Kankerfit

Hoewel ik altijd gesport heb was mijn conditie na de eerste klappen chemo, operatie, bestralingen en zwangerschap niet bepaald optimaal. Toen ik het na de bevalling weer aan het opbouwen was werd ik opnieuw ziek en bereikte mijn conditie een absoluut dieptepunt waarbij ik nog geen 10 meter kon lopen. Dat was een half jaar geleden. Afgelopen week was ik op vakantie in heuvelachtig Duitsland. Daar heb ik twee keer vijf kilometer hardgelopen en meerdere keren uren door de bossen gewandeld. Oké, ik moest bij steilere stukken soms een klein stukje wandelen ipv hardlopen, maar toch.

Vandaag is het drie dagen geleden dat ik weer aan het infuus hing en weer gestart ben met de chemotabletten, na twee weken chemovakantie. Hoewel ik de dag erna wat duizelig was en twee dagen om 18.30 lag te slapen heb ik overdag toch aardig wat kunnen doen. Vandaag heb ik weer hardgelopen en dat ging heel goed. Zo goed dat ik me opeens bedacht dat ik me in geen jaren zo fit heb gevoeld. En dat drie dagen na een kuur.

Ik heb uitgezaaide kanker en word niet meer beter. Toch ben ik fitter dan ik in jaren ben geweest. Ja, ik moet mijn activiteiten doseren, maar vijf kilometer hardlopen heb ik een aantal jaar niet gekund. 

Drie dagen geleden kreeg ik ook een hele goede uitslag van de tumormarkers. Ik weet heel goed dat alles een momentopname is en dat juist het grillige van kanker zo beangstigend is; vandaag kunnen je waarden goed zijn en volgende maand kan het helemaal mis zijn. Maar ik wil niet bezig zijn met 'wat als' (en dat lukt me ook veel beter als ik me goed voel). Ik weet toch niet hoe het loopt; voor nu is het goed en dat is feest. 

Het verloop van mijn conditie en het zien waartoe mijn lijf in staat is fascineert me behoorlijk. Mijn lijf, dat in staat bleek een gezond mensje op de wereld te zetten na heftige chemokuren en toch tegelijkertijd ook kanker verder te laten ontwikkelen. Dat ernstig ziek was en amper kon lopen, maar dat nu weer vrijwel alles kan. 

Ik schijn dus nog steeds ernstig ziek te zijn en niet meer beter te worden. En niemand weet hoe lang ik me goed blijf voelen en hoe lang de kanker de kop ingedrukt blijft. Maar hoe bizar is het dat een lijf in staat is om in een half jaar tijd van 10 meter lopen naar 5 km hardlopen te gaan, ondanks kanker en chemotherapie. Zou ik dan toch nog een keer die halve marathon kunnen doen?