Evalueren
Ruim een jaar geleden begon ik met mijn blogs op kanker.nl. Van de week heb ik er een paar teruggelezen uit die begintijd. Er kwam een blog voorbij waarin ik omschreef dat ik per se Sinterklaas wilde vieren, ook al begreep mijn destijds 9 maanden oude zoon er nog geen bal van. Ook omschreef ik hoe ik uitkeek naar de feestdagen; hoe belangrijk die geworden waren omdat ik niet wist hoe ik er het volgende jaar bij zou zitten en óf ik er dan nog wel bij zou zitten.
We zijn nu een jaar verder en het is weer bijna Sinterklaas. Mijn zoon begrijpt er nog steeds geen bal van en raakt vooral enorm geïrriteerd als moeders weer eens 'gezellig' het Sinterklaasjournaal opzet ipv zijn eeuwige 'Casper en Emma'. Wel begrijpt hij inmiddels heel goed wat cadeautjes zijn, dus dat gaat vast goedkomen 5 december.
Nog steeds wil ik het graag vieren en vind ik de feestdagen belangrijk, maar toch merk ik dat er in een jaar veel is veranderd. De urgentie van vorig jaar voel ik momenteel niet meer zo sterk als toen. Toen was de directe confrontatie met de dood nog maar zo kort geleden en die enorme vochtbuik in december nog maar net geloosd. Ik slikte nog chemotabletten en het was nog maar zeer de vraag hoe ver die kanker teruggedrongen kon worden. De angst zat er goed in.
Begin dit jaar bleek met een bloedtest dat de kanker behoorlijk was teruggedrongen: tegen alle verwachtingen is was die hele kanker niet meer traceerbaar. Die specifieke test is niet meer herhaald: die schijnt heel duur te zijn en om die te herhalen moeten er eerst andere aanwijzingen zijn dat het de verkeerde kant op gaat. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen omdat ik bang ben wat over mezelf af te roepen, daarom zeg ik voorzichtig: tot op heden zijn daar godzijdank geen aanwijzingen voor. Elk normaal bloedonderzoek is goed en elke scanuitslag tot nu toe ook. Hoe lang dat zo blijft weet niemand. Toch merk ik dat de confrontatie met de dood vervaagt en dat ik weer vertrouwen heb gekregen in het hebben van een toekomst.
Met het vertrouwen in een toekomst komt ook het vertrouwen in het vieren van nog vele feestdagen met mijn familie. Toch is ook deze kerst dubbel. Vorig jaar hebben we de feestdagen met zijn allen gevierd, inclusief mijn zusje die al jaren in Australië woont. Drie keer is ze naar Nederland gekomen vorig jaar. Na de feestdagen was het afscheid minder lastig omdat we wisten dat ze snel weer naar Nederland zou vliegen voor een gezamenlijke vakantie. Hoe anders is dat gelopen...door Corona werd reizen onmogelijk en Australië lijkt dan nog verder dan de andere kant van de wereld. Deze kerst vieren we dan ook niet fysiek bij elkaar. Hoewel ik daar aan de ene kant wel een beetje verdrietig van word, geeft het me aan de andere kant een enorme dankbaarheid om het vertrouwen te ervaren dat er een volgende kerst komt die we wel met elkaar kunnen vieren. Dit vertrouwen, terwijl mijn diagnose niet veranderd is maar de dood toch weer een stuk verder van me af is gaan staan. Blijkbaar went echt alles, ook uitgezaaide kanker.
8 reacties
Het is bijzonder wat je schrijft, Sandra. Normaal gesproken zou je zeggen: iedere dag die we leven komen we één dag dichter bij het einde. Voor iedereen is dat zo, maar voor ons is het extra voelbaar. Toch heb ik hetzelfde ervaren als jij: dat die dood juist weer verder weg leek te raken, omdat de eerste behandeling langdurig aansloeg.
Dat-ie nog maar veel verder weg mag raken, en je nog heel veel feestdagen mag vieren, liefst snel ook weer met je zus erbij.
Liefs en groeten,
Hanneke
Apart om te ervaren vind ik wel, dat het toch vervaagt. Heel soms vraag ik me even af of ik nog wel goed genoeg besef wat de diagnose is, of ik wel genoeg geniet en er alles uithaal. Meteen daarna weet ik vaak dat dat wel zo is: voor mij geen bucketlist, het zijn juist de normale dagelijkse dingen waar ik zo van kan genieten. En dat dat juist weer kan zonder continue angst maakt het extra bijzonder.
Hoe gaat het nu met jou?
Wonderen bestaan nog lieve Sandra. En gelukkig ervaar jij dat nog steeds. Gewoon doorgaan en volgend jaar weer kerst vieren met je zus en hopelijk de hele familie.
Liefs Alice 😘❤
Daar gaan we voor Alice! En ik hoop zo dat jouw wonderverhaal ook weer gewoon doorgaat en die vlekjes mooi zijn weggepoetst straks.
Liefs Sandra
Wat een prachtige foto, Sandra! En het is wel erg fijn dat je zoon nog niet kan lezen, anders zou hij het je niet in dank afnemen dat zijn moeder schrijft dat hij nergens een bal van afweet :). En dan, "Blijkbaar went echt alles, zelfs uitgezaaide kanker". Bizar, als je erover nadenkt. Mooi, als je er nog wat langer over nadenkt. Je hebt duidelijk een stuk hoop en vertrouwen in de toekomst terug, en dat gun ik je van harte. Fijne Sinterklaas, zou wel aanraden dat je een Caspar en een Emma uit de schoorsteen laat komen voor je zoon!
Liefs, Joke
Hahaha, subtiel is nooit mijn specialiteit geweest nee, went hij vast wel aan.
Ja, ik vind het zelf ook een aparte gewaarwording, maar heel fijn is het wel!
Fijn (sinterklaas)weekend ook alvast, een rustig weekend hopelijk 😉
Liefs, Sandra
'Blijkbaar went echt alles, ook uitgezaaide kanker.' Ja, type ik volmondig (al kun je helemaal niet volmondig typen natuurlijk, maar dat terzijde). Het went waarachtig. Toen ik afgelopen april een ct-uitslag had die onduidelijk was en waarna ik voor aanvullend onderzoek moest, besefte ik ineens dat ik gewend was geraakt aan het 'stabiel voortkabbelen' zoals ik het altijd noem. Besefte ik ineens dat ik nog steeds ongeneeslijk ziek ben. Werd ik ineens weer bang, zoals in het begin.
Mooi doorgaan dus, vind ik (en ik doe het zelf ook al lang weer), met hoop houden, vertrouwen, nou ja, 'gewoon' met Leven. Zonder al teveel angst en met wat toekomstperspectief. Als er klachten komen, is het vroeg genoeg voor zorgen.
Ik wens je nog heel veel pakjesavonden (hoe was het?) en feestdagen! Veel liefs XXX
Dat stabiel voortkabbelen van jou vond ik al een mooie, daar ga ik ook voor 😊. En je hebt helemaal gelijk, als er klachten komen is het vroeg genoeg. Zo sta ik er ook in, al lukt dat niet altijd natuurlijk. Ik denk ook dat de angst wel direct weer om de hoek komt kijken zodra er een twijfelachtige uitslag is. Maar vooralsnog ga ik er gewoon vanuit dat die bij mij nooit komt. Of pas tegen m'n 84e 😅.
Het was heerlijk! Hij ging helemaal mee in ons enthousiasme toen er op de deur werd geklopt en bij elk cadeautje (en dat waren er veel te veel, want enig kind en enig kleinkind) riep hij vol verbazing: 'ohhhhh'. Jij nog iets aan Sinterklaas gedaan?
Liefs, Sandra