Er zijn van die dagen
Heel soms heb ik zo'n dag die ik liever over zou willen slaan. Zo'n dag waarop ik alles k*t vind. Zo'n dag waarop ik alleen het zwarte zie. Boos ben op alles en iedereen, maar vooral op deze k*tsituatie die me weer dwingt naar allerlei andere situaties. Zo'n dag waarop ik het liefst stampvoetend door het leven ga. Waarop ik wil gooien en schreeuwen.
Op zo'n dag doe ik dat alleen allemaal niet. Ik wil het niet laten merken omdat ik positief wil zijn en blij met wat ik wel heb. Dat lukt me niet op zo'n dag en ik wil dan misschien toch stiekem een klein beetje dat anderen weten hoe ik me voel. Dat zeg ik dan niet, maar ik ben kortaf en snauw tegen iedereen die verkeerd kijkt. Nouja, laat dat verkeerd eigenlijk ook maar weg. Soms krijg ik een snauw terug. Terecht natuurlijk, die ander weet niet wat er zich in mijn hoofd afspeelt en ik ben niet echt vriendelijk. Dat weet ik heus wel, maar mijn onbegrepen onduidelijke signalen maken dat mijn boosheid omslaat in zelfmedelijden. Ik voel me vreselijk zielig met m'n kankerdiagnose. Zielig dat die diagnose ervoor gezorgd heeft dat mijn wereld er zo anders uit is gaan zien. Zielig dat ik dagelijks pijn heb. Zielig omdat ik niet meer alles kan. Zielig dat mijn wereld zo klein is momenteel. Ik mis opeens mijn werk verschrikkelijk. Het lijkt me weer zo heerlijk om even uit mijn eigen gedoe te stappen en me met hele andere dingen bezig te houden. Zielig ook omdat ik ook al niet iets gezelligs kan gaan doen vanwege Corona. B00sheid en zelfmedelijden wisselen zich op zo'n dag een beetje af. Van het mezelf zielig vinden omdat ik niet meer werk kan ik weer boos worden 0p iedereen wiens leven wel gewoon doorgaat. Op mijn man die boven lekker rustig achter zijn laptop zit te werken, terwijl ik de zoveelste beker die over de grond is gegaan opdweil en een dwars kind in bedwang probeer te houden en me een huissloof voel. Ja, ik weet het, dat dwarse zou zomaar de uitwerking kunnen zijn van mijn eigen gemoedstoestand. En ik weet ook dat mijn man genoeg werkstress heeft en dat werken heus niet zaligmakend is. Om nog maar te zwijgen over hoe het is om je 0p je werk te moeten concentreren terwijl er in ons gehorige huis een peuter losgaat en een vrouw te hebben die tegen je snauwt als je even een bakje koffie komt halen. Ik zou mijn koffie-apparaat al lang boven gezet hebben denk ik.
Zo'n dag sla ik liever over. Maar inmiddels weet ik dat ze erbij horen. K*tdagen horen bij het leven en zeker ook bij het leven met een levensbedreigende diagnose. Ze gaan weer over en dan kan ik juist door die diagnose ook weer extra genieten van wat ik wel heb. De dalen zijn dieper, maar de pieken ook hoger. Al had ik dat toch liever wat gelijkmatiger gehouden en die hele diagnose niet gehad. Maar ja, zo is het niet dus ik doe ermee wat ik kan. Vaak in het positieve, maar soms ook gewoon even niet. Nu ga ik mijn man maar even een bakje koffie brengen.
23 reacties
Kan je zo goed begrijpen en ben bang dat ik straks ook niet meer te genieten ben
De pieken winnen het gelukkig hoor, ook met palliatieve kanker. Ik heb diepe dalen gehad, ook lichamelijk gezien. Momenteel ben ik lichamelijk stabiel. Geestelijk gelukkig vaak ook, maar die dalen horen er soms helaas ook bij. Het helpt mij zelf om het van me af te schrijven. En hopelijk is het ook herkenbaar voor iedereen die zich soms ook even ellendig voelt. Te weten dat je niet de enige bent kan al helpen. Jij ook sterkte!
Oh meissie, wat beschrijf je het precies op de "goede" manier.
Ik denk dat meerdere hier [ ik althans wel ] helemaal begrijpen wat je bedoeld .
Dat soort dagen zijn vreselijk en soms niet door te komen.
Het is bij mij soms niet eens de lichamelijk ellende, maar zeker ook de
geestelijke waar ik last van heb.
Ik maak soms tegen mijzelf er wel eens een grapje over, door ook te
zeggen dat ik een kut dag heb, maar dan zeg ik gelijk er achter aan, "was het
maar een kut dag, dan kon ik er wat mee " hahaha
Jij zou het dus in het vervolg een "lul - dag " kunnen noemen en dan jouw
reactie daarop erachter aan denken of hardop zeggen...!!!
Groetjes Hans
Haha Hans, soms zitten we wel aardig op hetzelfde niveau qua humor. Ik wilde eerst deze afbeelding toevoegen, lekker zwartgallig gezien mijn ene tiet. Vond hem zelf erg grappig, maar ik vreesde dat ie misschien toch iets te was haha.
Bij mij is het ook vaker het geestelijke hoor. Natuurlijk heb ik klachten, maar meestal vind ik dat daar prima mee te leven is. Behalve op deze dagen dus, dan is het opeens heul erg. Vaak staan of vallen dingen zo met hoe je je geestelijk voelt.
Liefs Sandra
Geweldig!!!
---
Zo herkenbaar. Dikke knuf!
Knuffel terug!
Begrijp wat je bedoelt bij mij was het niet anders maar ooit zullen de goede dagen in de meerderheid zijn. Covid-19 maak het nog allemaal moeilijker maar probeer het beste van te maken en klein beetje te genieten van de kleine dingen. Dikke knuffel!
Hoi Kristien,
De goede dagen zijn gelukkig ook in de meerderheid hoor. Ik heb slechte tijden gekend, maar nu is het maar gewoon af en toe een dag en soms een paar dagen achter elkaar. Dan vliegt mijn diagnose (uitgezaaide borstkanker) me weer even aan en ben ik boos op alles en iedereen. Eigenlijk had ik die dagen ook heus wel eens voor mijn diagnose, maar nu schuif ik alles fijn op kanker af 😅.
Liefs Sandra
Hey Sandra,
Eigenlijk vind ik het een compliment waard dat je af en toe je klauwen laat zien. Met - alleen maar - lieve mensen demp je de gracht, heb ik wel eens gehoord, vraag me niet waar het vandaan komt. Opstandigheid mag, nee moet, kunnen in jouw/onze situatie. En als je je klauwen dan intrekt en koffie gaat serveren bij je man, dan kan het zeker niet meer stuk.
Lekker jezelf blijven, ik ken je niet maar volgens mij een tof mens die nooit in de gracht mag belanden!
Liefs, Joke
Hoi Joke,
Wat een complimenten, dankjewel! En je hebt ook eigenlijk helemaal gelijk: meestal vind ik altijd maar lieve mensen best een beetje saai. En mijn man kan het ook best prima hebben op zijn tijd, al werd dat bakje koffie extra gewaardeerd 😅.
Hoe gaat het met re-integreren? Ik moet hier en daar nog wat lezen geloof ik.
Liefs Sandra
Gaat best goed met re-integreren maar ik merk dat ik erg ongeduldig ben als er te lang doorgezeverd wordt over iets .. houd dan je klauwen maar eens ingetrokken :).
Haha, dat blijft een uitdaging ja, de balans vinden in die klauwen.
Een feest der herkenning is je blog, zou ik bijna schrijven, ware het niet dat het nou juist geen feest is.
Even inhakend op Hans: als men het over k*t heeft in verband met kanker, denk ik wel eens: is dat niet wat veel eer voor die ziekte? Geldt wat mij betreft ook voor l*l.
Ik houd het maar op kanker, want wij zijn de enigen die wel met dat woord mogen schelden. Soms is het kankerdag, dan kankeren we erop los, en daarna maar weer moedig voorwaarts.
Liefs, Hanneke
hahaha
Daar heb jij ook wel weer een beetje gelijk in.
Groetjes Hans
---
Hahaha, dat is ook zo. Ik ben gisteren maar lekker met hond een kind een eind gaan lopen, dat maakte weer veel goed. Voorwaarts maar weer inderdaad!
Liefs, Sandra
Hallo Sandra. Wat heb je jouw gevoel weer eerlijk en puur beschreven. Wat een herkenning bij iedereen. Zal jou een goed gevoel geven al deze reacties. Dat het jou mag helpen om je in ieder geval niet schuldig te voelen als je zo'n klote dag hebt. Warme groet Dasje 🌺🌺🌺
Zeker fijn, deze reacties! Had ook niet verwacht dat er mensen zouden reageren met: 'Dat heb ik nou nooit', haha. Voel me altijd wel een beetje lullig achteraf ja, naar anderen toe. Ach ja, gelukkig begrijpen de mensen om me heen dit soort dagen ook goed.
Liefs Sandra
Ik heb geen peuter in huis (wel een jongvolwassen stiefzoon...), maar verder: wat een herkenning. En wat maakt dat (*^(&*$^&#$ virus het nog eens moeilijker voor ons. Ik word er ook gruwelijk zielig van. Maar ben blij dat we er zijn en dat we de statistieken gaan verslaan. Dikke knuffel XXX
Ah, jongvolwassen lijkt me soms ook een uitdaging; peuterpubertijd in het kwadraat?
En ja dat virus...lange tijd vond ik het niet zo heel erg dat dingen niet doorgingen. Maar inmiddels is ook bij mij de rek er soms uit. Ik wil weer een gezellig etentje met vriendinnen of familie. Uit eten met m'n man. Naar een optreden van een leuk bandje. Bezoek van m'n zusje die in Australië woont. Een vriendin kunnen omhelzen. M'n kind gewoon naar de opvang laten gaan. Naar m'n yogaklasje. Ach ja, de lijst is eindeloos. Net als die van iedereen. Maar ik vind ons met die diagnose erbij waardoor we niet weten hoe lang we nog van een 'nieuw normaal' kunnen genieten wel echt extra zielig!
En ja, om het toch maar weer gewoon te relativeren is het inderdaad maar wat fijn dat we daar nog wel over kunnen klagen. Hopelijk kunnen we nog heel lang klagen!
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Oh ja inderdaad, er zijn van die k*tdagen, die je over wilt slaan, waarbij het niet lukt het om te voldoen aan het beeld van de altijd positieve kankerpatiënt. En voor jou is dat misschien soms nog wel lastiger, omdat sommige mensen zullen zeggen: je hebt zo’n geluk, no Evidence of Disease. En dat is ook super, maar laat onverlet dat je restklachten hebt, dat het terug kan komen en dat je leven nogal veranderd is. Gelukkig mag iedereen k*tdagen hebben. Lief dat je je man wel koffie brengt 😉.
Liefs, Jessica
Lieve Jessica,
Misschien zeg ik dat wel vooral zelf, dat ik niet moet 'zeuren' omdat het best goed gaat. Dat is ook zo, maar toch voorkomt het niet dat ik zo af en toe een k*tdag heb. Inderdaad vanwege de redenen die je noemt, maar die redenen zorgen er gelukkig niet voor dat elke dag een k*tdag is. K*tdagen had ik voor mijn diagnose ook, maar nu heb ik in ieder geval een goed excuus, die ook door iedereen als geldig wordt gezien 😅.
hahahaha
---