijk de morfine de meest begerenswaardige gift van mamsie is.Al snel komt de praatgrage chirurg naar me toe om zich te verontschuldigen dat het spreekuur uitloopt.Ik stel hem gerust, aai hem over zijn arm en zeg dat ik wel koffie neem en moedig hem vooral aan om tijd te nemen voor het echtpaar voor mij. Immers ik heb niets te doen , zit in een soort van vacuum. Opeens besef ik hoe moe ik ben.

Dan wordt ik binnen geroepen , de doos met het verhaal kan ik bij de praatgrage chirurg kwijt, hij is dankbaar en laat me een foto zien van de plek waar de spullen naar toe gaan.De laatste goede daad van mamsie. Over mijn uitslagen hoeven we het niet meer te hebben , we hebben het alleen nog even over de ellende die peanuts (mijn mini endeldarmpje ) me de laatste tijd bezorgd . Ik lijk wel teruggekeerd tot een in de broek schijtende dreumes. Praatgrage chirurg bevestigd mijn vermoeden dat dit alles te maken heeft met de mind.

Ik vermoed dat het ook nog iets te maken heeft met al het rare eten wat we de afgelopen tijd gegeten hebben.

Ook laat Catootje nog even haar littekens zien, jurkje omhoog , en goedgekeurd.

We akkeren de gebruikelijke checklist nog even door, als je een psycholoog wilt kan dat bied hij nog aan. ik schud nee en hij zegt ,ik ken je ondertussen , je bent een heel sterke vrouw maar ik moet het je toch aanbieden. Als ik je verder nog ergens mee kan helpen moet je het laten weten. Geef je nummer maar probeer ik nog , maar nee hij blijft professioneel. Ik hoop dat hij gelukkig getrouwd is.

Een soort van opgelucht loop ik naar buiten ,heeft kanker meer kapot gemaakt dan me lief is en ondertussen gaat het leven keihard door.

Liefs Brigitte