IJzerkoekjes en is het ooit genoeg ?

Je kan het jezelf maar moeilijk maken, ik heb er wel een handje van.

Zo wilde ik de uitslag van mijn bloedcontrole niet op mijn verjaardag in het ziekenhuis krijgen. Niet dat ik mijn praatgrage chirurg niet graag zie, integendeel maar er zijn nog genoeg dagen in het jaar om goede of minder goede uitslagen te ontvangen.

Ik onderhandelde  vakkundig met de al zuchtende secretaresse, de ziekenhuis bezoek  afspraak naar een belafspraak en ook nog naar een  andere datum. Pff gelukt dacht ik nog tot ik naar mijn agenda keek en zag dat die dag ,een werkdag ramvol zat. In de middag zelfs een afspraak voor een gesprek en een vergadering.Even overwoog ik nog de afspraak  weer te verzetten maar liet het toch maar voor wat het was. Te trots om toe te geven dat ik  een onhandige afspraak had gemaakt.In 1 van de dagen erna liet ik  bloed laten prikken en nog geen 3 uur later stond de uitslag al in mijn dossier. Er was niets aan de tumormarker verandert.Dat was mooi, fijn ik voelde me dankbaar etc .Echter de duivel op mijn schouder zei maar weer eens: toen je wel een tumor had was de marker nog lager , het zegt niets, helemaal niets.

De uitslagdag kwam en ik werd wakker met spanning  niet voor de uitslag die kende ik immers al maar als mijn praatgrage chirurg nu maar niet op een ongelukkig moment gaat bellen vloog er door me heen. Mijn collega en ik zaten net met de kindjes aan tafel en hadden het smakelijk eten liedje gezongen voor het fruitmoment en mijn telefoon ging.Onbekend nr, Normaal laat ik die gaan , maar nu sein ik naar mijn collega dat ik hem op moet nemen.

Even later luister ik op de gang naar mijn praatgrage chirurg, die vrolijk verteld dat het allemaal goed is maar dat ik dat al vast wel gezien heb. De leukerd kent me ondertussen. Hoe goed blijkt uit zijn volgende opmerking , de tumor marker is gelukkig hetzelfde gebleven , als hij gaat stijgen ga ik me zorgen maken maar dat is niet aan de orde.

Ik bedank hem (nogmaals)dat hij me beter heeft gemaakt, maar dan zegt hij dat we het samen hebben gedaan.Dat hij het zonder mijn inzet niet had kunnen doen. Hoe graag ik op deze opmerking had in willen gaan want daar schuilt volgens mij een hele wereld achter , laat ik hem gaan .Hij heeft het nog even over de gebruikelijke controles en dan nemen we afscheid.Op 1 of andere manier voelt het als een blijvend afscheid , hoewel er niets is wat daar op wijst, tijd zal het leren.

Eind goed al goed zou je denken, mevrouw mag genieten van haar herwonnen leven, 2 e (eigenlijk) 3 e kans, niets staat er meer in de weg. Ware het niet dat dit vuurpaard makkelijker in haar hoofd schiet dan in de uitvoering.

Doordrongen van het feit dat je fruit moet plukken als het rijp is en als je het fruit laat hangen het rot en vanzelf  van de boom of struik valt probeer ik dapper te genieten van het NU en alles wat me hierin aangereikt word.Zo hobbel ik van concert naar film naar toneel , sauna en etentjes. Ik ben nog nooit zoveel uit eten geweest als de afgelopen 2 jaar.Ook mag ik tegenwoordig geld uitgeven van mezelf aan  alleen mezelf, want je weet maar nooit..

Ik voel me bevoorrecht ,dankbaar , want waarom ik wel en een ander niet ? Waarom ben ik gespaard gebleven en wat moet ik ervoor terug doen ?Die vraag kruipt als een worm door mijn hersens,is het genoeg wat ik doe, doe ik genoeg voor een ander ?Het egocentrisch leven wringt ook een beetje , het ging toch allemaal over onvoorwaardelijke liefde en samenwerken?Ben ik doorgeschoten in mijn ikkerigheid ?

Ik denk aan de Roparun , aan Bram die ijzerkoekjes verkocht op Konings dag op de braderie,Hij had 3 hele dagen staan bakken.Mijn gevoel is bij de mensen  die de berg opgaan.ik waardeer de anderen die ludieke acties doen alles in het teken van het onderzoek naar kanker . Lot en -mede genoten die hun vrije tijd opofferen voor de zaak en ik doe niets. Al kocht ik de ijzerkoekjes van Bram wel .Uit respect.

Doe ik genoeg ?vraag ik . Met sommige mensen durf  ik veel  te delen en die weten zich dan ook een weg te banen  in mijn hersenspinsels .Wat zou  je tegen een vriendin zeggen die in jouw positie zit zegt houtpaard .Op 1 of ander manier weet ze altijd het goede te vragen. Ze is een verdomd goede coach.Ze geeft me de ruimte om mijn antwoord zelf te vinden.

Gewoon blijven schrijven en je verhaal vertellen  en als je het niet doet is het ook oké .Misschien zou ik dat zeggen en misschien zou ik zwijgen..

Je kan het jezelf maar moeilijk maken, ik heb er wel een handje van..