kankerkeuzes en herinneringen maken

Na mijn vorige blog, waarbij ik vooral boos en teleurgesteld was over de kromme gang van zaken rondom die hypotheken was de beslissing toch al snel gemaakt: ons huis gaat de verkoop in. De makelaar is al geweest, de eerste kijker ook al, terwijl de foto's nog gemaakt moeten worden. En dat voelt ontzettend goed. 

Vanaf mijn eerste diagnose staan een hoop van onze keuzes in het teken van kanker. Vaak voelden die keuzes niet echt als een keuze, maar als een noodgedwongen zaak. Accepteren en aanpassen. Vaak prima te doen hoor, zoals we weten zijn er wel ergere dingen. Maar toch voelt het ontzettend bevrijdend om nu weer eens het heft geheel in eigen hand te nemen en een keuze te maken omdat we die graag zo willen, niet gedreven door kanker of ander gedoe. We verkopen dit huis en kopen een wat groter huis. Hoe en wanneer we dat grotere huis kopen zien we later wel, voor nu eerst verkopen. We kunnen vast wel tijdelijk iets huren als dat nodig is en anders hebben we nog wel andere opties. 

Dat die keuze totaal niet door kanker gedreven wordt is ook niet helemaal waar. Ik zou willen dat het niet zo was, maar kanker beïnvloedt ontzettend veel. Ik wil verhuizen om mijn zoon een kamer te kunnen geven waar hij straks lekker kan spelen, alleen of met een vriendje. Waar hij zich even terug kan trekken uit het zicht van zijn bemoeizuchtige moeder. En waar hij lekker in de tuin kan spelen, wat hij nu zo graag doet als we ergens op bezoek zijn. En ik wil weten waar die kamer en tuin zullen zijn. Ik wil daarin meebeslissen. Hoewel ik er vanuit ga dat ik 80 word is er altijd een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: 'wat als dat niet zo is?'. En dat stemmetje stemt groots mee in mijn keuzes. Wat als het binnen een paar jaar toch mis gaat? Ik weet dat mijn man niet in dit huisje blijft wonen als ik er niet meer ben. En ik kan de gedachte niet verdragen dat hij en onze zoon dan verhuizen naar een huis dat ik niet ken. Ik verwacht niet van hem dat hij vervolgens wel tot in den treuren in het huis blijft wonen wat we samen hebben uitgekozen, maar ik vind het wel ontzettend fijn om dit volgende stuk, en daarmee een stuk jeugd van onze zoon, mee te krijgen. Maar ik hoop natuurlijk dat we uiteindelijk, ooit, gewoon samen in het bejaardenhuis gestopt worden door ons kind.

Dat stemmetje zorgt er ook voor dat ik bewust herinneringen maak met en voor mijn zoon. De dingen die we nu doen zal hij zich later vast niet meer herinneren, maar we maken wel veel foto's. Foto's die ik (bijna) allemaal ouderwets af laat drukken en in een album plak en waar ik stukjes tekst bij schrijf zodat hij, mocht het binnen een paar jaar mis gaan met mij, toch een goed beeld krijgt van wie ik was en wat we hebben gedaan. Ook heb ik een boekje waarin ik regelmatig stukjes aan hem schrijf over wat er speelt en wat we meemaken. En bovenal hoeveel ik van hem hou. Mocht het binnen een paar jaar toch misgaan wil ik toch vooral dat hij dat meekrijgt. 

Dat stemmetje zorgt er ook voor dat ik zo vaak mogelijk met hem op pad ga. We doen geen ingewikkelde dingen, maar de kleine dagelijkse dingetjes zijn door dat stemmetje altijd groot. Het zorgt ervoor dat ik, ondanks dat ik ontzettend moe ben, toch op de fiets stap met hem. Gewoon samen een stukje fietsen, hij met zijn zonnehoedje op en met zijn blote voetjes (schoenen worden binnen twee seconden uitgeschopt). Een rondje door de polder, waarbij we samen fanatiek liedjes zingen. Of gewoon een stukje wandelen, waarbij hij vrolijk zwaait naar iedereen die voorbij loopt, fietst of rijdt en zich verwondert over alles wat hij tegenkomt. Even kijken bij de schapen of de paarden. Geen ingewikkelde dingen, maar door dat stemmetje wel grootse bewuste genietmomenten.

Mijn zoon is mijn drijfveer. Hij laat me doorzetten als ik eigenlijk even niet meer kan of als ik het even niet meer zie zitten. Hij laat me intens genieten en zien wat echt belangrijk is. Hij zorgt ervoor dat ik er alles aan doe om 80 te worden. En hoewel ik dat stemmetje er liever niet bij had gehad houdt dat me wel scherp. Het zorgt ervoor dat ik bewuste keuzes maak, bewust geniet en niet te veel voor me uitschuif. Ik wil 80 worden. Maar mocht het einde nabij komen, op welke leeftijd dan ook, wil ik toch bovenal terugkijken op een voldaan leven waarin ik intens heb genoten, mijn zoon een fijne jeugd heb gegeven en waarin ik keuzes heb gemaakt waar ik achter sta. De gedachte 'had ik maar' past daar niet in. 

Op naar een nieuw huis. Een nieuw hoofdstuk. Nieuwe herinneringen.