Het is maar haar

Na de vijfde bestraling zou mijn haar snel gaan uitvallen. Het werd dunner, maar het echte uitvallen begon ruim een week later. Hele plukken eruit dus werd het tijd voor de tondeuse. Waar ik de vorige keer alleen wat tranen liet na het zien van mijn kale hoofd liepen de tranen nu al over mijn wangen toen ik de tondeuse hoorde. Verdomme. Zes jaar geleden zou het maar één keer zijn. En tijdelijk. Nu zitten we zes jaar later wéér. Er is zoveel gebeurd in die zes jaar. Een prachtig kind gekregen gelukkig en heel veel andere mooie dingen. Maar ook veel te veel van die klotekanker. Dat kwam even allemaal voorbij in mijn hoofd. En ik weet niet of ik mijn haar ooit nog terug zal zien. Het is na de vorige keer kaal nooit meer de volle, makkelijke, mooie haardos vol met slag geworden die ik ooit had (mede veroorzaakt door de immuuntherapie die ik sinds de leveruitzaaiingen kreeg. En sommigen krijgen krullen na chemo. Ik zeg maar niet). Maar ook met dat slappe peenhaar had ik vrede. 

En nu is het weg. Hier en daar nog wat stoppels. En een groot litteken van de hersenoperatie inclusief een deuk daarvan aan de voorkant van mijn schedel. Een minder gaaf rond schedeltje dan de vorige keer. Getekend door het leven. De aanblik doet me nog even verder huilen. 

Dan pak ik een sjaal en knoop hem om mijn hoofd. Ik kan het nog. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik zie een kankerpatiënt. Maar bovenal zie ik toch ook gewoon nog steeds mezelf. En daar ben ik blij om. Ik voel mezelf gedurende de dag weer krachtiger worden (oke, de wijntjes helpen ook 😁, we vierden het laatste deel van de verjaardag van mijn zoon. Maar vandaag, nuchter, voel ik me nog steeds sterk). Nee ik vind het niet leuk om weer kaal te zijn. Voornamelijk niet waarvoor het staat. Maar dit ben ik nu en voorlopig en ik kan het aan. Het lijkt wel of mijn kracht steeds sterker wordt deze tijd en dat is een heel fijn gevoel. En ik heb zoveel gewone sjaaltjes gekregen dat ik er wel een handel in kan beginnen. Dat is dubbel fijn: ik kan toch nog wat gezelligs van m'n hoofd maken én ik voel me gesteund door iedereen die die sjaaltjes heeft gegeven.

En iets waarover ik me toch het meest druk maakte, al wist ik dat kinderen daarin vaak veel flexibeler zijn dan volwasenen: de reactie van mijn zoon. Het lijkt hem totaal niks te interesseren. Een betere reactie kon ik niet krijgen. Voor hem ben ik Godzijdank nog gewoon mama. Met haar, zonder haar. Slank, stukje dikker. Lekker belangrijk. Ik kijk later nogmaals in de spiegel. Zie m'n kale hoofd, het grote litteken. Ik ben trots op mezelf. Het is de zoveelste krijgerstreep op mijn lijf, maar ik sta er nog.

Nog even de technische info:

Vandaag mocht ik me weer melden in het ziekenhuis. Ik had al gelezen dat er uit de vorige week gemaakte ct scan toch blijkt dat er buiten mijn hoofd ook op twee plaatsen uitzaaiingen in mijn lijf zitten (lymfeklier bij mijn lever en iets in de buikholte). De oncoloog vond het niet zo boeiend, die in de buikholte is ook nog niet zeker weten een uitzaaiing. We zouden al beginnen met de chemo Paclitaxel, dat gaat gewoon door en de bedoeling is dat die kleine plekjes in mijn lijf er ook mee aangepakt worden. Omdat de ergste moeheid van de bestralingen een beetje weg lijkt te trekken mag ik morgen al beginnen. Elke week een kuur en na 3 weken 1 week rust. Deze chemo schijnt vrij goed te doen te zijn, ook omdat hij wekelijks is ipv een groot shot eens per 3 weken. Wat wel een beetje jammer is, is dat ik bij de eerste 2 keer 10 mg (!) Dexamethason krijg om een eventuele allergische reactie op te vangen. Ik was juist zo blij dat het einde van dat spul in zicht kwam (ik zit nog een weekje aan het afbouwschema nav de bestralingen). Nouja, nog twee keer een Dexamethasonfeest dus.

En even wat foto's uit de oude doos, ver voor ik kanker kreeg en eentje van nu.