Mismoedig, missen , moedig, moeder.

Heel veel jaren geleden probeerde een jonge vrouw van 19 haar kindje het levenslicht te laten zien. De baby echter had geen zin en stribbelde 3 volle dagen tegen. De hele kraamkliniek lag vol met pasgeboren vuurpaardjes . bijna had de hoogzwangere de moed verloren nog op een normale manier te bevallen toen het kleine vuurpaardje besloot eindelijk te gaan meewerken.De moeder in spé werd een kamer ingereden alwaar het kleine vuurpaard het felle licht zag toen ze uit de tunnel kwam.Het deed pijn aan de toen nog blauwe oogjes die tot teleurstelling van de kersverse moeder zouden veranderen in bruine donkere ballen.

Dat kleine vuurpaardje was ik en vele vele jaren geleden deed ik uit nieuwsgierigheid een regressietherapiesessie (23+Hebe) waarin ik de hele geboorte nog eens over deed. Ik voelde mijn weerzin om geboren te worden, benauwdheid, druk op mijn hoofd en toen ik uit het baringskanaal kwam zag ik de witte tegeltjes aan de muur.Ik werd op de buik van mijn moeder gelegd en dacht :Ja dit is mijn echte mama. Een rare gedachte maar ik voelde me in 1 klap gelukkig.Hetzelfde gevoel dat ik ook had toen mijn eigen kindjes bij me gelegd werden na de bevalling. Op stel en sprong ebde de hele doorstane ellende weg en werd ik overspoeld door gelukzaligheid.

Nu kun je denken wat je wilt over regressietherapie, fantasietje of werkelijkheid , ik vind het allemaal goed maar toen ik het gebeuren besprak met mijn moeder en haar vertelde over de witte tegeltjes aan de muur , zei ze verbaasd ja jij bent geboren in een badkamer.Een badkamer mam ?vroeg ik ,ze had mij daar namelijk nooit iets over verteld. Ja de badkamer want de verloskamers waren allemaal vol met barende vrouwen.Ik moest even slikken.De benauwdheid herkende ze ook want ja ik had in het vruchtwater gepoept.(ik was toen dus ook al een vieze poeperd, mijn eigen vruchtwater bevuilen (tsjonge jonge jonge)

Dit is het eerste jaar dat ik een jaartje aan mijn leven toevoeg zonder haar felicitaties .Nu mijn verjaardag voor de deur staat besef ik des te meer dat ik halfwees geworden ben toen ze uitgeput en helemaal gesloopt door de longkanker afscheid van het leven nam.Halfwees worden terwijl ikzelf dacht  eerder dood te gaan dan mijn moeder hoe blij was ik dat dat haar bespaart is gebleven maar toch .Halfwees zijn terwijl ik zelf al oma ben en geniet van een gelukzalig gevoel als ik naar mijn kleinzoons kijk terwijl ik er geen pijn voor heb hoeven te lijden.Maar toch.

Beseffend hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen , maar toch :ik mis haar .

Ooit zei ik tegen iemand , je kunt  iemand  alleen missen als je heel veel van iemand gehouden hebt of houd en hij of zij niet in de buurt is.Wat is beter nooit van iemand houden en niet missen of het gemis ?

Geen felicitatie van haar op de vroege ochtend, geen flesje Gloria van der Bilt,ik zal het met de herinneringen aan haar moeten doen, ik ben er een beetje mismoedig van..

Te laat realiseerde ik me dat ik bij leven haar vergeten ben te bedanken dat ze me op de wereld heeft gezet (terwijl ik daar toch alle tijd voor heb gehad ) dus bij deze : Bedankt mam. Als ik in een regressie kan zien dat ik in een badkamer geboren ben, kan zij misschien wel meekrijgen dat ik haar dankbaar ben...

Liefs Brigitte