Afscheid

Beste lezer, dinsdag 24 september 2024 is mijn man  Ad overleden. Hij nam de regie in eigen hand, verlangde naar zijn rust en telde de dagen af naar de euthanasie-datum. Het duurde hem nog te lang en kon niet wachten. Zijn uitvaart had hij eerder al voor een groot deel zelf geregeld: wensen opgeschreven, muziek uitgezocht enzovoorts. De laatste paar weken ging het snel achteruit. De hele dag op het bed in de woonkamer liggen, maar van rustig liggen was geen sprake want alles deed pijn, ondanks pijnstillers. Hij draaide maar en draaide maar, continu het kussen verschuiven en verleggen, kon geen goede houding vinden. Verder at en dronk hij nauwelijks iets meer - hij kreeg het gewoon niet naar binnen. Alles stond hem tegen maar had altijd een enorm vol gevoel in de maagstreek en aanraken was erg gevoelig. Hierdoor is hij ook enorm afgevallen en hij raakte vel over been. Rugpijn die dan weer hier zat en dan weer daar, de hele dag hoesten en rochelen en eindeloos slijm opgeven. De laatste weken was hij ook regelmatig warrig en verhaspelde soms woorden. Communicatie was er niet veel meer, geen energie meer voor, hij begon soms een zin maar maakte die niet af en viel weer in slaap. Als partner is het ontzettend moeilijk en pijnlijk om hierbij al die tijd machteloos toe te moeten zien hoe je je levensmaatje lichamelijk aftakelt en strijd levert.

Altijd fit en sportief geweest, gezond geleefd en niet gerookt, hardgelopen, veel in de bergen gewandeld en Vierdaagses gelopen van 4x 30 km en 4 x 40 km en dan kort na de Apeldoornse Vierdaagse die pijnlijke schoudersteken in juli 2023. Waarna in september na onderzoeken bleek dat hij gevorderde galwegkanker (een weinig voorkomende kankersoort)  met veel uitzaaiingen in de lever had en er behalve tijd rekken dmv chemo niks meer kon worden gedaan. Kortom, een plotselinge genadeloze streep door alle toekomstplannen samen.  Je verstand staat stil. Hoe kan het in vredesnaam..... de chemo heeft zijn leven gerekt, maar na de maximale chemoperiode namen de uitzaaiingen weer toe, en ook buiten de lever.

Ik mis hem zo ontzettend maar moet er als weduwnaar met veel pijn en verdriet een weg in vinden...... het is zo ongelooflijk moeilijk....

Hierbij sluit ik het blog van Ad af.... groet en liefs....