De stilte van de nacht

Na de vorige kuur begon de misselijkheid na een paar dagen en hield 2 weken aan. Volgens de oncoloog kon dat niet van de chemo zijn, daarvan ben je alleen de eerste dagen misselijk. Omdat ik ook zo verstopt zat zou het daar wel mee te maken hebben. Ik had al mijn twijfels en helaas, bij kuur 2 verloopt het hetzelfde. 

Tot nu toe is de misselijkheid vooral in de ochtend en met een pilletje nog in toom te houden (bij de vorige kuur hielpen pillen niet dus dit is winst). Verder ben ik vooral ontzettend moe en prikkelgevoelig. Dat gaat de ene dag beter dan de andere. Gisteren was een goede dag. Ik was wel moe, maar kreeg ook energie van de zon. Van de week had ik weer eens gelezen hoe goed bewegen bij kanker is dus de motivatie hiervoor was weer gegroeid; ook al ben je moe, gewoon gaan is al jaren mijn credo. Ik hield me er de laatste tijd alleen niet meer zo aan. Een half uur gewandeld en later ook nog 20 km gefietst op de elektrische fiets. Daar zou ik vast lekker op slapen. Nou mooi niet; totaal niet geslapen. Nog geen minuut. En ik heb de dexamethason inmiddels af kunnen bouwen naar 1 mg dus daar zal het niet van zijn. Mijn hartslag is ook al dagen hoog, daar zal het wel mee te maken hebben. 

Ik lig wel een hele tijd lekker, maar rond 5  uur begin ik te draaien en ga ik er toch maar uit. Zo in alle rust ga ik verder met het schrijven van de laatste kaartjes voor mijn zoon. Die kaartjes heb ik van Stichting Tutu gekregen (via 'voorentegenspoed') en daar staan allerlei vragen op die ik beantwoord zodat ik toch wat aan hem mee kan geven voor later. 80 stuks en ik heb er nog maar een paar te schrijven. Tranendal natuurlijk, zeker bij het laatste kaartje. Wat zou ik hem graag gewoon fysiek al die liefde en wijsheden willen geven in de toekomst. Maar ik ben ook blij dit te kunnen doen en hem zo alles te zeggen wat ik hem ooit wil zeggen.

Ik voel de misselijkheid opkomen en eet wat, dat helpt vaak. Een half uur later neem ik toch maar een pilletje tegen de misselijkheid in, eten hielp niet. Verstopt zit ik dit keer niet (door de ladingen medicatie die ik daarvoor heb) dus daar kan het niet van zijn. Gesloopt en beroerd ga ik maar op de bank liggen. De misselijkheid doet me denken aan 4 jaar geleden toen ik leveruitzaaiingen bleek te hebben. Dat begon oa ook met misselijkheid in de ochtend. Zo moe en half in de nacht word ik bang. Vragen als 'is het weer helemaal mis in mijn lever?', 'Gaat het weer die kant op?' 'Kan mijn lever de kuren niet aan?' Gevolgd door het relativeren 'bij de vorige kuur was je ook misselijk, maar de laatste week niet dus het is niet vergelijkbaar', 'er was vorige week maar 1 leverwaarde niet goed en dat is ook de minst belangrijke, je lever functioneert nog prima.'

Ik weet niet of ik weer zo'n traject aan zou kunnen. En dan schiet het voor het eerst door mijn hoofd: ik weet niet of ik dat nog wil. Ik ben nog lang niet klaar met het leven, maar wel met het lijden wat steeds groter wordt. Ik schrik van deze gedachten en een intens verdriet overvalt me. Ik huil niet zo vaak om mijn situatie, maar nu komt er met grote snikken heel veel uit. Ik wil niet dood, ik wil nog zoveel en zo lang mogelijk bij mijn gezin zijn. Maar ik wil ook dat het houdbaar blijft. Als ik eindelijk ben uitgesnikt bedenk ik me weer dat ik pas net begonnen ben aan deze chemo en mijn lijf er ook aan moet wennen, net als bij vorige chemo's. Misschien wordt het nog beter. Ik denk ook aan de goede dag van gisteren. Hoe ik genoot van de zon, het wandelen, het fietsen en het in mijn hangmat in de tuin liggen. Vannacht heb ik niet geslapen, dan word ik emotioneler en kan ik minder relativeren. Zeker in de nacht. Net als iedereen. Morgen weer een dag. Gelukkig.