Kanker beleef je samen.

Voordat ik mijn uiteindelijke diagnose kreeg van de oncoloog in het Erasmus MC heb ik in het Bravis Ziekenhuis de nodige onderzoeken gehad waaronder een echo, CT-scan, leverpunctie en een gastroscopie. Steeds was de kwaadaardige tumor niet te vinden en kreeg ik de diagnose PTO. Onbegrijpelijk voor een leek want waar uitzaaiingen zijn moet toch ook een tumor te vinden zijn. Maar na een aantal slopende weken eindelijk een definitieve uitslag: galwegkanker. We wisten nu waar we aan toe waren maar tegelijkertijd begonnen nu ook de twijfels en vragen naar boven te komen. Hoe zou mijn ziektebeeld gaan verlopen en hoe lang zou ik nog leven? Zelf was ik er redelijk nuchter onder en besefte nog niet helemaal wat er aan de hand was. Voor mijn partner was het echter vanaf het begin een groot drama. Kon ik mijn emoties totaal niet tonen, voor hem was het een grote emotionele rollercoaster. Als grap zei ik weleens ik ben het ijskonijn en jij de huilebalk. Niet erg complimenteus natuurlijk. We moesten een weg vinden om hier samen uit te komen. Gelukkig hebben we altijd goed met elkaar kunnen praten en door mijn ziekte is dat alleen maar beter geworden. Alles is bespreekbaar zonder  taboes en soms zijn de gesprekken moeilijk want je wilt elkaar niet kwetsen en blijven respecteren. Ik wil alles al regelen voor later maar mijn man wil daar nog niet aan denken. Toch kunnen wij er samen over praten en dat lost veel op. Kanker heb je niet alleen maar beleef je samen met je partner.