Vals plat of begin van steile helling?
De 3-maandelijkse controle van mijn PSA viel een beetje tegen van 10,2 in oktober was de PSA gestegen naar 13,4, een toename van 30% (zie grafiekje). Het stijgen van de PSA-waarde is dus stevig toegenomen. Op basis van de PSA-velocitymodellen heeft er een verdubbeling plaatsgevonden in 12 maanden. De vraag is of dit alarmerend is, of een normale ontwikkeling. De uroloog vindt het nog niet alarmerend. Het gebruik van de verdubbelingstijden is vooral bedoeld voor patiënten die reeds medicijnen gebruiken, of gebruikt hebben. Voor onbehandelde patiënten is een zéér grote stijging een indicatie dat de pk zich aan het uitbreiden is naar andere lymfeklieren, botten, e.d. De huidige stijging geeft hier nog geen indicatie voor.
Nu is voor het eerst ook testosteron gemeten: 23 nmol/L. Dit is voor een 72-jarige best hoog! Aangezien de PK leeft op testosteron, wordt de pk hierin in ruime mate voorzien. Kan ik hier wat aan doen met en lage dosis anti-androgenen, of stimuleer ik dan het resistent worden van de k-cellen?
Natuurlijke manieren om het testosteron te beperken zijn bijvoorbeeld lange duurtrainingen, maar gezien mijn leeftijd is dit een grote aanslag op mijn fysieke gesteldheid. Nu loop / jog ik 2 á 3 per week tussen de 5 en 10 km. Dit vind ik wel genoeg. Herstellen van fysieke inspanning kost namelijk steeds meer tijd.
Op internet vind je diverse voedingsadviezen: lijnzaadolie, sojaproducten, plantaardige oliën, zoethout, munt, alcohol, fast food, enz. De uroloog vindt de testosteronwaarde binnen de grenzen vallen. Het beperken m.b.v. natuurlijke middelen is niet wetenschappelijk aangetoond! Daarnaast wisselt de testosteronwaarden sterk, iedere meting is een momentopname en kan bij de volgende meting geheel anders zijn.
Overall conclusie: doorgaan met Waakzaam Wachten en over 3 maanden weer een PSA-bepaling.
4 reacties
Ik stel me zo voor dat, gezien je goede fysisch conditie én het feit dat je geen lichamelijke klachten hebt, gewoon waakzaam afwachten wel het beste is.
Dus zeker geen kopzorgen
Tot later , Willy
Tot over 3 maanden zou ik ook zeggen. Hoe langer je zonder hormoontherapie kunt, des te beter, want die therapie doet je versneld aftakelen. En per slot van rekening is jouw levensverwachting ook geen twintig jaar meer, dus alles wat je in uitstekende gezondheid kunt pakken is meegenomen. Uiteraard gun ik je nog veertig jaar, maar laten we realistisch blijven.
Zowel Willy als ik spreken uit ervaring dat die hormoontherapie niet iets is dat je er even bij doet. Het is gewoon zwaar K.
Willy en Zweef, ik volg jullie blogs en bevestigen hierin dat ik vooralsnog de juiste keuze heb gemaakt met het beleid van 'Waakzaam Wachten'. Natuurlijk levert dat periodiek een beetje stress op bij het nieuwe meetpunt, maar eerlijk gezegd lig ik er niet van wakker. Het komt zoals het komt!
In mijn directe omgeving ken ik wel 4 mannen met lokale pk die behandeld zijn en min of meer genezen waren. Helaas garantie tot de voordeur! Ik heb het idee dat zij meer last van stress hebben, omdat de vraag "Heb ik al dan niet pk" steeds weer terugkomt. In één geval is het nu weer teruggekomen en ik zie bij deze patiënt een grote worsteling met het opnieuw maken van een keuze van behandeling. De keuze voor even niets doen is mentaal een grote stap voor deze patiënt. Hoop dat ik hem komende tijd een beetje kan ondersteunen met het 'aanvaarden' van de werkelijkheid. Natuurlijk speelt leeftijd een belangrijke rol bij het al dan niet accepteren van de situatie. Normaliter wordt het 'makkelijker' als je al wat ouder bent.
Als ik nu terugkijk op mijn diagnose- en keuzeprocesproces had ik graag wat meer houvast gehad en liefst voorbeelden van mannen in vergelijkbare situatie. Heb veel tijd gestopt in het achterhalen van (wetenschappelijke) informatie en van lotgenoten. Helaas leverde dat weinig op. Er zijn nog weinig onderzoeksresultaten gepubliceerd over uitgezaaide pk gedifferentieerd naar mate van uitzaaiing. Wat ik gevonden heb zijn de resultaten van het Stampede-onderzoek, dit geeft een beetje houvast, maar nog niet veel.
Info van lotgenoten in vergelijkbare situatie heb ik niet gevonden. Waarschijnlijk komt dit door de menselijke reactie géén info te delen via blogs e.d. zolang het redelijk goed gaat. Wel jammer omdat je tijdens het traject van keuzes maken houvast zoekt. Voor iedere patiënt is het allemaal nieuw en de directe omgeving reageert doorgaans emotioneel. De ratio is hierdoor doorgaans weggedrukt.
Er is wel een app beschikbaar om je te ondersteunen bij het maken van keuzes. Heb deze achteraf ingevuld en het resultaat was (gelukkig) hetzelfde als mijn eigen keuze. Zou ik vóóraf mijn keuze laten bepalen door de resultaten van deze app? Néén, zo simpel werkt het niet. Emotie en ratio zijn nou eenmaal moeilijk van elkaar te scheiden.