Kankerzooi

Het gaat met mij best goed hoor, laat ik daarmee beginnen. Lichamelijk vooral; ik kan weer meer, zorg soms weer een halve dag alleen voor mijn zoontje (wat ik heerlijk vind. Al die hulp is ontzettend fijn, maar het is nog fijner als het gewoon weer zelf kan). Ik heb gisteren zelfs gekookt, wat met afleiding van de peuter erbij tot nu toe een rampenplan was. Nu was de peuter gisteren bijzonder goed gehumeurd en kon hij zichzelf even prima vermaken terwijl ik stond te koken, dat helpt natuurlijk. Maar weer eigenhandig een maaltijd op tafel zetten voor mijn mannen en mezelf: momentje wel hoor. Janken natuurlijk.

En ik loop weer hard! Nog niet zoveel, gewoon met minuutjes opbouwen weer, maar het is zalig om dat weer te kunnen. Zeker nu, met het zonnetje erbij en aangename temperaturen (ja sorry, ik ben echt heel blij dat die achterlijke hete dagen voorbij zijn).

Maar een kankerzooi, ja dat vind ik het wel momenteel. Afgelopen week zijn er weer 2 lotgenoten overleden en dat houdt me bezig. Ik kende ze 'alleen maar' via Instagram, we hadden af en toe contact. Mensen zeggen me vaak 'ze kunnen zoveel he tegenwoordig'. Gelukkig wel, maar er gaan helaas ook nog steeds veel te veel mensen hardstikke dood aan kanker. Ook aan borstkanker, soms doen mensen net of je mazzel hebt dat je die kanker hebt. Natuurlijk is dat ook zo, het is ontzettend fijn dat er over het algemeen veel behandelopties zijn en ik ben heel dankbaar dat ik niet één van de zeldzame kankers heb waar heel weinig voor is. Maar er gaan wel nog steeds mensen dood aan borstkanker. Jonge mensen, moeders van jonge kinderen ook. Een van de overledenen was nog maar in de 20. In juli postte ze nog een bijna vrolijk bericht, dat ze een jaar ziek was en nog voor 50 jaar ging. Nog geen twee maanden later is ze er niet meer. Dat confronteert weer enorm hoe grillig kanker is. Dus ja, beter een vorm van kanker waar veel voor is, maar toch echt liever helemaal geen kanker.

Kanker is een mindfuck en wordt niet voor niks een sluipmoordenaar genoemd. Je denkt soms dat het goed gaat, voelt je goed, en opeens kan het toch helemaal mis zijn zonder dat je dat door had. Dat is angstaanjagend en als ik daar te lang over nadenk draai ik door. Het heeft ook totaal geen zin; ik leef nu, ik ben er nu, wat de toekomst brengt weten we niet. Maar dat de angst soms de kop opsteekt, daar ontkom ik niet aan.

Ik voel me lichamelijk vaak gejaagd, onrustig. Niet alleen deze week, na deze slechte berichten, maar al veel langer. Dat zou ook door de medicatie kunnen komen geloof ik. Het is irritant, omdat het gelukkig lang niet altijd matcht met mijn hoofd. Ook als ik me mentaal ontspannen voel kan mijn lijf wat anders aangeven. Na die slechte berichten slaap ik ook slechter en voel ik de onrust groeien. Ik ben moe door de slechte nachten. En toch besluit ik dat het goed is om mijn hardloopschoenen aan te trekken. Het enige dat werkt om dat onrustige gevoel even in te dammen is om mijn lijf te laten werken en mijn hart wat extra te laten pompen. Mensen vinden soms dat ik gek ben dat ik dat weer doe, ook de oncoloog zegt dat ik het rustig aan moet doen. Maar als ik altijd naar dat rustig aan advies had geluisterd was ik nooit zover gekomen. Was ik nooit in staat geweest die 10 km hard te lopen vorig jaar. Was ik waarschijnlijk ook in veel mindere conditie de hersenoperatie in gegaan. En was ik daar dus misschien ook wel minder goed van hersteld. Hardlopen helpt me vooruit, het verbetert mijn conditie enorm. Het zorgt dat ik dat onrustige gevoel even niet heb. En boven alles zorgt het ervoor dat ik me even onoverwinnelijk voel. Het stopt het malen in m'n hoofd en geeft weer een positieve boost. Even ben ik dan weer overtuigd dat ik wél oud word en ik krijg mijn positiviteit er weer van terug. Na het hardlopen kan ik de wereld aan, ook al is het maar steeds 2 minuutjes. Na het hardlopen ben ik weer even gewoon en is die kankerzooi even wat verder weg.