Breakdown nummer 186
Even twijfelde ik of ik hier wel een blog over wilde schrijven, het is zo persoonlijk en ik vind het best een lastig onderwerp. Maar ik wil in mijn blogs juist een zo eerlijk mogelijke weergave geven van het leven met uitgezaaide kanker; het is hier ook zeker niet altijd feest:
Dus ja daar gaan we weer: na verschillende breakdowns in de afgelopen tijd waarbij ik tussentijds weer gewoon opkrabbelde en serieus dacht dat het vanaf nu dan wel weer beter zou gaan kwam er uiteraard toch weer steeds een volgende. Of het is gewoon één grote met ups en downs, kan ook.
Ik moest bekennen: alleen kom ik er niet meer uit. Daar heb ik me tegen verzet: het ging goed na de eerste diagnose. De tweede diagnose heb ik als kersverse doodzieke moeder ook doorstaan. Met vallen en opstaan. Met angst en dikke tranen en af en toe een breakdown. Maar toch won steeds weer de positiviteit en hoop, was ik vooral dankbaar en blij dat ik weer opkrabbelde. Liep ik glunderend weer mijn eerste kilometers hard en kon intens genieten. Toen ik me echt weer een stuk beter voelde en we de bizar goede uitslag kregen van nul kankercellen in mijn bloed zijn we het project verhuizen gestart. Elke keer iets nieuws: huis verkopen, afkeuren, verhuizen naar tijdelijk huis en uiteindelijk de verbouwing van en verhuizing naar ons droomhuis. En daar zit ik nu. Trots zeker, glunderend alleen steeds iets minder.
Vreselijk vond ik dat: mens, kijk waar je vandaan komt, welke weg er is geweest, en dan nu eindelijk in ons mooie huis, het gaat goed. Waarom ben ik niet alleen maar enorm blij?! Genieten moet je, je weet dat het elk moment weer anders kan zijn, geniet nou van wat nu is.
Maar ik kan niet meer ontkennen dat de breakdowns steeds vaker komen. Dat zich continue onderwerpen aan me opdringen die ik diep heb weg gestopt. Dingen waar ik niet meer naar wil kijken, omdat ik juist zo wil genieten van wat wel is. Maar inmiddels wordt me duidelijk dat het zo niet werkt. Niet bij mij tenminste. Hoe verder ik af kom van de dag van die verpletterende diagnose, hoe meer het leven toch weer 'gewoon' wordt. Hoe meer ik juist ook ervaar dat mijn oude gewoon niet meer bestaat. Ja, ik ben enorm blij en dankbaar met hoe ik er nu voor sta. Dat kan ik gelukkig ook nog steeds echt zo voelen. Alleen bestaat daarnaast ook de andere kant: eentje van rouw om wat nooit meer zo zal zijn, wat niet meer kan en alles wat ik verloren heb.
Ik ben ervan overtuigd dat ik over een tijdje weer vooral die blijheid en dankbaarheid kan voelen, maar inmiddels is me ook duidelijk dat ik daarvoor eerst dwars door mijn emoties heen zal moeten. Niet meer wegstoppen en 'relativeren', maar er dwars doorheen. En daarom heb ik hulp ingeschakeld. Hopelijk kan ik over een tijdje melden dat die breakdowns weer zijn terug gebracht naar 'af en toe', al kan ik niet beloven dat je me altijd glunderend zult zien hardlopen.
39 reacties
Dit soort heftige levenservaringen kun je zelden alleen of met een partner verwerken. En dan van feitelijk niet meer te genezen naar een nu héél andere situatie. Ga er maar aanstaan! Daar moet je echt goede professionele hulp bij hebben. Mijn vrouw heeft enorm veel gehad aan het Helen Dowling instituut. Zij hebben véél ervaring met de psychologische kant van de verwerking van kanker en andere grote levensgebeurtenissen. Ook kan de partner betrokken worden. Kosten worden door de meeste ziektekostenverzekeringen vergoed en ze zitten in verschillende plaatsen in Nederland. Ook werken ze online. Goed trouwens dat je je uitspreekt, je zal echt niet de enige zijn. Sterkte!
Hoi Kees,
Ik moet er bijna om lachen: van feitelijk niet meer te genezen naar nu een heel andere situatie terwijl de oncoloog blijft roepen dat ik nog steeds niet zal genezen en die kanker terug gaat komen; je zou van minder in de war raken.
Ik heb zelf mindere ervaringen bij de Vruchtenburg, ook gespecialiseerd in psychologische hulp bij kanker, waardoor ik een beetje huiverig ben voor deze specialistische zorg. Toch hoor ik over het Helen Dowling instituut niks dan goeds, dus wellicht moet ik dat toch weer eens overwegen.
Bedankt voor je reactie!
Liefs Sandra
Ook ik heb goede ervaringen met het Helen Dowling instituut
Wat moedig van je om dit te delen. Wij allemaal hebben die periodes dat alles weer even naar boven komt. Lukt het je alleen even niet, niet voor schamen en hulp inschakelen. Je bent goed op weg en zeker niet alleen hier in.
Het is niet niks allemaal. Wanneer je het verwerkt kom je er weer sterker uit. Je doet het zo goed. Je mag trots op jezelf zijn.
Liefs en een dikke knuffel Alice 😘😘❤
Lieve Alice,
Dankjewel! Het is soms zo lastig te rijmen dat het lichamelijk goed gaat maar geestelijk even niet. Maar ja, inderdaad, dat hebben we hier vast allemaal.
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Veel dank voor je dappere en eerlijke blog. Het vergt meer moed om te schrijven over moeilijke periodes dan over de momenten dat het goed gaat. Gelukkig hebben we op deze site de stilzwijgende afspraak dat alles mag en dat we ons niet groot hoeven te houden. Daardoor kunnen we elkaar steunen en herkenning bij elkaar vinden. Want natuurlijk is het leven met kanker niet altijd fijn, integendeel. En nee, je MOET niet genieten, het mág en het is mooi als het af en toe kan. Maar kanker is niet zo'n genot.
Een heel goed idee dat je hulp zoekt. Ik hoop dat je een goede hulpverlener kunt vinden. Zoals Kees schrijft, bij Helen Dowling, daar zijn ze gespecialiseerd in kanker. Zelf heb ik kort na de fatale diagnose hulp gekregen van de medisch psycholoog in mijn eigen ziekenhuis. De oncoloog verwees mij door en ik kon meteen terecht. Zij was gespecialiseerd in mensen met een lichamelijke ziekte. Dat vond ik heel prettig. Ze zag mij helemaal niet als een 'geval' of zo, maar als een normale, geestelijk gezonde persoon die de pech had, ongeneeslijke kanker op te lopen.
Ik wens je veel sterkte toe, en dat je weer wat lichtpuntjes zal vinden. Moeilijk zal het altijd blijven, dat kan geen hulpverlener oplossen. Maar een beetje ondersteuning daarin kan veel goed doen.
Veel liefs,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Zelf heb ik na mijn eerste diagnose, vooral omdat ik dacht dat dat handig was, contact gehad met de Vruchtenburg, zij zijn ook gespecialiseerd in psychische hulp bij kanker. Ik moet je eerlijk zeggen: daar ben ik hard weg gerend. Vreselijk vond ik het daar, ik heb 2 psychologen gezien die allebei vooral in gingen op hoe vreselijk het allemaal wel niet is, ach en wee met zo'n blik erbij, en alles exact volgens het boekje gesprekstechnieken (die ik zelf door mijn werk maar al te goed ken) aanpakten. Ik voelde me daar echt een nummer die ze volgens het boekje moesten afhandelen. Daarom ben ik nu wat terughoudend in gespecialiseerde kankerhulp (dat mag ik vast zo zeggen haha), liever heb ik iemand die kijkt naar de persoon en daarin echt geïnteresseerd is, ipv het boekje afwerken zonder daar vanaf te kunnen wijken. Ik heb iemand bij mij in de buurt op het oog, ik hoop volgende week te horen of ik daar terecht kan. Als dat niet zo is zal ik het Helen Dowling instituut toch nog overwegen 😅.
Liefs Sandra
O ja, vreselijk. Gesprekstechnieken heb ik ook uit boekjes geleerd. Zo irritant als je al weet wat iemand gaat vragen of wat voor trucjes hij/zij toepast.
Zo iemand had ik dus juist helemaal niet! Misschien omdat ze niet alleen kankerpatiënten had, of ik had gewoon geluk.
Niet terug dus naar de kankergespecialiseerden dus, maar gewoon een goeie zoeken.
Zet hem op, Sandra!
Liefs, Hanneke
Kanker is niet zo'n genot, nou, zo is het. Ik ga proberen die te onthouden voor de mensen die roepen dat ik genieten moet.
Lieve Sandra.
Veel mensen denken dat je midden in een crisis de meeste kans hebt onderuit te gaan. Mijn ervaring als maatschappelijk werker is juist dat mensen vaak een heel zware periode met zoeken en huilen en ploeteren doorkomen, maar als er rust is , tot hun grote verbazing, instorten. Des te moeilijker omdat je vindt dat er juist dan geen reden (meer) voor is. Het is in feite een soort van PTSS. (Google maar even. Een soms heel sterk psychisch reageren ná een trauma).
Juist goed om te delen en hulp te zoeken.
Sterkte en liefs. Lies
Lieve Lies,
Bedankt voor je reactie. Zelf was ik ook hulpverlener, dat maakt het misschien juist wel lastiger: ik weet verstandelijk hoe het werkt, maar gevoelsmatig daaraan toegeven is een ander verhaal. Het maakt me waarschijnlijk ook kritischer naar psychologen of maatschappelijk werkers, ik heb vrij snel door wanneer iemand gewoon zijn lijstje af zit te werken zonder verder bijzonder geïnteresseerd te zijn, dan haak ik meteen af. Bij een eerdere ervaring bij de Vruchtenburg, waar ze gespecialiseerd zijn in psychische hulp bij kanker wist ik zelf al wat de volgende vraag zou worden als ik iets vertelde. Ik voelde me echt een nummer die exact volgens protocol afgewerkt diende te worden. Gelukkig heb ik jaaaaaren geleden wel een hele fijne psycholoog gehad, ik hoop dat ik bij haar terecht kan.
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Ja. Soms een handicap dat je het wereldje kent. Of zo'n telefonisch contact waar om de zin je naam wordt gezegd. Brrrr.
Nou. Hou je sterk of slap.🙂 Wat maar het best voelt. Ik heb veel respect voor je. Liefs. Lies
Lieve Sandra. Hier op kanker.nl kan en mag je alles schrijven. Dat heb jij onder tussen ook ondervonden. Hier wordt niet gereageerd zoals deskundigen dat vanuit hun professie kunnen doen. Maar komt het recht uit het hart omdat er zoveel herkenning is. Zo fijn dat lief en leed hier op het forum veilig gedeeld kan worden.
Dat diepe dal is voor mij ook heel herkenbaar. Maar uiteindelijk ben ik er wel veel sterker door geworden. En mezelf nog belangrijker gaan vinden.
Hartelijke groet en dikke knuffel. Dasje 🌺🌺🌺
Lieve Dasje,
Gelukkig kan het hier ja, en hoewel ik iedereen hier anders zou gunnen is het toch enorm fijn om die herkenning hier te vinden. Goed om te horen dat je er sterker uit bent gekomen, daar ga ik ook voor.
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Ik heb maar 1 klap meegemaakt en lijk voorlopig genezen. Die klap kon ik opvangen en door. Ik heb me vaak afgevraagd of ik net zo sterk met klap 2, laat staan 3, 4,5, om zou kunnen gaan. Ik denk het niet eigenlijk. Voel je vooral niet bezwaard om een steuntje in de rug te zoeken, ik denk dat ze het hele concept hebben bedacht rond mensen zoals jij: supersterke mannen/vrouwen die even steun nodig hebben om weer een beetje te komen waar ze willen zijn binnen de mogelijkheden. That's all. Moet Kunnen & Lukken!
Liefs, Joke
Lieve Joke,
Dankjewel voor je lieve bericht! Ik voel me inderdaad een beetje bezwaard, ook al weet ik dat dat niet hoeft. Wat kan een mens toch apart in elkaar zitten haha.
Liefs Sandra
Goedemorgen jongedame,
Eigenlijk vind ik dit best wel een "positief" stukje.
Volgens mij betekent het dat het juist steeds beter met je gaat en dat
je nu pas echt tijd hebt om alles een beetje te verwerken.
Natuurlijk is alles nog niet helemaal "voorbij" maar probeer dit dus
als opsteker te ervaren!! [ vind ik hahaha]
XXX Hans
---
Haha Hans, hier word ik weer vrolijk van: zo kun je het ook bekijken ja! Die hou ik erin.
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Je zult weer komen waar je moet zijn, waar je wilt zijn, waar je hoort te zijn. Tot dan, blijf vertrouwen op het proces, net zoals ik vertrouw in jouw proces! Het ergste heb je achter de rug, dat heb je overleefd. Die trauma nooit meer, nu leren leven met dat trauma.. moeilijk he, leven ná de diagnose. Hoe mooi! Ik kwam hier vandaag om daar iets over te schrijven, maar jij kwam ap eerder hier en je woorden gaven mij de bevestiging dat het goed is 🙏
Leef met je mee!
Liefs, H
In het kader van: hier mogen we ons uiten: ik denk niet dat het klopt wat je zegt, Hannah. Sandra komt niet meer waar ze wil of hoort te zijn, ongeneeslijke kanker maakt dat meestal onmogelijk en in Sandra's geval is dat ook zo, ze is afgekeurd. En het ergste is niet achter de rug, want genezing zit er niet in.
Ik reageer van uit mezelf natuurlijk. En wil niemand ontmoedigen. Maar leven met de diagnose en de wetenschap dat je niet meer beter wordt, dat is waar een weg in gevonden moet worden. Volgens mij.
Lieve Frie,
Dank je wel voor je reactie en zoals jij dat zegt kan ik dat zeker volgen. We hoeven het ook niet eens te zijn. Ik leg wel graag uit hoe ik het wél bedoel. Komen waar je wilt, hoort of moet zijn, kan ook wanneer je nooit meer zult komen waar je voor de kanker wil, hoort of moet zijn. Uitgezaaide kanker of niet, allemaal worden we hier niet meer beter van als ik het vanuit mijn perspectief mag verklaren. Kanker hebben is een levensvonnis, uitgezaaide kanker hebben is wéten dat je dagen geteld zijn. Geen uitgezaaide kanker hebben is gíssen of je dagen geteld zijn. En van dat gevoel komen we nooit meer af, maar de mogelijkheden vinden in een onmogelijke situatie is waar ik op doel in waar je wilt, hoort of moet zijn. We willen dit allemaal niet, zoals ik mij nu voel en zoals mijn arbo arst mij adviseert kan ik een carrière in de wetenschap ook vaarwel zwaaien. Het let me niet om de wrijving op te zoeken met wat dan wél. Nieuwe betekenis vinden of leren berusten in onze nieuwe realiteit is de uitdaging. Waar ik bijvoorbeeld wíl zijn is een manier vinden om te leven zonder angsten en al te veel restricties. Of het nu gaat om behandelingen, voeding, beweging, mentale welzijn.. Doen wat goed voelt, niet alleen maar om te overleven. Waar ik nu hoor te zijn, is precies waar ik nu ben, deze fase van wrijving en vertraging heb ik nodig om te komen waar ik wil zijn. Zo leer ik ontdekken en voelen wat ik wil en nodig heb. En de momenten van geen wrijving hebben en dat alles wel even lekker loopt daar hoor ik ook te zijn, daar leer ik weer andere dingen. Waar ik moet zijn, dat is mijn grootste struikelblok, dat zijn de dingen die moeten of ik ze nu wil of niet, maar ik hoop te leren om mij hierin te berusten. 🙏 hoop dat we elkaar beiden nu een beetje beter begrijpen
Nee, sorry, you've lost me. Maar we hoeven het inderdaad niet eens te zijn. Ik wil ook zeker geen discussie starten onder Sandra's blog, dus ik laat het hier bij. Hopelijk komen we elkaar nog wel vaker tegen hier XXX
Lieve Frie en Hannah,
Ik had eerst bedacht om het verder ook te laten zo en niet te reageren. Toch kan ik het niet laten 😅. Misschien wel juist omdat ik beide kanten heb ervaren: ik had eerst een diagnose borstkanker waarvan ik zou genezen. Ik ben ook genezen verklaard, uiteraard met garantie tot aan de deur. Bijna 2 jaar vanaf die diagnose heb ik ook gedacht dat ik beter zou worden/zijn. Helaas mocht dat niet zo zijn en weet ik nu ook hoe het is om een palliatieve diagnose te hebben.
Ik moet zeggen dat ik het inderdaad, zoals Frie zegt, een wezenlijk verschil vind. Mijn angsten zijn gerichter en de dreiging is nog veel reeeler geworden. Levenslang elke 3 weken behandeling hebben voor mij een grotere impact dan het behandeltraject waarvan ik beter zou worden; daar zat een eindpunt aan en dat doet psychisch wat anders dan mijn huidige behandelingen. Wéten dat je aan die uitzaaiingen dood gaat (al weiger ik dat gewoon, maar uiteraard komt die angst wel eens naar boven) doet iets anders met me dan de dreiging dat het misschien zou terugkeren en ik er dan aan dood zou gaan. Nouja, ik kan weer eindeloos doorgaan.
Maar elke kankerdiagnose doet wat met je, ook die met zicht op genezing. Met die eerste diagnose heb ik ook echt wel met ups en downs geworsteld en besefte opeens heel goed hoe breekbaar we zijn, ervaarde voor het eerst echt dat het leven eindig is. De angst en onzekerheid kunnen ook dan een flinke impact hebben en je wordt niet meer dezelfde als daarvoor. Je moet leren leven met je angst voor terugkeer, met elk pijntje enz. De behandelingen hebben impact en ook al ben je 'genezen', het merendeel houdt er lichamelijke klachten aan over. Ook het contact met je omgeving kan lastig zijn; je bent immers genezen dus je kunt alles weer?
Kanker is k*t en ik had het zeker liever niet gehad, zoals iedereen hier gok ik. Maar we hebben het wel en daar moeten we maar op een voor ons zo goed mogelijke manier mee omgaan. Hoe het nu bij mij gaat vind ik niet zo goed en daarom ben ik inderdaad onderweg naar een manier waarop het voor mij beter werkt, daarin kan ik me goed vinden in Hannahs woorden.
En Hannah...ik weet de context van dat gesprek verder niet maar als ik het zo lees denk ik: neem alsjeblieft een andere arboarts. Zo'n opmerking helpt lekker om je beter te voelen zeg...wat een onzin. Je bent nog bezig met of net klaar met je bestralingen! Zoals je je nu voelt kan het misschien niet, maar het is nog veel te vroeg om conclusies te trekken over wat in de toekomst wel of niet kan. Gun jezelf de tijd en doe de dingen op je eigen tempo, wie weet hoe ver je komt! Of niet, en dan is het ook prima als je dat zelf hebt uitgezocht en ervaren. Ik had zelf bij mij 1e diagnose een vreselijke arbo arts, die wel even voor mij bepaalde dat ik te moe was en te veel beperkingen had om ooit weer fulltime te gaan werken en elke keer moest ik uitstellen om te starten. Ik had juist enorm veel zin om weer te werken en ben lekker gestart: deed me enorm goed en ik heb met een hele langzame opbouw uiteindelijk ook weer fulltime gewerkt.
Liefs Sandra
Liefste Sandra,
Dank voor je berichtje, het doet waarvoor het is bedoeld. Helpen om elkaar beter te begrijpen en verbinding en herkenning te vinden. Ik denk dat ik het beter begrijp waar het verschil in zit tussen weten en gissen of eerder ik denk dat ik het mee voel. Voelen op dit onderwerp voelt anders dan rationaliseren. Sh*t! Ik ga dood! Voelt anders dan Sh*t! Wanneer ga ik dood. Ikzelf ervaar geen eindpunt in mijn traject, terwijl ik tot de groep behoor die "genezen" worden verklaard. Zo ben ik ook nooit verklaard, dus dat zou een zelf diagnose zijn? Ook na hormoontherapie houden de controles niet op en de angsten ook niet. De eindigheid van het leven ervaar ik ook heel sterk, de percentages staan op mijn netvlies gebrand. Anders dan jij, zit daar geen bevestiging aan vast. Ik denk dat de geestelijke klappen weliswaar zwaarder zijn dan de lichamelijke.. Zoals je hoort, ik ben er ook niet. Maar zijn we er wel ooit 100%? Maar daarom juist idd zet ik in op hoe het wel mag, kan en moet binnen de kaders van mogelijkheden. Want kanker mijn leven laten bepalen, daar pas ik voor.. Ik ben blij dat we begrip kunnen vinden, dat ik jou mag begrijpen. Het is geen wedstrijd voor wie het erger is of anders is. Het is allemaal shitty in the end.. waarin vinden we elkaar wel? Elkaar inspireren naar een mooier pad met het leven dat ons gegeven is helpt mij iig wel, ik hoop jou ook? En anders zal ik dat voor mijzelf houden op mn eigen blog. Ik ben niet hier om wrijving te veroorzaken.
Wat betreft die Arbo arts. Dat was een hele begane man die heel erg real met mij was op mijn eigen verzoek. Ik werk in de wetenschap en uit zijn ervaringen in het verleden was de kans op succes met het traject dat ik in wilde gaan niet veelbelovend (PhD). Dit wou ik weten en dat was zijn antwoord, niet leuk, maar wel eerlijk. Het is een loodzwaar traject. Eerlijk, ik denk dat ik die carriere eigenlijk al nooit wilde, het was wat ik goed kon, maar niet perse wou. Ik ga denk ik mn vizier nu richten op wat ik wil, goed voelt en energie geeft. Mensen verbinden vind ik heel erg leuk, net zoals hier ♥️♥️♥️ er zijn voor een ander en van betekenis zijn ♥️♥️♥️🙏🏼🙏🏼🙏🏼
---
Ik wil mij er toch even een beetje "mee bemoeien " hahaha
Zoals ik al in een kort eerder berichtje vertelde, is volgens mij het allerbelangrijkste..
Volgens mij gaat het er niet om of je wel of niet "genezen" bent en of je nog
wel of geen behandeling hebt..
Het allerbelangrijkste is dat JIJ ZELF !!! lichamelijk en geestelijk accepteert
hoe jouw situatie is en daar dus een soort van "berusting " en "aanvaarding "
in hebt en van daaruit de rest van je leven gaat inrichten.
Of dat voor de één nu langer of korter is of makkelijker of moeilijker is, daar
gaat het niet om [ volgens mij ]
Nogmaals....als je berusting en aanvaarding hebt met je eigen "toestand "
wordt je daar rustiger van en kan je weer meer gaan genieten van de momenten.
En daar heeft je directe omgeving ook veel meer intens "geluk " mee.
Nogmaals mij beleving en daar hoeft niemand het mee eens te zijn hoor..hahaha
XXX Hans
---
JA Hans! Dit komt binnen en de bevestiging die ik nodig heb. Leren berusten in onse beschikking. 🙏🏼🙏🏼🙏🏼 de juiste woorden!!
Dank je wel hiervoor! ♥️♥️♥️
Zo is het Hans, dat is precies wat ik wil gaan bereiken.
Liefs Sandra
Lieve Hannah,
Je hebt gelijk: wie is er ooit 100%? Dat probeerde ik inderdaad ook uit te leggen: ook als je cognitief behandeld bent/wordt wordt je leven zelden meer zoals voor die diagnose en het is al helemaal geen wedstrijd! Je weet ook nooit wat een ander al meer heeft meegemaakt, ook dat kan het verschil maken in hoe iemand iets ervaart. Ik ervaar zelf een verschil in psychische belasting tussen de 1e en 2e diagnose. Dat probeerde ik uit te leggen, maar daarin wil ik zeker niks afdoen aan de moeilijkheid van elke andere diagnose. Ik hoop voor jou ook dat je je weg er vindt, je angsten met de tijd meer kunt loslaten en weer wat vertrouwen in je lijf terugvindt.
Ik vind het heel fijn om met jou van gedachten te wisselen, dus blijf dat zeker doen!
Gelukkig, dan zat er toch een stuk meer context achter de bedrijfsarts. Ik ben er echt allergisch voor dat iemand anders bepaalt wat iemand wel of niet zou kunnen. Komt ook door mijn werk met mensen met autisme, waarbij ik helaas met veel mensen werkte die van jongs af aan hebben gehoord dat ze iets niet zouden kunnen door hun diagnose. Al zou er een kern van waarheid in zitten, laat iemand dat alsjeblieft zelf ervaren. Maar dat is inderdaad wel heel anders dan wanneer je zelf naar iets vraagt en een eerlijk antwoord wilt. Lijkt me een heel goed plan om je te gaan richten op wat je zelf wilt!
Tot snel, liefs Sandra
Namaste lieverd!
Lieve Hannah en Frie,
Hannah, wat mooi dat mijn blog jou die bevestiging kon geven! Daar moet ik toch weer bijna van janken. Alweer 😂.
Ik vind jullie beide reacties mooi, het geeft precies de strijd in mijn hoofd en hart weer. Aan de ene kant kan ik momenteel ontzettend verdrietig en boos zijn om alles wat ik verloren heb: mijn werk, het missen van aansluiting met leeftijdgenoten, onbevangenheid, energie, een fijne onbezorgde kraamtijd, enz. En ook op mijn toekomst die compleet anders is dan ik me had voorgesteld: niet meer werken, geen groot gezin, maar ook geen carrière, het altijd leven met dat zwaard boven mijn hoofd, de rest van mijn leven elke 3 weken behandelingen, mijn kind die opgroeit met een zieke moeder, het vinden van mijn weg als 'thuisblijfmoeder'. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Tegelijkertijd heb ik er ook vertrouwen in dat ik kom waar ik, weliswaar door deze situatie die ik nooit heb gewild, moet zijn en dat geaccepteerd heb. Ik denk dat een stukje verdriet hiervan altijd wel zal blijven en dat mag ook, maar ik hoop dat het over een tijdje niet meer zo overheersend is als nu. Klinkt allemaal mooi natuurlijk, maar ik moet erbij bekennen dat ik momenteel ook erg 'geïnspireerd' ben door het boek Het Geschenk, van Edith Eger. Ik ben nog niet ver, maar ik vind het nu al een aanrader voor iedereen die worstelt.
Liefs Sandra
Oh Sandra, wat een herkenning (weer) en wat beschrijf je het toch treffend. Ik heb de reacties van andere mensen nog niet eens gelezen, ik wilde dit eerst typen, ach lieverd, ik herken bijna ieder woord, ieder gevoel. Wat flink en knap van je dat je dit zo kunt delen hier, en fijn, want ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dit herkent. Stabiel voortkabbelen, roep ik dan, ja geweldig, maar alles is anders. Mijn vorige leven, daar heb ik het dan over.
Ik ben, misschien heb je het in m'n blog gelezen, sinds februari bezig met vrijwilligerswerk bij de Dierenopvang (van de Dierenambulance) en nu pas voel ik me weer een beetje mezelf (ik kreeg de diagnose op 3 juli 2017). Nu pas is er genoeg afleiding, iets waar ik me met hart en ziel op kan storten, waar ik plezier heb, collega's, weer voel hoe het is om een vrije dag te hebben, mijn vakantie te moeten inplannen. Ik kan wel janken van geluk.
Ik heb twee keer een periode psychische ondersteuning gehad (nou ja, die tweede periode loopt nog), ondersteuning van een psycholoog met verstand van kanker. Heel goed en verstandig dat je hulp ingeschakeld hebt. Dat gaat echt werken! Je naasten kunnen echt niet invoelen hoe het is, en met wat hulp kun je hopelijk weer de draad oppakken, nou ja, een draad vinden eerst, een andere dan voorheen. Heel veel sterkte! En heel veel liefs XXX
Lieve Frie,
Oh dan heb ik nog even te gaan, ik kreeg hem pas in juni 2019 😅.
Dat roepen herken ik ook wel ja; nee, ik kijk vooral naar wat wél kan en waar ik sinds juni 2019 vandaan kom. Jaja. Dat was vaak wel echt zo, maar zeker niet altijd natuurlijk.
Ik had het gelezen ja van de dierenambulance, zo fijn dat je daar lekker bezig bent! Ik hoop zoiets ook ooit te kunnen. Vooralsnog zie ik nog niet zo hoe ik dat qua energie ga combineren met de peuter, mijn idee is om aan zoiets te beginnen als hij naar school gaat.
Ik kom net van de huisarts vandaan met m'n verwijsbrief, kom maar op met die psycholoog. Lijkt me ook erg fijn om met iemand te praten die er niet emotioneel bij betrokken is. Met naasten is dat inderdaad toch anders. Op zoek naar die draad eerst maar ja...
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Stoer dat je je verhaal zo open en eerlijk deelt! Zoals Rosavera aangeeft ervaren we vaak niet tijdens een crisis een diep dal. Dan komt er vaak een oerkracht naar boven of een verdedigingsmechanisme. Als het rustiger is en we voor ons gevoel dankbaar en gelukkig moeten zijn, slaat “Karel” toe. Karel fluistert in je oor wat je allemaal moet zijn en voelen, waarin je tekort schiet, wat de verschillen met vroeger zijn etc. Wat je schrijft over rouw om de veranderingen is heel herkenbaar. Goed dat je professionele hulp zoekt! Verder zijn er misschien nog alternatieve behandeling die je kunnen ondersteunen. Mocht je daarover van gedachten willen wisselen, weet je me te vinden hè?
Ik geloof niet dat ik zo diep zit als jij, maar heb wel last van onzekerheid over de toekomst, de huidige behandeling, het gebrek aan perspectief in verschillende opzichten en het gemis van een doel waar ik me op kan richten. Naast de mooie momenten en periodes rouw ook ik over wat niet meer is, wat niet meer kan en hoe ik in bepaalde opzichten - fysiek en mentaal - veranderd ben. Zoals door anderen opgemerkt: kanker is niet altijd “kei leuk”.
De ondersteuning gaat je vast helpen, maar zal ook zijn tijd nodig hebben. Ik heb er alle vertrouwen in dat het weer goed met je komt!
Dikke knuffel van Jessica 😘
Lieve Jessica,
Ja, zoals je het omschrijft ervaar ik het inderdaad ook. Al was ik liever 'gewoon' blij geweest, ik probeer het maar zo te zien als Hans omschrijft: dat het eigenlijk een goed teken is.
Ik heb nog steeds accupunctuur en ik heb ook wat andere alternatieven waarvan ik denk dat die kunnen helpen. Ik ben altijd benieuwd naar andere input, maar voor nu denk ik dat het praten stap 1 is en ik 1 ding tegelijk moet doen. Als er weer ruimte is voor iets anders weet ik je te vinden 😊.
De punten waar jij mee worstelt herken ik ook voor een groot deel. Ik hoop voor jou ook zo dat er iets verandert. Ik zag dat je een nieuw blog hebt geschreven, die ga ik zo ook even lezen.
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Het feit dat je dit kan en wilt delen laat zien dat je een sterke vrouw bent en je dondersgoed weet waar het in het leven om draait. Zo nu en dan beetje hulp krijgen kan geen kwaad. Je kan een heleboel rationeel benaderen maar met alles wat je meemaakt is het niet gek dat je emoties in de knoop raken. Ik heb zelf ook gemerkt dat het heel fijn is om hulp te krijgen om die knop weer los te maken.
Houje taai!🌸
Lieve groetjes Carolien
Dankjewel Carolien! Fijn dat het jou ook geholpen heeft!
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Bij het lezen van jouw mooie blog moest ik telkens denken aan de hosta in mijn tuin. Zo'n hele stevige grote plant. Maar elk jaar in de herfst sterft hij af, duikt onder de grond om weer bij te komen. En in het voorjaar zie ik die neusjes voorzichtig onder de grond vandaan komen. Elk jaar weer verbaas ik mij over de kracht van de natuur, die ervoor zorgt dat die neusjes schijnbaar uit het niets in no time kunnen uitgroeien tot een grote, krachtige plant.
Het is mooi om te lezen dat je zelf weet dat je de emoties en de rouw over wat je verloren hebt niet kunt wegstoppen en dat je besloten hebt om daar hulp bij te zoeken. Ik gun je een periode waarin je even onder de grond kan duiken, zonder te hoeven laten zien wat voor mooie plant je bent. En daarbij een hele goeie tuinman/vrouw die je kan helpen weer op te bloeien.
Heel veel liefs,
Margriet
Ontroerend mooi, Margriet XXX
Lieve Margriet,
Wat een mooie vergelijking, de tranen zitten weer hoog 😅. Dankjewel!
Liefs Sandra