Achtbaan

Ondanks m'n vorige optimistische blog was het hier de afgelopen weken niet per se een hallelujastemming. Er was stress omdat het bijna tot het laatste moment spannend was of het huis echt door zou kunnen gaan. Daarvoor moest steeds weer wat anders geregeld worden. Frustratie om het tegen muren van instanties aanpraten. Ik zal jullie er verder niet mee vermoeien, maar als iemand nog één keer 'dat zijn de regels mevrouw' zegt...Om maar helemaal te zwijgen over de 'klantenservice' van kpn.

Verder was er het lockdowngedoe, wat voor niemand leuk is en wat ik vast ook niet hoef uit te leggen en hing de scanuitslag nog veel zwaarder boven mijn hoofd dan ik wilde toegeven. Verstandelijk was ik daar niet zoveel mee bezig en was ik er toch van overtuigd dat het goed zou zijn, maar mijn lijf liet aan alle kanten weten het wel degelijk heel spannend te vinden weer. Een jaar geleden hoorde ik dat er geen kanker meer detecteerbaar was. Een jaar is een mijlpaal in kankerland. Zou ik die inderdaad halen? Jawel! Geen veranderingen te zien! Voor zover te zien is geen actieve kanker dus! Nog steeds wel een flink beschadigde lever. Maar wat kan mij dat schelen, de bloedwaarden bewijzen dat hij ondanks dat weer prima functioneert. Ook m'n milt is aardig beschadigd en dat zie je terug in de bloedwaarden. Merk ik verder niks van, dus ook dat maakt me weinig uit en ook de oncoloog lijkt zich er niet druk om te maken. 

Je merkt pas echt wat zo'n scanuitslag met je doet op het moment dat je een goede uitslag krijgt: tien kilo lichter verliet ik het ziekenhuis en opeens zag de wereld er weer mooier uit. Voor de uitslag was ik ook heel blij dat het toch al gelukt was met ons huis maar tegelijkertijd sloeg ook daarover de stress toe: hoe gaan we hier in twee weken tijd een leefbaar huis van maken? Ik overzag het niet, verzandde in details en liep compleet vast in het maken van een logische planning. Voor alle chemotherapie kon ik dat heel goed, maar inmiddels krijgt mijn brein gewoon een error als er ook maar iets te veel tegelijk komt. Dat gaat al zo bij de ogenschijnlijk meest simpele dingen: kan ik beter eerst de slaapkamer van mijn zoon gaan verven of de badkamer schoonmaken? Zal ik nou het kozijn aan de binnenkant nu verven of straks als het warmer is: computer says no 🤯.

Zal ik voor okergeel of blauw gaan? Nee grapje, iedereen die me een beetje kent weet dat ik altijd al hopeloos was met dat soort keuzes. Maar het logisch plannen en dingen onthouden....gek word ik er soms van dat dat zo slecht lukt. Ik probeerde weer uit alle macht om er grip op te krijgen; gefrustreerd en chagrijnig werd ik ervan. Totdat ik het ziekenhuis uitliep en het gewoon weer los kon laten: het komt wel goed. En wat maakt het nou in vredesnaam uit of je eerst de badkamer sopt en dan de kamer van je zoon verft? Het gaat toch allebei gebeuren...

Vandaag worden we rond 16.00 uur officieel eigenaar van ons nieuwe huis. Vannacht heb ik amper geslapen, steeds opnieuw schoot me wat te binnen wat echt nog op de lijst moest (wat ik dan weer op 1 van mijn vele lijstjes in de notities van mijn telefoon zet. Ik zou niet weten hoe ik zonder nog kan functioneren, lijstjes op papier vergeet ik namelijk ook).

En vanochtend kwam dan eindelijk de ontlading van wat onbewust al weken liep te broeien: de tranen liepen over mijn wangen omdat het gewoon is gelukt! 1,5 jaar geleden kreeg ik mijn doodvonnis. Niet wetend hoe lang we nog samen zouden kunnen zijn besloten we om onze wens voor een fijn gezinshuis van ons samen maar te laten varen en maar te genieten van wat we hadden zolang het nog kon. We zouden in het kleine huisje blijven wonen en kochten meteen weer een camper. Daar hebben we ook van genoten, maar we verkopen hem nu weer met liefde om ons huis nog mooier te kunnen maken. We weten natuurlijk nog steeds niet hoe lang we nog samen hebben, maar dat doodvonnis is weer een stuk verder vooruit geschoven. We hebben samen een gezinshuis gekocht, en ook nog een huis waarvan ik nooit had gedacht dat dat binnen onze mogelijkheden zou vallen. 

Nadat ik m'n tranen gedroogd had liep ik met de hond naar het strand. Het was compleet windstil en op het duinpad hoorde ik alleen af en toe een vogel. Eenmaal op het uitgestrekte strand hoorde ik alleen de zee. Buiten hond en ik was er verder niemand. Uitkijkend over de zee, waarvan je vandaag niet kon zien waar hij over ging in de lucht waardoor het nog oneindiger leek, besefte ik me weer eens wat een minuscuul onderdeel een mens maar is van de wereld. Daarbij beseffend dat we zo enorm kwetsbaar zijn, waar ik vandaan kom en waar we nu staan, kwam alles er even uit en heb ik daar in mijn eentje keihard staan janken aan de vloedlijn. Wat luchtte dat op. Voor mij dan, hond wist even niet wat ze met me aan moest. 

Vliegende start, achtbaan. Het leven kan een rollercoaster zijn, maar wat ben ik blij dat we nu weer even rustig omhoog gaan.