Mijn re-integratiecomplot .O wappie O wappie!

Soms loop ik nogal op de zaken vooruit  ,dat is niet handig ik weet het ,leven in het nu is beter en bespaart je je zorgen maken over dingen die niet gaan gebeuren, Dit wetend heb ik nog steeds te maken met het aard van het beestje in mijn geval het vuurpaard wat met volle kracht vooruit wil.Ergens middenin mijn behandeltraject maakte ik me al zorgen hoe en wat terug te keren in het arbeidsproces, Gelukkig bood zoonlief ,de positieve arbeidspsycholoog een luisterend oor. Ik zei dat ik niet voor me zag hoe ik ooit terug zou kunnen in het actieve en zware zorgproces.De positieve arbeidspsycholoog trapte op de rem en zei dat ik eerst maar eens aan mijn herstel moest(nou ja mocht ) gaan werken en dat de meeste mensen die zoiets ingrijpends meemaken , burn -out of  ernstige ziekte zo wie zo niet meer op hun voormalig werkplek terugkeren.Dat stelde me echter niet gerust want niet terug naar het oude wat moest het nieuwe dan worden? Ik heb al vaker een beroepswissel gemaakt maar met nog geen jaar mijn diploma op zak zat ik niet te wachten op de volgende.

Het herstel ging goed , gelukkig geen nare complicaties maar zo ń eitje als de te vrolijke chirurg me voorspeld had was het ook niet. De nasleep van 2 keer geopereerd worden in 6 weken was toch iets wat zwaarder dan het bewuste eitje.Was ik eerst bang ook gezien de zin in de ontslagfolder :na operatie (nr 2 )U kunt gewoon weer werken (wel met een tilrestrictie)  en het gillend tekort aan medewerkers in de zorg dacht ik dat ik direct weer aan het werk gezet zou worden , niets bleek minder waar. Vanuit mijn caseholder begrip alom.Ga eerst maar werken aan je herstel en daarna zien we wel hoe we het gaan aanpakken. Dat gaf rust tussen al het LAR syndroom poep ellende gebeuren.Werken aan mijn herstel was 1 , vertrouwen krijgen in mijn lichaam een andere. Ik herkende de gedragingen van mijn bijna endeldarmloze lichaam niet en was iedere keer weer blij als ik een activiteit probleemloos kon afronden. Er zijn de afgelopen maanden heel wat eerste keren geweest en geloof me iedere eerste keer was eng. Van een durfal ben ik verandert in een schijtebroek, zowel letterlijk als figuurlijk. Nou gaat (bijna)alles voorbij en alles ging steeds beter en ik voelde me zowaar een beetje schuldig als ik de dagelijkse : help ik zoek een flexer voor een NU op te lossen dienst op de mail zag verschijnen terwijl ik lekker op de bank een Koreaanse filmpje lag te kijken.Maar nee , ik hoefde nog niet aan de bak  e-learnings doen was een prima stap in mijn re -integratie traject.Toen ik na de e-learning over dementie ontdekte dat de Korsakov  dementie totaal niet ter sprake was gekomen ( ja als je echt teveel alcohol drinkt kan dat  lelijk uitpakken , hebben de bedweters toch gelijk )vroeg ik me af waar ik mee bezig was.Mijn broertje zou zeggen dat ze me weer zoet gehouden hebben op mijn dagbesteding .

5 december vond ik een mooie dag om te laten weten dat ik toch echt toe was aan een volgende stap. Caseholder snapte het helemaal want ze had inmiddels gezien dat ik ook de niet zo relevante e -learnings aan het maken was geweest. Samen kwamen we tot een mooi voorstel en mijn casus zou voor gelegd worden ter acceptatie. En toen werd het stil , muisstil , dagenlang.Brigittes complotmachine ging aan. Gevoed door allerlei informatie op het net waarin mensen na kanker hun baan verloren of tegen gewerkt werden bij re integratie  had ik mijn scenario ook al geschreven. Ze willen me niet meer, ik mocht al geen leercoach worden ,ze treuzelen net zo lang met opstarten dat ik zelf weg ga , die 5 uurtjes van jou zijn niet interessant genoeg en uitbreiding ga je nooit meer krijgen je bent een risico gevalletje geworden etc. Ik apte zelfs een oud collega hoe haar re -integratieproces was gegaan , zij had geen problemen ondervonden maar misschien omdat ze al snel had aangegeven dat ze buiten de stichting wilde gaan kijken.dat stelde ook niet gerust Misschien zijn ze wel gewoon heel voorzichtig met je probeerde ze nog. Vuurpaard  verdween volle bak in de slachtofferrol. Ondertussen werd mijn mailbox overspoeld met aan vragen voor hulp in de pas vernieuwde lunchroom. Nog even en ze moeten de medewerkers met beperking naar huis sturen omdat er geen begeleiders meer zijn, oef. Ik hoorde echter verder niets meer en de positieve arbeidspsycholoog adviseerde me om toch even te gaan vertellen wat dit hele gebeuren met mij doet.

Gelukkig bleek de  kerstbijeenkomst een uitgelezen kans om maar weer eens te laten weten dat ik toch echt  wat wil proberen succes overigens niet verzekerd want peanuts (mijn mini endeldarmpje )trekt nog steeds zijn eigen plan en hoe fit ik inmiddels ben weet ik ook niet er komt niet zo veel uit mijn handen . De caseholder kwam naast me zitten tijdens de lunch en verontschuldigde zich voor het feit dat ik niets meer gehoord had want ze was door Corona uitgevallen geweest .( O wappie ,o wappie ging er door me heen, ik met mijn complottheorie  en vooroordelen de hele wereld draait niet om jou alleen). Maar nee van mogelijke  re integratieplek nr 1 was niets meer vernomen. Oke , zouden ze iets met me kunnen bij de lunchroom opperde ik, ik  was ooit kok . Casemaneger zegt dat ze dat een heel goed idee vind en het gaat voorstellen maar dat ze op vakantie gaat en dat ik niet snel antwoord moet verwachten. Dat wordt dus niet voor het nieuwe jaar  vroeg ik nog ,nee dat zeker niet. Oke het wachten is makkelijker als je weet waar je aan toe bent althans zo werkt dat voor mij.Wat schetst mijn verbazing dat er de volgende dag al een mail gestuurd is dat ze mogelijkheden voor/met mij zien.Er is binnen de creatieve groep een mevrouw in rolstoel die spastisch is en die heel graag kunst maakt maar hierbij wel 1 op 1 begeleiding nodig heeft  te beginnen met een uurtje en als het gaat uitbouwen naar meer.Of ik dat zie zitten? Laat ik nou ook nog een opleiding kunstzinnig en dynamisch coachen gevolgd hebben en ik 1 op 1 begeleiden het leukste vinden! Ik weet zeker dat deze mevrouw me  verschrikkelijk gaat helpen te relativeren terwijl we de hele boel met verf ,klei of scheerschuim onder kliederen. Gekke wappie met beperking die ik ben!

Liefs Brigitte