Hoe een brief voor een flashback zorgt..

Daar lag hij weer op de deurmat. Ik herken hem uit duizenden de oproep bevolkingsonderzoek borstkanker  en mijn eerste opwelling is hem snel weg te gooien want wat niet weet wat niet deert. Toch ?

Een paar jaar geleden had ik prijs bij het bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Na het vakkundig pletten van mijn borsten om er wat kiekjes van te kunnen maken kwam daar per post de uitslag. Er was iets gevonden en dat moest nader onderzocht worden.De uitslag was inmiddels ook bij mijn huisarts gearriveerd en die zette het vervolgtraject in.In rap maar mij niet rap genoeg tempo werden de vervolgstappen gepland. In die tijd was er een reclame dat je binnen 1 dag in het ziekenhuis de uitslag kon weten. Niet in ons boerenziekenhuis. We begonnen met het handmatig onderzoek maar de mammaverpleegkundige verzekerde mij dat vaker niets dan wel iets gevoeld kon worden in het geval van borstkanker. Ze voelde niets en dat verbaasde me niet want ik had inmiddels zelf tijd genoeg gehad de verdachte rechterborst te bevoelen en had niets gevoeld. Een uitgebreide echo en een rontgen foto waren de vervolgstappen Hierbij waren de plekjes wel zichtbaar  het leken calcificaties maar er werd toch een stereotactisch biopt gepland. Ondertussen had mijn toenmalig partner zich dankzij internet ontpopt tot borstkanker deskundige en vlogen de termen in sutu en mamma carcinoom om mijn oren en stelde hij voor om maar gelijk tot algehele amputatie van mijn mamma ś over te gaan.Ik werd er niet zo warm van temeer omdat ik altijd had gedacht dat het langdurig geven van borstvoeding een goede bescherming zou geven tegen borstkanker.Mijn ooit mooie bosten had ik toch niet voor niets laten veranderen door de fanatieke melkzuigers Borstkanker paste gewoon niet bij mij.

Een gewaarschuwd mens telt voor 2 , maar in deze was ik niet gewaarschuwd voor het stereotactisch biopt. Al liggend op mijn buik op een plaat met een uitsparing waaruit de verdachte borst bungelde deed de chirurg zijn werk.Bij mijn hoofd de lieve verpleegkundige die me door het onderzoek heen praate. Nou ben ik niet te flauw maar het nemen van de hapjes uit mijn borst was 1 van de pijnlijkste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Het was goed dat er een glazen plaat tussen mij en de chirurg zat want anders had ik hem waarschijnlijk een oplawaai gegeven die hij zijn leven lang zou heugen Hij ,onwetend van dit alles was zeer tevreden en melde trots dat hij heel veel biopten had kunnen nemen en al de calcificaties had verwijderd. Er was ook nog een tumormarker naar binnen geschoten.Terwijl mijn borst in rap tempo begon op te zwellen mocht ik ook naar de afbeeldingen van de hapjes kijken.

Meer dan een week later,mijn borst was inmiddels blauw groen en geel geworden en aanzienlijk vergroot, kwam daar het verlossend antwoord er was geen kanker gevonden.! Op dat moment schoot er door mijn hoofd daar niet! Het idee kanker te kunnen  hebben was echter gewekt en ik vertelde dat ook tegen mijn moeder.( Ze zei het nog toen ik vertelde dat ik endeldarmkanker had)

Geen borstkanker !Iedereen haalde opgelucht adem en ik sloeg mijn waarschuwend stemmetje vrolijk in de wind.

Bij de controle na een half jaar had ik het gevoel dat er iets bij de marker zat maar er werd mij verzekerd dat alles er goed uit zag, ik mocht weer terug naar het bevolkingsonderzoek.

Inmiddels weet ik als geen ander dat ook ik kanker kan krijgen en het hoogst waarschijnlijk (volgens de chirurg ) toen ook al had .

Ik vertrouwde inmiddels niet meer op mijn intuitie en was hoogst verbaasd te lezen in mijn inmiddels goed gevulde ziekenhuis dossier (na de endeldarmkanker onderzoeken ) dat er destijds na het plaatsen van de marker zich een cyste had gevormd.Onschuldig welles waar maar toch, mijn gevoel was dus wel goed.

Toen ik klachten kreeg die wezen op darmkanker dacht ik echter dat het wel mee zou vallen want ik had me immers al eerder iets verbeeld wat er volgens de arts niet was.Toen ik mijn praatgrage chirurg hiernaar vroeg vertelde hij dat ze inderdaad weleens informatie achter houden om mensen zich geen onnodig zorgen te laten maken. Hij weet dat ik inmiddels alles uitpluis wat in mijn dossier staat voor mij geen verrassingen meer, hij vind dat niet leuk maar geeft hij toe: u kunt dat aan.

Ondertussen leef ik van uitslagen naar uitslagen zoals veel mede-lijders doen. Binnenkort is het weer zover, de tumormarker test. Ik heb bij de praatgrage chirurg nog wat extra functiedingetjes los weten te peuteren want tumormarker zegt me niets aangezien die ook niet verhoogd was toen ik de tumor wel nog had. En als ik dan toch bloed moet laten prikken moet het wel enig nut hebben al zeg ik het zelf. De telefonische uitslag afspraak staat ook al weer gepland.Het toeval wil dat ik op dezelfde dag mijn sleutel  van het nieuwe huis mag ontvangen  en dat ik ook nog een afspraak heb om mijn borsten te laten persen in de borsten bus.Saai is het wederom niet..

Dat kanker niet bij mij past hoor je mij niet meer zeggen, en wat niet weet wat niet deert is ook niet waar dus pletten is tot daar aan toe maar 1 ding weet ik zeker voor mij nooit meer een stereotactisch biopt zonder (mini) narcose. Een gewaarschuwd mens telt voor 2 of iets met een ezel..

Liefs Brigitte