( nog niet )Weten wat je wilt.

Even een kankertje weg werken en door. Dat dacht ik nog destijds.

2 geslaagde operaties.Wat mag ik mopperen ? Niets helemaal niets , ik mag van geluk in mijn handen klappen als ik de verhalen van anderen hier lees .Ook om mij heen gebeuren op zijn zachts gezegd hele nare dingen.

Vooralsnog ben ik de spekkoper, het kan natuurlijk altijd nog fout gaan met een losgeslagen kankerhooligan maar dat is van later zorg.(een angstige zorg blijft het )

Langzamerhand lossen de andere puntjes van zorg zich op. Ik heb het contract voor mijn nieuwe huis voorzien van mijn handtekening. Het wachten is op de oplevering van dit gloednieuwe paleis het hoogste punt is al bereikt de vlag hangt uit dus het zal wel goed komen.Droomde ik vorig jaar rond deze tijd nog van het leven in een yurt of tiny house , gooide mijn restverschijnselen die droom keihard aan diggelen. Het verstand echter zegt dat in mijn nieuwe omstandigheden een slaapkamer met een douche en een wc binnen hand bereik wel heel praktisch is. Ondertussen staat mijn huisje vol met dozen en is de strijd in mijn hoofd losgebarsten, wat mag weg en wat moet mee. Nu er weer een vooruitzicht is tot een langer leven is het misschien niet handig om alles weg te doen al is het wel fijn met een schone lei te beginnen. Ik weet niet wat ik wil.

Ook op het werkvlak is er een nieuw hoogtepunt bereikt. 7 april hees ik de vlag omdat ik volgens mijn casemanager hersteld ben. Nadat ik op 19 december al door de praatgrage arts capabel voor werk was bevonden moest ik dat door een ingenieus re- integratie traject bewijzen.Voor de dagbestedingsklanten fijn natuurlijk, ik stond boventallig en kon dus meer aandacht aan hun welbevinden besteden.  We babbelden wat af tijdens het werk.Nou ben ik best wel aardig in open vragen stellen en luisteren, dat ging zo goed dat ik in maart mocht gaan laten zien dat ik in mijn eentje een groep kon draaien. Ik kreeg een andere groep toegewezen en het bleek dat ik een nieuwe taak had , breien en babbelen tegelijk. Begeleiden met je handen op je rug noemen ze dat. Door al dat gebabbel kwam ik er al snel achter dat er een mede lotgenoot was en toen ik (Catootje ) mijn litteken van de stoma (die is het ergste) aan haar liet zien,slaakte ze een zucht van herkenning en zei zachtjes zo 1 heb ik ook.Gedeelde smart is halve smart, ook hier.Ik slaagde voor mijn proeve van bekwaamheid wat betekende dat ik na 3 diensten afscheid moest nemen van mijn nieuwe maar inmiddels vertrouwde groepje. Ik vindt het zo erg dat je weggaat zei mijn lotgenote , je bent een goeike.Ik heb normaal niet zo ń moeite met afscheid nemen maar in mijn nieuwe normaal vond ik het nu niet zo leuk.Maar goed , niet zeuren ik ben beter voor 5 uur per week! Een collega liet nog zich nog ontvallen ,wat jammer dat je beter bent, ze verschrok er zelf van want ze bedoelde het niet zo, maar ik kom zelf wel eens wat erger uit de hoek en kon er wel om lachen. 

5 uur, de vlag ging weer naar beneden, er is wederom een heel slim systeem uitgedacht waarin ik meer uren kan gaan verdienen.Dat is natuurlijk helemaal om mij te beschermen want stel je voor dat ik me teveel belast, en ja ik ben een vuurpaard dus dat is niet geheel ondenkbaar , maar toch ,voor 5 uur beter ? Het opbouwsysteem is verdeeld over een aantal maanden ieder keer komen er een paar uur bij en als alles dan goed gaat kan ik per september 24 uur per week gaan werken. Dit was mijn wens voor de kankermelding maar ik heb het plezier al getemperd bij de casemaneger of ze wel met me wil overleggen als er uren bij komen, misschien wil ik dat tzt niet meer.Kortom wederom een geval van ik weet niet wat ik wil.

Mijn eerste dienst als flexer. Het is paaszondag en ik heb me aangemeld voor een dienst op het logeerhuis en zowaar gekregen.Ik heb daar nog een paar diensten geboekt , dat is wel een risico want als het niet gaat (stel je voor )of dat ik het niet leuk vind zit ik er wel aan vast.

Ik word vriendelijk onthaalt want het is op deze locatie wat lastig om mensen te krijgen.Als je op deze locatie kunt werken dan kun je dat overal zal mijn collega op een later moment vertellen. Het zijn logees afkomstig uit de thuissituatie met het doel de ouders te ontlasten. Gevolg :het is een zeer gevarieerde groep zowel wat betreft niveau als ook in zorgvraag. Breien en babbelen is er hier niet bij. Wel zoeken we eieren die door 1 van de logees verstopt zijn in de tuin terwijl ik een rolstoel duw. Door het mooie weer moeten nog opschieten ook want anders hebben we straks een chocolade plak ei. Ik voel hoe mijn hart opengaat en mijn lichtje weer begint te schijnen. De gasten eten frietjes met kroket en ik prak de hele boel met flink mayonaise en appelmoes voor de meisjes die ik eten mag geven. Ze vinden het lekker , geen gekkigheid met gespuug en geknoei over de hele tafel.

Of ik ook frietjes wil , vraagt mijn collega. Ik ben de ellende tijdens Grof Geschud (zie vorig blog )vergeten en zeg ja, de boterhammen in mijn trommel lijken opeens niet meer zo aantrekkelijk.Ik neem een bescheiden portie want met een volle maag zorg verlenen is niet alles.

Heb je ervaring met fysieke zorg ? Ja dat heb ik maar het is wel een tijdje geleden . Ik stel voor om de zwaarste gast op de douche brancard te douchen.Vuurpaard aan zet , ik ga gelijk volle bak voor complexiteit Ze kijkt bedenkelijk , maar als ik haar vertel dat ik een bewoner waarvan gezegd word dat als je die gedaan hebt je iedereen kunt douchen heb geholpen kijkt ze opgelucht. Het is voor mij een mooie test om te kijken of ik het nog kan en mijn lijf dat nog wil. De man geeft goed aan hoe hij het hebben wil en het gaat prima.Collega komt nog even polshoogte nemen maar is gerustgesteld en snel weer weg We soppen samen lekker totdat hij vind dat het wel oke is.Als hij weer fris en tevreden in zijn rolstoel zit vraagt collega welk punt ik gekregen heb en hij zegt dat Sabrina (mijn naam blijft wel een moeilijk dingetje voor velen )een 10 verdient.Heerlijk ook om met een collega te werken die het geen probleem vind dat hij nog terug zijn rolstoel in wil en hem niet gelijk zijn bed in kegelt omdat dat haar werk bespaart.

Chipjestijd, liedjestijd een spelletje , bedtijd. De dienst is zo voorbij. Ik heb genoten.het zeker weten: Dit is waar ik voor gemaakt ben. Stiekem fantaseer ik over een vast contract hier, wat zou ik hier veel kunnen doen! Was ik die flexer die zich vooral niet wilde binden ?

Mijn darm en peanuts (mijn mini endeldarmpje) hebben zich opvallend stil gehouden.

De volgende dag is het  2 e paasdag In de ochtend komen mijn vader en zijn vrouw en nog 2 gasten langs . Het is gezellig . mijn vader verteld dat hij binnenkort naar mijn broer in Zweden wil .Leuk voor jullie zeg ik nog.Als ze weg zijn besluiten de entertainer zoon en ik wat mini -snacks in het vet te gooien met een rood portje erbij het is niet direct de paasgedachte maar ik heb mijn succes op de werk vloer te vieren . Ik word echter direct gestraft want een kaasbitterbal (die lust ik ook overigens niet maar hij was incognito ) spat gemeen open tussen mijn lippen en in mijn mond. Verschrikt spuug ik de hete smurrie op de grond.Au,brand ,water koelen , brand ,ik leg bevroren citroen schijfjes in het aangedane gebied maar een pijnlijk gevoel blijft na zeuren. Het is echter nog niets bij wat Peanuts(mijn mini endeldarmpje ) voor me in petto heeft .De hele nacht is hij aan het feesten. Het huilen staat me weer nader dan het lachen en er wordt weinig geslapen.Het is maar goed dat ik geen ochtend dienst heb.

Ik bedenk me dat het echt tijd wordt om op mijn eten te gaan letten anders is meer dan 5 uur per week werken misschien toch wat lastig. Ik weet al dat ik na erwtensoep en rauwkost prijs heb maar nu lijkt ook gefrituurde dingen aan mijn lijstje toegevoegd te zijn.Vroeger voor de diagnose at ik gezond maar voel me toch ietwat verraden door mijn lijf en minder gemotiveerd..

Dan doet pap opeens telefonisch een opmerkelijk voorstel , heb je zin om met ons mee te gaan naar Zweden?Ook broertje is enthousiast en zegt ik heb hier nog een Tiny house waarin je kunt verblijven , geen luxe ,midden in de natuur, een emmer is natuurlijk zo geregeld..

Mwah ben ik net zo lekker begonnen met werken hangt daar een nieuwe worst voor mijn neus. Mee naar Zweden , tiny house?! De stichting maar even bellen dat er per 1 mei nog geen uren verhoging kan plaatsvinden ?!

Ik weet echt niet meer wat ik wil. 

Kan ik het kankertje  aub nog de schuld geven ? En door !

Liefs Brigitte