Het is ook nooit goed

Soms zijn er van die dagen, dan word ik toch zo moe van mezelf. Al weken beginnen de dagen knettervroeg door onze lieftallige peuter die dan ook meteen 'aan' staat op de vroege ochtend. Niks rustig opstarten met een filmpje voor hem en koffie voor mij. Om 7.00 uur zit ik na lang aandringen van de peuter al te knutselen of word ik gesommeerd te 'dansen op Sintejklaas'. Sinterklaasmuziek natuurlijk. En niet een beetje rustig schuifelen ofzo, nee, meteen 'djaaien' (de R is nog een beetje moeilijk), hajdej (harder dus) mamma!

Hoewel die directe actie in de ochtend nooit mijn natuurlijke status zal worden begin ik wel een beetje te wennen aan het vroege tijdstip. Als de peuter eens een zeldzaam keertje afwijkt van dat achterlijk vroege tijdstip lig ik op datzelfde achterlijk vroege tijdstip gewoon te wachten totdat hij dan wel ontwaakt. Dan vind ik mezelf al wel een beetje vermoeiend ja. Gelukkig hoef ik dan maar even te bedenken dat het, als ik dan toch wakker ben, misschien best even heel fijn is om in alle rust op te starten en in stilte mijn koffie te drinken en daarop mijn teen onder het dekbed vandaan te steken en voila: peuter is direct wakker. Wat is dat toch, alsof hij het ruikt.

De peuter is een heerlijk jochie wat inmiddels ook honderduit kletst en bergen energie heeft. Begrijp me niet verkeerd, dat vind ik ook ontzettend gezellig en daar kan ik enorm van genieten. Toch zijn er ook momenten dat ik snak naar even languit op de bank. In m'n eentje. In stilte. Een boek of tijdschrift lezen, Netflix kijken.

Nou komt dat mooi uit, aangezien ik elke 3 weken immuuntherapie heb en dan 1,5 dag in m'n eentje op die bank kan liggen. Het gekke is: in plaats van dan even te 'genieten' van die rust en inderdaad eens een boek te lezen of Netflix aan te zetten springen er juist dan echter continue dingen in mijn hoofd die ik 'wel even kan doen, wel zo makkelijk nu ik even m'n handen vrij heb'. Dat hoofd wil er maar niet aan dat dat dus níet kan. Ik voel me prima, zolang ik zit, hang of lig en dan lijkt mijn hoofd dus gewoon stug vol te houden dat ik heus even iets anders kan doen dan dat en dan doe ik dat vaak 'toch maar even'. Het verschilt een beetje of ik de klap van dat iets doen meteen krijg of een dag erna. Elke keer voel ik me zielig als ik die klap terug krijg. Ik ben sowieso wat labieler na de kuren, maar dan kan ik best even zwelgen in zelfmedelijden: elke keer 2 weken een leuk weekend en dan weer een weekend niks, ik kan zo weinig, pijn, zeer, au, blabla. En dat vind ik krom van mezelf: je weet het van tevoren, doe het niet en pak die rust waar je de hele week al naar snakt. Het lijkt zo simpel zou je zeggen...En ik weet natuurlijk heus wel dat ik ook nog heel veel wél kan en natuurlijk ben ik blij dat die middelen bestaan en het op deze manier goed gaat, maar dat doet er dan op de een of andere manier even niet zoveel toe.

Omdat ik daarin een beetje moe werd van mezelf had ik me nu echt voorgenomen echt helemaal niks te doen op de dag van de kuur en de dag erna. Daar moet ik even bijzeggen dat ik, nu ik geen anti-allergiemedicatie voor de kuren krijg me vaak wel fitter voel op de dag van de kuur en de dag erna (van die anti-allergiemedicatie word je nogal suf), maar dat de klap wat later lijkt te komen: nu ben ik steeds het hele weekend heel moe en kan ik niks hebben. Maar ik was dus ook steeds geneigd om op die eerste dagen wat meer te doen en ik wil nu even kijken of het helpt als ik me weer heel rustig houd. Anders overweeg ik wel die anti-allergiemedicatie weer te gaan nemen: liever 2 heel slechte dagen en dan weer opkrabbelen als man en kind thuis zijn, dan ook het hele weekend amper wat kunnen en niet bepaald het zonnetje in huis zijn. Daarnaast merk ik ook andere bijwerkingen op die zijn verergerd; zo word ik gek van de jeuk.

Maar goed, rust dus. Een boek lezen, wat zowaar lukte. Best trots op mezelf dat ik er nu eindelijk eens naar luisterde. Nouja, ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik deze keer direct de klap terug kreeg: 'even de geleegde container terughalen' (dat is echt maar een kleine handeling en vond ik wel kunnen) zorgde ervoor dat ik bijna aan de beademing moest waardoor het me, nadat het zelfmedelijden weer even oppopte, toch verstandiger leek de rest van de dag toch echt te zitten/hangen/liggen. Na een kwartier met dat boek begint het gedoe echter alweer: alles doet pijn, spierpijn, meteen ergere oedeemklachten in m'n arm door het vasthouden van m'n boek, oedeemkous maar weer om die arm, op links liggen en het boek met rechts vasthouden gaat niet want dat is de geopereerde en bestraalde kant en doet pijn, op rechts liggen gaat niet want dan doet m'n lever pijn. Ja ook dan vind ik mezelf best even zielig. Ik kan Netflix aanzetten, maar daar heb ik alweer helemaal geen zin meer in. Het is niet snel goed...Een bad tegen de spierpijn, weer terug op de bank met paracetamol en elke keer een andere houding lukt het toch dat boek te lezen, hoera.

En dan lig ik daar op die bank. Languit. In m'n eentje. Niet helemaal in stilte wegens verbouwing bij de buren en een kat die ook niet weet wat ze wil, maar oke. Met m'n pijntjes en m'n zelfmedelijden. En dan denk ik: het is wel weer mooi geweest. Ik wil knutselen met m'n jochie, dansen op Sintejklaas en glimlachend (nouja...) verzuchten dat ik even een momentje rust wil. Het is ook nooit goed.