Wat voeg jij nou toe?

Ooit hadden we ,de niet in het echt toegestane, discussie ,wat kost iemand en wat levert diegene onze maatschappij nog op, en/of staat dat(nog)in verhouding tot wat deze mens ooit heeft opgeleverd ? Dit ging voornamelijk over oudere mensen en over het geldplaatje.Aan deze ethische en morele  vraagstukken brand niemand liever zijn vingers dus de openlijke discussie is er destijds nooit gekomen.Ondertussen heeft dit vraagstuk zich stiekem uitgebreid naar andere bevolkingsgroepen . Het idee dat er tekorten zijn van van alles , geld , woningen , zorg,energie etc maakt dat er mensen zijn die bang zijn geworden om te delen of zelf zo weinig hebben dat ze niet kunnen delen.

Zelf heb ik altijd lekker meegedaan in de eisen die de wereld stelt ,werken, belasting betalen, kinderen krijgen, steunend zijn voor anderen etc maar de vraag wat ik nou echt toevoeg heb ik me ook in het verleden al wel gesteld. Wat kom ik brengen en wat kom ik halen en is dat een beetje in evenwicht? Buiten dat ik zo gezegd altijd mijn best gedaan heb , hoor ik mijn hele leven al dat ik inspirerend ben.Ik ben niet bang om buiten de lijntjes te kleuren, dingen aan de kaak te stellen en probeer op een positieve manier met dingen om te gaan. Die positiviteit is overigens in mijn ogen geen verdienste maar een aangeboren dingetje. Bij de ene mens is het glas halfvol , bij de ander halfleeg en sommige mensen weten hun glas altijd weer bij te vullen, daar komt het glas nooit half .

Lekker meegedaan totdat de kanker diagnose alles opeens in een ander daglicht zette.Mijn hele leven kwam met gierende remmen tot stilstand.Ik besefte dat ik een kostenplaatje was geworden. Waar ik vele jaren mijn verplichtte eigen bijdrage mooi in mijn eigen zak kon houden , was ik aan de beurt. De eigen bijdrage was natuurlijk het topje van de ijsberg die mevrouw (ik dus )aan zorgkosten is geworden. Ook mijn nieuwe werkgever waar ik 5 uur op de boek sta, betaald en krijgt er niets nuttigs voor terug. Ja een pak met werk dat wel. Het UWV houd met een haviksoog in de gaten of ze wel alle procedures met betrekking tot mijn ziekte en reintegratie proces volgen.

Nou had ik het al moeilijk met mijn ziek zijn en het voor mijn idee niets meer toevoegen want hoe inspirerend is een ziekteproces met dipjes in mijn half glas humeur?Kreeg ik het toch plotseling moeilijk met het idee wat ik dan moet gaan toevoegen in de toekomst .Ik begon me af te vragen zie ik mezelf nog fysiek werk doen(mensen verschonen wassen en aankleden op een woonvoorziening ? Hieruit maak ik voor mezelf op dat het al wat beter met me gaat want eerder in het proces was er de constatering dat ik niets toevoegde slechts een lastige constatering.

Gelukkig was daar het reintegratie bakkie met mijn nog ongeziene case holder, Dat was raar want telefonisch hadden we al wel al mijn nare details besproken en weet ze precies waar ik verminkt ben en heeft ze een nieuw syndroom aan haar vocabulaire weten toe te voegen namelijk het LAR Syndroom.Maar goed nu hebben we ook een gezicht bij de stem en naam en dat is fijn.

Het was een leuk gesprek en de case holder geeft me  tijd om nog beter te herstellen. Ondertussen heeft ze me schijnbaar goed leren kennen want ze vind me erg positief maar zet toch  de rem erop, Ja ik mag wel e -learnings gaan maken als ik me goed voel en nee ik hoef nog geen diensten te gaan draaien, over een aantal weken een bakje thee drinken is al heel mooi en te doen gebruikelijk  in zo ń proces want als ik te snel ga kan dat wel eens tegen me gaan werken en een terugval is niet wenselijk. Oke prima .Wel haal Ik  bij de servicedesk mijn nieuwe inlogcodes op maar als ik de volgende dag de website open maak gebeurt het: ik zie een vacature als leercoach.

Mijn hoofd gaat direct met het idee leercoach te worden aan de haal.Als ik zelf niet meer de empathische doch professionele  verzorgende c.q begeleider kan zijn(prematuur idee want ik ga nog steeds vooruit maar mag ik ook mijn eigen angst hebben?) , kan ik wel anderen inspireren en helpen dit te worden.Hoe langer ik erover nadenk hoe beter ik het idee vind, als ik zelf op de werkvloer sta kan ik een beperkt aantal mensen goed helpen, als ik nieuwe leerlingen goed kan coachen zijn dat er opeens veel meer.Een echte win-win situatie, die moet ik maar eens gaan aanvliegen.(Japke -D waar ben je ?)

Dus  ga ik maar eens solliciteren , want het zou toch fantastisch zijn als iemand mij de vraag stelt :wat voeg jij nou toe, ik kan zeggen : ik ben leercoach.

Dan levert die ijsberg aan kosten misschien toch nog iets op..

Liefs Brigitte