Wat zeg jij nou?

Als ik wakker word uit de narcose besef ik dat de kans van 33 % op een stoma tijdens de operatie 100% is geworden.Ook heb ik een  gevoel dat er wel uitzaaiingen zijn gevonden.Zou het kunnen dat ik iets opgevangen heb tijdens de operatie, kan dat onder narcose ? Ik weet het niet en vraag me af of anderen ook dit soort weten ervaren.

Als de arts langskomt vraag ik hem of er iets verandert was aan de tumor sinds alle onderzoeken ? Nee zegt hij het zat alleen veel lager dan ze ingeschat hadden.Vandaar de tijdelijk stoma want in dit geval kan de operatie maar 1 keer gedaan worden en geneest de naad niet dan wordt het een definitief stoma.

Maar het goede nieuws de operatie is goed gelukt.Ik lig als een soort glimlachende boeddha (woorden van mijn kamergenote) in mijn hallucinerende pijnvrije roes. Ik straal liefde uit, Zelf merk ik alleen dat ik steeds weg zak en zelfs voor mijn kinderen amper mijn ogen kan open houden.Mijn angst voor pijn bleek onterecht maar pas als ik de morfine pomp bij wijze van experiment vervroegd uit mag zetten  omdat ik zoveel last van de bijwerkingen ervaar voel ik me weer een beetje Brigitte worden.Ik prijs me gelukkig dit was de grootste stap op weg naar herstel, er is alleen nog een stapje bijgekomen in de vorm van een stoma ophef operatie , het gaat allemaal wat langer duren.Toch zeurt er een ander stemmetje in mijn hoofd.

Ik mag heel snel het ziekenhuis uit,het Eras protocol (hierover in een ander blog meer ) hangt op mijn kledingkast deur en ik weet dat als ik aan alle voorwaarden heb voldaan 3 x aan tafel eten , jezelf verzorgen,4 x op de gang lopen etc je naar huis mag.In eerste instantie had ik me voorgenomen zo lang mogelijk in het ziekenhuis te blijven, ik ben alleen thuis en het lijkt me veiliger ivm complicaties en de nodig zorg die ik mezelf niet en het ziekenhuis me wel kan geven. Niets zo veranderlijk als de vernieuwde Brigitte. Waar ik normaal best wel standvastig ben, draai ik nu net zo makkelijk 180 graden of meer.De afdeling waarop ik logeer , ligt vol met heel erg zieke mensen die dag en nacht heel veel zorg nodig hebben, ik slaap en rust slecht want ja ik ben hooggevoelig , hoor en zie alles , niet echt de omgeving voor mij om te herstellen.

Vanaf dat ik thuis ben gaat mijn herstel voorspoedig, op wat kleinigheden na maar dat mag geen naam hebben. Het is een zoektocht van wat ik wil en kan. Ik kijk allerlei rare netflixfilms  en keutel de dag door. Ik doe voor mijn gevoel niks,althans in  mijn ogen niets zinnigs maar toch is het heel snel de dag van de 1 e controle.

De chirurg is heel tevreden , de operatie is goed gelukt.Maar :sorry de tumor was wel zeer kwaadaardig stadia 3 en er zijn ook 3 lymfeklieren gevonden met uitzaaiingen.Er is een behandelvoorstel :chemo . Hiervoor gaan we een afspraak maken bij de oncoloog.

Ik denk alleen maar WAT ZEG JIJ NOU ? 

Hebben we het over mij ? Door 2 chirurgen is me toch verteld dat ik een gezonde (HUH ik heb toch kanker?) jonge vrouw ben met een tumor in de eerste (kleine kans 2 e ) graad zonder uitzaaiingen. Ik sterk ben en goed leef waardoor ik geen voor en geen nabehandeling nodig zou hebben? Ik hoor :mis diagnose , met het weten van nu zou je een andere behandeling gehad moeten hebben.Sorry soms  gaat dat zo , mis diagnoses , onder en over gediagnosticeerd.In 1 klap wordt er  20 % van mijn overlevingskans na 5 jaar afgesnoept.

Ik besef me ook dat deze mis diagnose me het dilemma bespaart heeft ja of nee te moeten zeggen op bestraling (iets wat ik niet wilde) en me nu alleen maar hoef bezig te houden met wel of geen chemo.Ik heb dus 7 weken onwetend van dit al in mijn hangmat gehangen.

Ik probeer zo positief mogelijk te zijn , maar deze mededeling hakte er wel in.De dag erna ben ik goed in de war en probeer de vinger erop te leggen wat het nou is dat me zo dwars zit.Ik kom tot de conclusie dat het te maken heeft met vertrouwen en veiligheid.Ondanks alle onderzoeken weten de geleerden dus eigenlijk niets.En hoe verhoud ik me met dit gegeven ten opzichte van een komend behandeltraject?

Ik besef dat ik mezelf mag gaan coachen hierin. Zaterdags besluit ik te gaan bloggen om orde in mijn hoofd te gaan krijgen en als het behulpzaam is voor, al is het maar 1 iemand anders ben ik blij.

En ik besluit dat ik ook weer dingen moet gaan doen die ik leuk vindt ook al ben ik daarna bekaf en balancerend op de vraag gaat dit niet ten koste van mijn herstel .Zondags ga ik met mijn kleinkind naar de film. En gisteren bracht ik een deel van de dag door met mijn jongste zoon.Beide activiteiten waren fijn en liefdevol.Helaas stak heel even mijn kleine zwartgallige ikje even de kop op en deze wil ik jullie echt niet onthouden.

We gingen naar kringloopwinkel :De nieuwe hoop (let op de naam) en daar stonden in de regen 2 medewerkers te roken voor de deur, wij wilden snel naar binnen en in de hectiek die zo ontstond blies 1 van hen de rook zo in mijn gezicht en stamelde verschrikt o sorry ik blaas de rook zo in je gezicht , dat is niet netjes van me. Hoor ik mezelf opeens antwoorden , het geeft niet hoor (normaal zou ik het hier bij laten want ik vertoon wenselijk gedrag )ik heb toch al kanker.Ze reageert niet, ze heeft het waarschijnlijk niet gehoord.In de auto vraagt mijn zoon . WAT ZEI JIJ NOU MAM ? Heb ik het goed gehoord?Ja je hebt het goed gehoord, het was eruit voordat ik er erg in had.

We hebben samen altijd al een vreemd soort humor gehad en even later hebben we buikpijn van het lachen, dit was een opmerking in de categorie iets wat je echt niet kunt zeggen .

Maar bij deze wil ik ook mijn excuus aanbieden aan de mevrouw, het was niet zo netjes wat ik heb gezegd.Sorry.

Kanker haalt het beste en het slechtste in mij naar boven..

Liefs Brigitte

PS: wash me away till all thats left is love. (mooi liedje op you tube )